Неокласична архитектура

Неокласичната архитектура е архитектонски стил произведен од страна на неокласичното движење кое започна во средината на XVIII век. Во својата најчиста форма тоа е стил кој главно произлегува од архитектурата на антиката, по принципот на Витрувиј и архитектурата на италијанскиот архитект Андреа Паладио.

Библиотеката во Венеција

Според формата, неокласичната архитектура нагласува ѕид наместо контраст помеѓу светлина и темнина и одржува посебни идентитети на секој од неговите делови. Стилот се манифестира во сите негови детали, како реакција на Рококо стилот на натуралистички украс, и во своите архитектонски формули како израсток на некои класични одлики на крајот на барокот. Неокласичната архитектура сѐ уште е дизајнирана денес, но може и да се етикетира новокласична архитектура за современи згради.

Историја

Интелектуално, неокласицизмот е симптоматичен од желбата да се наврати "чистотата" на уметноста на Рим, на повеќе нејасни перцепции на старогрчката уметност и, во помала мера, на ренесансниот класицизам од 16 век, кој исто така, беше извор за академски подоцнежната барокна архитектура.

На почетокот на XIX век многу неокласични архитекти биле под влијание на цртежи и проекти на Етјен-Луј Буле и Клод Никола Леду. Многуте графити и цртежи на Буле и неговите студенти отсликуваа резервна геометриска архитектура која потсетува на вечноста на универзумот. Постојат врски помеѓу идеите на Буле и концепцијата на возвишеното на Едмунд Бурк. Леду повеќе се однесува на концептот на архитектонски лик, истакнувајќи дека зградата треба веднаш со својата функција да комуницира со гледачот; земено буквално, ваквите идеи доведоа до "архитектура parlante".

Неокласицизам

Националната палата на Ел Салвадор

До средината на XVIII век, движењето се прошири за да се вклучат поголем спектар на класични влијанија, вклучувајќи ги и оние од Стара Грција. Смена на неокласичната архитектура конвенционално датира од 1750. За првпат доби влијание во Англија и Франција; во Англија, ископувања на Сер Вилијам Хамилтон во Помпеја и други наоѓалишта, влијанието на Гранд Тур и делото на Вилијам Чемберс и Роберт Адам, беа клучни во овој поглед. Во Франција, движењето беше поттикнато од една генерација на француски студенти по уметност обучени во Рим, а беше под влијание на делата на Јохан Јоаким Винкелман. Стилот, исто така, беше донесен од страна на прогресивните кругови во други земји како Шведска и Русија.

Меѓународно, пример на неокласична архитектура се зградата на Карл Фридрих Шинкел, особено стариот музеј во Берлин, банката Сер Џон Соан во Лондон, како и новоизградените Белата куќа и Капитол во Вашингтон на раѓањето на американската република. Стилот е меѓународен.

Вториот неокласичен бран, потежок, повеќе проучуван и свесно археолошки, е поврзан со висината на Наполеоновата империја. Во Франција, првата фаза од неокласицизам беше изразено во "Луј XVI стил", а вториот во стилот наречен "Directoire" или царство. Рококо стилот остана популарен во Италија, додека Наполеоновиот режим донесе нов археолошки класицизам, кој беше прифатен како политичка изјава од страна на младите, прогресивни, урбани Италијанци со републиканска наклонетост.

Во декоративната уметност, неокласицизмот е пример во францускиот мебел од империјалистички стил; на англиски мебел од Чипендејл, Џорџ Хеплбајт и Роберт Адам, релјефи од Ведвуд и вазниод црн базалт, и Бидермајер мебелот во Австрија.

Особености

Високиот неокласицизам беше меѓународно движење. Иако неокласичната архитектура го има истиот вокабулар како класичната доцна барокна архитектура, таа тенденција беше да го истакне својот рамни квалитети, отколку вајарскиот волумен. Проекциите и рецесиите и нивните ефекти на светло и сенка беа повеќе рамни; вајарските бас-релјефи беа рамни и со тенденција да се врамат во фризови, таблети или панели. Неговите јасно артикулирани поединечни одлики беа изолирани наместо испреплетени, самостојна и комплетни во себе.

Неокласицизам, исто така, влијаеше врз урбаното планирање; Старите Римјани користеле консолидирана шема за планирање на градот и за одбраната и цивилната погодност, но сепак, корените на оваа шема се уште поназад, кај постарите цивилизации. Воглавно, мрежниот систем на улиците, централниот форум со градски услуги, два главни пошироки булевари, и повремени дијагонални улици беа карактеристични за многу логички и правилен римски дизајн. Античките фасади и градење на распоред беа ориентирани кон овие градски модели и тие се склони да работат во сооднос со значењето на јавните згради.

Многу од овие урбани модели на планирање го нашле својот пат во првите модерно-планирани градови на 18 век. Исклучителни примери се градовите Карлсруе и Вашингтон. Сепак, не сите планирани градови и населби се дизајнирани со неокласичен принцип. Спротивставени модели може да се најдат во модернистички дизајни на Brasilia, Garden city movement, Levittowns и New urbanism.