Карл Дауб
Карл Дауб (20 март 1765 г – 22 ноември 1836) ― германски протестантски богослов.[1]
Животопис уреди
Бил роден во Касел. Студирал филозофија, филологија и теологија во Марбург во 1786 година, и на крајот (1795) станал професор по теологија на Хајделбершкиот универзитет, каде што останал до неговата смрт. Тој станал ректор на универзитетот во 1816 и 1824 година.[2] Тој бил оженет во 1801 година со Софи Вилхелмин Шарлот Блум.[3]
Дауб бил еден од водачите на школата која се обидувал да ги помири теологијата и филозофијата и да донесе шпекулативна реконструкција на православната догма. Во текот на неговиот интелектуален развој, тој сукцесивно потпаднал под влијание на Имануел Кант, Фридрих фон Шелинг и Георг Хегел, а поради различните фази низ кои поминал бил наречен Талејран на германската мисла. Имал еден голем недостаток во неговата шпекулативна теологија: тој ја игнорирал историската критика. Неговата цел била, како што вели Ото Пфледерер,
„да ги поврзе метафизичките идеи, до кои дошле со помош на филозофска дијалектика, директно со личностите и настаните од евангелските наративи, со што тие се издигнуваат над регионот на обичното искуство во оној на натприродното и во однос на најапсурдните тврдења како што е филозофски оправдано. Дауб станал толку безнадежно зависен од ова перверзно начело што го заклучил не само Исус како олицетворение на филозофската идеја за соединување на Бога и човекот, туку и Јуда Искариот како олицетворение на идејата за сопернички бог, или сатаната.“.
Трите фази во развојот на Дауб се јасно означени во неговите дела. Неговото дело „Учебник по катехетика“ (Lehrbuch der Katechetik; 1801) е напишан под влијание на Кант. Делото „Теологумена“ (Theologumena; 1806), „Вовед во изучувањето на христијанската догматика“ (Einleitung in das Studium der christlichen Dogmatik; 1810) и „Јуда Искариот“ (Judas Ischarioth; 2 тома, 1816, 2. изд., 1818), сите биле напишани во духот на Шелинг, а последното дело од нив се одразува промена на самиот Шелинг од теозофија во позитивна филозофија. Даубовите „Догматската теологија на денешницата или себичноста во науката за верата“ (Die dogmatische Theologie jetziger Zeit oder die Selbstsucht in der Wissenschaft des Glaubens; 1833) и „Предавања за Пролегомена до догматика“ (Vorlesungen über die Prolegomena zur Dogmatik; 1839) се хегелски во начело и нејасни по јазикот.
Починал во Хајделберг.
Наследство уреди
Серен Кјеркегор е забележлив меѓу оние кои биле видно под влијание на мислата на Дауб. Во „Од документите на еден сè уште живее“, Киркегор напишал:
Мора да дојде момент, велам, кога, како што забележува Дауб, животот ќе се сфати наназад преку идејата…
Неколку години подоцна, Киркегор ја проширил оваа идеја во својот дневник, во пасус што често е цитиран или парафразиран:
Филозофијата е сосема во право кога вели дека животот мора да се разбере наназад. Но, тогаш едниот го заборава другото тврдење - дека мора да се живее напред.[4]
Наводи уреди
- ↑ Lichtenberger, F., trans. & edited by W. Hastie (1889). „CARL DAUB“. History of German theology in the nineteenth century. Edinburgh: T. & T. Clark. стр. 222–227. ISBN 9780608335643.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
- ↑ Heidelberger Geschichtsverein - Karl Daub.
- ↑ Ergänzende Biographieen, und vollständiges Register über alle 18 Bände, p. 48.
- ↑ Stewart, Jon (2007). Kierkegaard and His German Contemporaries: Theology. Ashgate Publishing, Ltd. стр. 72–73. ISBN 978-0754661320.
- Придонес
Оваа статија вклучуват текст од дело кое сега е во јавна сопственост: Chisholm, Hugh, уред. (1911). . Encyclopædia Britannica. 7 (11. изд.). Cambridge University Press. стр. 846.CS1-одржување: ref=harv (link)
