Дафне Зилери
Дафне Дагал де Зилери (19 април 1936 - 21 октомври 2011 година) била перуанска фотографка родена во Аргентина. Таа е најпозната по нејзините иконски слики на деца во типични улични сцени низ Лима. Првата жена фотограф за списанието Каретас, таа објавила два собрани тома дела кои ја испитуваат осаменоста и интимноста. Постхумно, колекциите на нејзините фотографии биле на турнеја во Колумбија, САД и Перу.
| Дафне Зилери | |
|---|---|
| Податотека:Daphne Zileri.jpg | |
| Роден(а) | Дафне Дагал Хог 19 април 1936 Буенос Аирес, Аргентина |
| Починал(а) | Предлошка:Датум на смрт и години Лима, Перу |
| Националност | Перу |
| Други имиња | Дафне Дагал, Дафне Дагал Зилери, Дафне Дагал Хог де Зилери |
| Занимање | Фотограф |
| Активен период | 1968–2011 |
| Познат(а) по | Улични фотографии на деца |
Ран живот уреди
Дафне Дагал Хог[1] е родена на 19 април 1936 година во населбата Ел Тигре во Буенос Аирес, Аргентина, од родители кои емигрирале од Шкотска на крајот на дваесеттиот век.[2] Нејзиниот татко бил Алфред Б. Дагал, основач на аргентинската радио станица Радио Екселзиор.[3] Нејзините рани години ги поминала во Аргентина,[4] каде што добила интернатско образование. На дваесет и две години, таа го напушти Буенос Аирес и се пресели во Њујорк, каде што започна да работи во рекламна агенција. Најголемиот клиент на агенцијата се наоѓаше во Куба и кога Кубанската револуција го оневозможи работењето, Дагал стана стјуардеса.[5]
Во 1959 година, таа го запознала Енрике Зилери преку пријатели кои исто така биле стјуардеси, за време на застанувањето во Лима, Перу. По краткото додворување, тие се венчаа за една година, а потоа добија пет деца: Марко, Доменика, Дијана, Себастијан и Друсила. Додека ги воспитуваше своите деца, Дагал ги фотографираше своите деца и ги проучуваше мајсторите фотографи како Ансел Адамс, Анри Картие-Бресон, Роберт Франк и Доротеа Ланге за да ја развие својата вештина.[6]
Кариера уреди
Зилери почнала да работи како прва жена фотограф во Каретас, политичкиот магазин во сопственост на семејството на нејзиниот сопруг.[7] Во 1968 година, кога воената влада на Хуан Веласко Алварадо ја презел контролата врз земјата, Енрике бил протеран во Шпанија и Зилери ја зела работата што можела да ја најде за да го издржува семејството. Работела како заменик наставник и преведувач, правејќи невестински фотографии на страна.[5] Таа, исто така, помагала во повеќе функции за да продолжи да работи списанието за време на други пресврти, кога биле принудени да се затворат или биле протерани поради нивниот продемократски став.[6] Таа многу влијаела на уметничката визија на списанието.[7]
Во 1994 година, Зилери одржа изложба на нејзините дела во Centro Cultural General San Martín во Буенос Аирес.[3] Иако многу пати се обидела да ја продаде својата работа, таа не нашла пазар за нејзините фотографии.[5] Наместо тоа, таа објави две книги, Солилоквии (1996) и Дуа (2000),[7] како придружни дела - едната ја истражува самотијата, а другата интимните односи.[5] Сликите собрани во Солилоквии се направени во Буенос Аирес, СоХо, Менхетен и во Каиро, Египет. Нејзините фотографии, често со деца, прикажуваат „уникатна чувствителност“ на човечката состојба[2] и мнозинството ја рефлектираат бојата и реалноста на улиците на Лима. При крајот на кариерата, таа се концентрираше на портрет.[4] Таа претпочитала да користи Leica фотоапарат без зум или блиц, но во нејзината подоцнежна фотографија, понекогаш користела дигитална камера, иако сметала дека процесот не е толку уметнички.[5]
Зилери починала на 21 октомври 2011 година во Сантјаго де Сурко, Лима, од компликации на астма.[4] Постхумно, изложби на нејзината работа биле изложени во Колумбија (2011),[5] во уметничката галерија Фернандо де Шисло во Перуанската амбасада во Вашингтон (2011),[6] Уметничката галерија на Сервантес од Њујорк Институтот (2011),[8] и во областа Мирафлорес во Лима (2012).[7]
Избрани дела уреди
Надворешни врски уреди
Наводи уреди
- ↑ Joseph 2011.
- ↑ 2,0 2,1 La República 2011.
- ↑ 3,0 3,1 Caretas 2011.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 La mula 2011.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Bello 2014.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Montgomery 2011.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Frkovich 2012.
- ↑ Peru.com 2011.