Јадрена магнетна резонанција

Јадрена магнетна резонанција (ЈМР) — метод на физичко набудување во кое јадрата во силно константно магнетно поле се разбудени од слабо осцилирачко магнетно поле (во блиското поле и затоа не вклучуваат електромагнетни бранови ) и реагираат со производство на електромагнетно сигнал со честота одлика на магнетното поле на јадрото. Овој процес се јавува близу резонанцијата, кога честотата на осцилацијата ќе одговара на внатрешната честота на јадрата,која што зависи од јачината на статичкото магнетно поле, хемиската околина и магнетните својства на вклучениот изотоп; во практични апликации со статички магнетни полиња до околу 20   Сепак, честотата е слична на многу висока честота и на ултра висока честота (60-1000) MHz. НМР е резултат на специфични магнетни својства на одредени атомски јадра. Спектроскопијата на јадрената магнетна резонанција широко се користи за да се утврди структурата на органските молекули во растворот и да се проучи молекуларната физика, кристалите, како и некристалните материјали. НМР исто така се користи и како рутина во напредните техники за медицинско снимање, како на пример во магнетната резонанција (МРИ).

Брукер 700 MHz   Спектрометар на јадрена магнетна резонанција (НМР).

Сите изотопи кои содржат непарен број на протони и или неутрони (види Изотоп ) имаат интринтен јадрен магнетен момент и аголна динамика, со други зборови, нецеро јадрено вртење, додека сите нуклиди со рамномерен број и од двете имаат вкупно вртење на нула. Најчесто користени јадра се 1
H
</br> 1
H
</br> и 13
C
</br> 13
C
</br>, иако изотопите на многу други елементи може да се испитаат и со високоспектарска спектроскопија НМР.