Шинтаи
Во шинто, шинтаи (神 体, „телото на ками“) или го-шинтаи [go-shintai (御 神 体)], „свето тело на ками“) кога се користи почесниот префикс го-, има физички предмети што се обожуваат во близина на шинто светилиштата, како складишта во кои живеат духови или ками.[1] Шинтаи што се користи во шинто храм (Џинја Шинто) може да се нарече и митамаширо (御 霊 代, „замена на духот“ или „замена“).
И покрај тоа што нивното име може да сугерира, шинтаи не се дел од ками, туку се само привремени складишта, достапни за човечко обожување.[2] Шинтаи се исто така неопходни јориширо, тоа се предмети со својата природа способни да привлечат ками.
Опис
уредиНајчестите шинтаи се вештачки предмети како огледала, мечеви, накит (на пример камења во форма на запирка наречени магатама), гохеи (стапчиња што се користат за време на верски обреди) и скулптури на ками наречени шинзоо (神像|神像), но може да бидат и природни предмети како карпи (шиниши (神 石)), планини (шинтаи-зан (神 体 山)), дрвја (шинбоку (神木)) и водопади (шинтаки (神 滝))[1] Пред насилното одвојување на ками и Буда од 1868 година (шинбутсу бунри) шинтаи може да биде дури и статуа на будистичко божество.
Познати шинтаи вклучуваат огледало (дел од Империјалната Регалија на Јапонија), планината Миуа, планината Нантаи, водопадите Начи и карпите Меото Иуа. Многу планини како планината Миуа или трите планини Кумано (Кумано санзан) се сметаат за шинтаи и затоа се нарекуваат шинтаизан (神体山, планина шинтаи).[3] Најшироко познат и најпознат шинтаи е планината Фуџи[4].
Јокозуна, борач на врвот на пирамидата на моќта на сумо, е жив шинтаи. Поради оваа причина, неговиот струк е заокружен со шименава, свето јаже кое ги штити светите предмети од зли духови. Кануши, односно шинтовски свештеник, може да стане жив шинтаи кога ками ќе влезе во неговото тело за време на верски церемонии.
Основањето на ново светилиште бара присуство или на претходно постоечко, природно појавено шинтаи (на пример карпа или водопад во кој се наоѓа локален ками), или на вештачки, што мора да се набави или да се направи според целта. Пример за првиот случај се водопадите Начи, обожувани во храмот Хирјуу кај Кумано Начи Таиша, се верува дека се населени со ками, наречен Хирјуу Гонген.[5] Во втората, митама (духот) на ками е поделен на половина преку процес наречен канџоо и една од половините потоа се чува во јориширо. Ова е процес што довел до создавање мрежи на храмови во кои се наоѓаат истите ками, како на пример мрежите на храмот Хачиман, храмот Инари или храмот Кумано.
Бидејќи со текот на годините шинтаи се завиткуваат во сè повеќе слоеви на скапоцено платно и се чуваат во сè повеќе кутии, без некогаш да бидат прегледани, нивниот точен идентитет може да се заборави.[6]
Првата улога на храмот е да ги вдоми и заштити своите шинтаи и ками што живеат во него.[7] Ако светилиште има повеќе од една зграда, онаа што содржи шинтаи се нарекува хонден; бидејќи е наменета за ексклузивна употреба на ками, тој е секогаш затворен за јавноста и не се користи за молитва или верски церемонии. Шинтаи го напушта хонден само за време на фестивалите (матсури), кога ќе биде ставен во „божествен паланкин“ (микоши, термин што обично се преведува на англиски како „преносно светилиште“[8]) и се носи по улиците меѓу верниците.[7] Преносливото светилиште се користи за физички заштита на шинтаи и за да се скрие од вид.[7]
Поврзано
уредиНаводи
уреди- ↑ 1,0 1,1 Shintai, Encyclopedia of Shinto
- ↑ Smyers, page 44
- ↑ Ono, Woodard (2004:100)
- ↑ For details on Mount Fuji worship, see Fuji Shinkō Архивирано на 2 декември 2020 г., Encyclopedia of Shinto.
- ↑ Kamizaka, Jirō. „Hiryū Gongen“. Ministry of Land, Infrastructure and Transport - Kinki Regional Development Bureau. Архивирано од изворникот на 2011-07-23. Посетено на 28 March 2010.
- ↑ Bocking, Brian (1997). A Popular Dictionary of Shinto. Routledge. ISBN 978-0-7007-1051-5.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Scheid, Bernhard. „Schreine“. University of Vienna. Посетено на 27 March 2010.
- ↑ Progressive English-Japanese/Japanese English Dictionary, 2008, Shogakukan