Сулката желка
Сулката желката (Centrochelys sulcata), исто така наречена африканска мамузна желка, - вид на желка кои живеат во јужниот дел на Сахара во Африка. Таа е третиот најголем вид на желка во светот, најголемиот вид на копнена желка и единствениот преживеан вид во родот Centrochelys.
| Сулката желка | |
|---|---|
_(8679964197).jpg)
| |
| Сулката во зоолошката Линтон | |
| Научна класификација [ у ] | |
| Непознат таксон (попр): | Centrochelys |
| Вид: | Сулката желка |
| Научен назив | |
| Centrochelys sulcata (Милер, 1779) | |
| Синоними[2] | |
| |
Таксономија и етимологија
уредиНеговото специфично име sulcata е од латинскиот збор sulcus што значи „бразда“ и се однесува на браздите на скалите на желката.
Опсег и живеалиште
уреди
Сулкатата е домородна во пустината Сахара и Сахел, преоден екорегион на полусуви пасишта, савани и грмушки од трње што се наоѓаат во земјите Буркина Фасо, Чад, Еритреја, Етиопија, Мали, Сомалија, Мавританија, Нигерија, Сенегал, и Судан.[1] Во овие суви региони, желката ископува дупки во земјата за да стигне до области со повисоки нивоа на влага и го поминува најжешкиот дел од денот во овие дупки.[3] Ова е познато како естивација. Во дивината, тие можат да дупчат многу длабоко; длабочина до 15 м и должина од 30 м.[4] Растенија како тревки и сочни растенија растат околу нивните дупки доколку се одржат влажни и во природата продолжуваат да растат за да ја јаде желката ако почвата се надополни со измет. Желките сулката пронајдени во суданскиот дел од нивниот опсег може да достигнат значително поголема големина во зрелоста од оние што се наоѓаат во другите региони.
Големина и животен век
уредиC. sulcata е третиот најголем вид на желка во светот по галапагоската желка, и алдабраската џиновска желка, и најголемата од континенталните желки.[4] Бил Бранч пријавил максимална големина во дивината од 83 см и 98 кг,[4] но други наведуваат дека можат да достигнат 105 кг.[5] Тие растат од големината на штотуку изведено младенче (5-7,5 см) многу брзо, достигнувајќи 15-25 см во првите неколку години од нивниот живот. Тие можат да живеат повеќе од 70 години.[6]
Исхрана
уредиЖелките Сулката се тревојади. Првенствено, нивните исхрани се состојат од многу видови треви и растенија, богати со растителни влакна и многу малку белковини. Може да се консумираат цвеќиња и други растенија, вклучувајќи гранки од кактус.[7]
Размножување
уредиПарењето се одвива веднаш по дождовната сезона, во текот на месеците од септември до ноември.[3] Мажјаците се борат меѓусебно за правата на размножување со женките и се гласни за време на парењето.
Шеесет дена по парењето, женката почнува да лута во потрага по соодветни места за гнездење.[3] Пет до петнаесет дена може да се ископаат четири или пет гнезда пред таа да избере совршено место во која ќе се снесат јајцата.
Меката почва е исфрлена од дупката, а женката може често да уринира во дупката.[3] Откако ќе достигне околу 60 см во пречник и 7–14 см длабоко, дополнителна дупка, со димензии од околу 20 см преку и во длабочина, ќе се ископа кон задниот дел на првичната дупка. Работата за копање на гнездото може да трае до пет часа; брзината со која се копа се чини дека зависи од релативната цврстина на земјата. Обично се одвива кога температурата на амбиентниот воздух е најмалку 27 °C. Откако ќе се ископа гнездото, женката почнува да несе јајце на секои три минути. Местото може да содржат 15-30 или повеќе јајца. Откако ќе ги снесе јајцата, женката го исполнува гнездото, требајќи ѝ еден час или повеќе за целосно да ги покрие сите. Инкубацијата треба да биде од 30 до 31 °C, и ќе трае од 90 до 120 дена.
Галерија
уреди-
Сулката мажјак во Зоо Скопје. -
Сулката желка со разобличен оклоп поради недостаток на неправилна грижа
-
Сулката во зоолошката градина Лас Вегас.
Наводи
уреди- ↑ 1,0 1,1 Petrozzi, F., Luiselli, L., Hema, E.M., Diagne, T., Segniagbeto, G.H., Eniang, E.A., Leuteritz, T.E.J. & Rhodin, A.G.J. (2021). „African Spurred Tortoise“. Црвен список на загрозени видови. 2021. Посетено на 6 април 2021.CS1-одржување: користи параметар authors (link)
- ↑ Fritz Uwe; Peter Havaš (2007). „Checklist of Chelonians of the World“ (PDF). Vertebrate Zoology. 57 (2): 279–280. ISSN 1864-5755. Архивирано од изворникот (PDF) на 1 мај 2011. Посетено на 6 април 2021.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Kaplan, Melissa. (1996) African Spurred Tortoises.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Branch, Bill (2008). Tortoises, Terrapins & Turtles of Africa. South Africa: Struik Publishers. стр. 128. ISBN 978-1-77007-463-7.
- ↑ African Spurred Tortoise Архивирано на 26 октомври 2015 г., Arkive
- ↑ „Sulcata Tortoise Care Sheet“. www.reptilesmagazine.com (англиски). Посетено на 6 април 2021.
- ↑ Gurley, Russ. The African Spurred Tortoise Geochelone sulcate in Captivity. ISBN 978-1-885209-25-2.