Википедија

Руска сказна

Сказка (руски: ска́зка) (Руска сказна (бајка) или руска народна приказна) е руски збор што буквално значи „приказна“, но порано значел бајка (сказна) или фантастична приказна. Овој збор може да се користи во многу различни форми за да се одреди типот на бајката или приказната што се раскажува. Волшебна сказна (бајка- волше́бная ска́зка) се смета за волшебна приказна. Сказни за животни се приказни во кои се зборува за животни, а битови сказни се приказни во кои се зборува за секојдневниот живот. Овие варијации на сказки му даваат на зборот поголема длабочина и обезбедуваат детали за различните видови на сказни.

Слично на традицијата во Западна Европа, а особено германската збирка објавена од Браќата Грим, рускиот фолклор за првпат бил собриан од научници и бил систематски проучуван во 19. век. Александар Афанасјев ги каталогизирал (составил, групирал, нумерирал и објавил) руските бајки и народни приказни во неговите Народни руски сказни во 1850-ти години. Проучувачите на фолклорот сѐ уште ја разгледуваат неговата збирка кога се наведува бројот на заплети во сказките. Детална анализа на приказните во која се опишуваат фазите на заплетите и класификацијата на ликовите врз основа на нивните функции била развиена подоцна, во првата половина на 20 век од страна на Владимир Проп.

Историја

уреди

Со својата појава во втората половина на XVIII век, сказните станаа широко популарни додека се ширеа низ целата земја. Литературата се сметала за важен фактор во образованието на децата во Русија кои требало да учат од поуките во приказните. За време на периодот на романтизмот во 18 век, поетите како Александар Пушкин и Петар Јершов започнале да го дефинираат рускиот народен дух со своите приказни. Во текот на 1860-те години, и покрај подемот на реализмот, сказните сепак останаа сакан извор на литература што ја влечел инспирацијата од писателите како Ханс Кристијан Андерсен.[1] Пораките во сказните почнаа да добиваат различна форма откако Јосиф Сталин ја преземал власта на комунистичкото движење.[2]

Ефектот на комунизмот

уреди

Се сметало дека бајките имаат силно влијание врз децата, па затоа Јосиф Сталин одлучил да постави ограничувања на литературата дистрибуирана во текот на неговото владеење. Приказните кои биле напишани во средината на 1900-те биле користени за наметнување на социјалистичките убедувања и вредности што се гледа во бројни популарни приказни.[2] Во споредба со приказните од минатите векови, бајките во СССР станале помодерни, што се гледа во приказните како Гришка и астронаутот на Анатолиј Митјаев . Приказните од минатото како што е „Полноќниот танц“ на Александар Афанасјев вклучувале благородништво и се фокусирале на романтиката.[3] Гришка и астронаутот ја испитуваат страста на модерниот Русин да патува низ вселената, што се гледа и во реалноста со Вселенската трка меѓу Русија и Соединетите Држави.[4] Новите приказни содржат фокус на иновации и изуми што можат да им помогнат на ликовите за да ја заменат магијата, која често се користела во приказните од минатото.

Влијанијата врз руските бајки

уреди
 
Руски деца кои слушаат нова бајка

Во Русија, бајката е еден поджанр на фолклорот и обично се раскажува во форма на краток расказ. Тие се користат за да се изразат различни аспекти на руската култура. Во Русија, бајките се пренесувале речиси исклучиво усно, сè до 17 век, бидејќи пишаната литература била резервирана за религиозни цели.[5] Поради тоа што биле усно раскажувани и пренесувани, имало слобода за да се користат најразлични методи на раскажување на ваквите бајки. Поради одделувањето од пишаните форми, Русите развиле други техники кои биле ефикасни во создавањето драматични и интересни приказни. Таквите техники се развиле во елементи кои што сега ги има во популарните литературни дела; Тие го прават препознатлив жанрот на руските бајки. Бајките не биле ограничени на одредена социо-економска класа и биле привлечни за масовната публика, што довело до тоа тие да станат заштитен знак на руската култура.[6]

Културните влијанија врз руските бајки биле уникатни и се засновале на имагинацијата. Исак Башевис Сингер, полско-американски автор и добитник на Нобелова награда, вели дека, „Вие не поставувате прашања за некоја приказна, и ова важи за народните приказни на сите нации. Тие не биле кажувани како факт или пак историја, туку како средство за забава на слушателот, без разлика дали тој е дете или возрасен. Некои содржат морал, други изгледаат аморални, па дури и антиморални, некои претставуваат басни за грешките на човекот, други изгледаат бесмислени.“ Тие се создадени за да го забавуваат читателот.[7]

Руските бајки се исклучително популарни и ден денес се користат за да се инспирираат уметнички дела. Заспаната убавица сè уште се изведува во Њујорк во Американскиот Балетски Театар и всушност потекнува од оригиналните руски бајки од 1890 година. Господинот Ратмански, резидентен уметник за претставата, добил инспирација за кореографијата на претставата поради своето руско потекло.[8]

Руски формализам

уреди

Во 1910-те па сѐ до 1930-те години, во Русија се појавил бран на литературна критика наречена Руски формализам. Терминот руски формализам потекнува од критичарите на новата школа на мислата.[9]

Морфологија

уреди

Анализа

уреди

Во научните дела се појавија многу различни пристапи за анализа на морфологијата на бајката. Разликите во анализите може да се појават помеѓу синхрониските и дијахрониските пристапи.[10][11] Други разлики можат да произлезат од односот помеѓу елементите на приказната. Откако ќе се идентификуваат елементите, структуралистот може да предложи односи помеѓу тие елементи. Парадигматската врска помеѓу елементите е асоцијативна по природа, додека синтагматската врска се однесува на редоследот и положбата на елементите во однос на другите елементи.

 
Руски венец од бајки

Анализа на мотивите

уреди

Пред периодот на рускиот формализам, почнувајќи од 1910 година, Александар Веселовски го нарече мотивот „наједноставната наративна единица“.[12] Веселовски кажал дека различните заплети на народната приказна произлегуваат од уникатните комбинации на мотиви.

Анализата на мотиви исто така била дел од пристапот на Стит Томпсон кон фолклористиката.[13] Истражувањето на Томпсон за мотивите на фолклорот кулминирала со објавувањето на Мотивот-индекс на народна литература.[14]

Структурна анализа

уреди

Во 1919 година, Виктор Шкловски го објавил својот есеј со наслов „Односот помеѓу уредите за конструкција на парцели и општите уреди на стилот“. [12] Како главен поборник за време на рускиот формализам,[15] Шкловски бил еден од првите научници кои ги критикувале неуспешните методи на литературна анализа и известувале за синтагматскиот пристап кон народните приказни. Во својот есеј тој тврди: „Моја цел е да ја нагласам не толку сличноста на мотивите, за кои сметам дека имаат мало значење, колку сличноста во шемата за заплет“.

Синтагматската анализа, пред сè поддржана од Владимир Проп, е пристапот според кој се анализираат елементите на бајката по редоследот по кој тие се појавуваат во приказната. Сакајќи да го надмине она што сметал дека е произволна и субјективна анализа на фолклорот по мотив,[16] Проп ја објавил својата книга Морфологија на народната приказна во 1928 година.[15] Книгата конкретно наведува дека Проп пронашол дилема во дефиницијата на мотивот од Веселовски; не е точна затоа што може да се подели на помали единици, спротивно на нејзината дефиниција.[6] Проп прв направил посебно расчленување што може да се примени на повеќето приказни од типот Арн -Томпсон класифицирани со броевите 300-749.[17] Со оваа методологија се истакнуваат 31-те функции или дејства на бајката на Проп. Проп предлага дека функциите се основните единици на приказната и дека има точно 31 посебна функција. Тој во анализата на 100 руски бајки забележал дека приказните скоро секогаш се придржуваат до редоследот на функциите. Особините на ликовите, или dramatis personae, вклучени во дејствијата, се втори по дејството што всушност се спроведува. Ова исто така го поддржува неговото откритие дека иако во различни приказни некои функции може да недостасуваат, редоследот и понатаму е ист за сите руски бајки што ги анализирал.

Александар Никифоров, како Шкловски и Проп, бил фолклорист во Советска Русија во 1920-тите. Во неговите рани трудови, исто така, се идентификуваат придобивките од синтагматската анализа на елементите од бајките. Во својот труд од 1926 година насловен „Морфолошката студија за фолклорот“, Никифоров наведува дека „Само функциите на ликот, кои ја сочинуваат неговата драматична улога во народната приказна, се непроменливи“.[12] Бидејќи есејот на Никифоров бил напишан речиси 2 години пред објавувањето на Проп за Морфологија на народната приказна[18], научниците претпоставуваа дека идејата за функцијата, која нашироко се припишува на Проп, можеби за првпат била препознаена од страна на Никифоров.[19] Сепак, некои извори тврдат дека делото на Никифоров „не е развиено во систематска анализа на синтагматиката“ и не успеало „да ги држи настрана структурните принципи и атомистичките концепти“.[16] Работата на Никифоров за фолклорна морфологија никогаш не била понатаму разгледувана надвор од неговиот труд.

Писатели и собирачи

уреди

Александар Афанасиев

уреди

Александар Афанасиев започнал да пишува бајки во време кога фолклорот се сметаше за едноставна забава. Неговиот интерес за фолклорот произлегува од неговиот интерес за античката словенска митологија. Во текот на 1850-те, Афанасиев започнал да запишува дел од својата збирка запишувајќи приказни од Богучар, неговото родно место. Поголем дел од неговата збирка потекнува од делото на Владимир Дал и Руското географско друштво кои собирале приказни од целото Руско Царство.[20] Афанасиев бил дел од малкумината кои се обиделе да создадат пишана збирка на рускиот фолклор. Овој недостаток во збирките на фолклор се должел на контролата што црковнословенскиот јазик ја имал врз печатената литература во Русија, што дозволувало ширење само на религиозни текстови. На ова, Афанасиев одговорил: „Во моите народни легенди има милион пати повеќе морал, вистина и човечка љубов отколку во светите беседи изречени од Вашата Светост!“[21]

Помеѓу 1855 и 1863 година, Афанасиев ги уредувал Народните руски приказни [ Narodnye russkie skazki], кои биле обработени според приказните на Грим. Оваа публикација имаше огромно културно влијание врз руските научници и резултираше во зголемена желба за фолклорни студии во Русија. Повторното откривање на рускиот фолклор преку пишаниот текст доведе до појава на генерација големи руски автори. Некои од овие автори ги вклучуваат Лав Толстој и Фјодор Достоевски. Народните приказни беа брзо пренесени во пишан текст и прилагодени. Од создавањето на оваа збирка, руските приказни остануваат да бидат разбрани и признати низ цела Русија.[20]

Александар Пушкин

уреди

Александар Пушкин е познат како еден од водечките писатели и поети во Русија.[22] Тој е познат по популаризирањето на бајките во Русија и ја смени руската литература пишувајќи приказни што никој пред него не можеше да ги напише.[23] Пушкин се смета за руски Шекспир бидејќи, во време кога поголемиот дел од руското население беше неписмен, тој преку своите бајки им даде на Русите можност да посакуваат на помалку строг христијански начин и на попагански начин.[24]

Љубовта кон руските бајки кај Пушкин се појавила поради неговата дадилка од детството - Ариана Родионовна, која му раскажувала приказни од нејзиното село.[21] Неговите приказни им беа важни на Русите по неговата смрт во 1837 година, особено во времето на политичките превирања на почетокот на 20 век, во кои „Стиховите на Пушкин им дадоа на децата руски јазик во неговата најсовршена величественост, јазик што можеби никогаш нема да го слушнат или зборуваат повторно, но кој ќе остане со нив како вечно богатство“.[25]

Вредноста на неговите бајки е потврдена сто години по смртта на Пушкин кога Советскиот Сојуз го прогласи за национален поет. Работата на Пушкин претходно беше забранета за време на царското владеење. За време на Советскиот Сојуз, неговите приказни беа видени прифатливи за образованието, бидејќи бајките на Пушкин зборуваа за сиромашната класа и имаа анти-свештенички тонови.[26]

Наводи

уреди
  1. ↑ Hellman, Ben. Fairy Tales and True Stories : the History of Russian Literature for Children and Young People (1574-2010). Brill, 2013.
  2. ↑ 2,0 2,1 Oinas, Felix J. “Folklore and Politics in the Soviet Union.” Slavic Review, vol. 32, no. 1, 1973, pp. 45–58. JSTOR, www.jstor.org/stable/2494072.
  3. ↑ Afanasyev, Alexander. “The Midnight Dance.” The Shoes That Were Danced to Pieces, 1855, www.pitt.edu/~dash/type0306.html.
  4. ↑ Mityayev, Anatoli. Grishka and the Astronaut. Translated by Ronald Vroon, Progress, 1981.
  5. ↑ Nikolajeva, Maria (2002). „Fairy Tales in Society's Service“. Marvels & Tales. 16 (2): 171–187. doi:10.1353/mat.2002.0024. ISSN 1521-4281. JSTOR 41388626.
  6. ↑ 6,0 6,1 Propp, V. I︠A︡. Morphology of the folktale. ISBN 9780292783768. OCLC 1020077613.
  7. ↑ Singer, Isaac Bashevis (1975-11-16). „Russian Fairy Tales“. The New York Times (англиски). ISSN 0362-4331. Посетено на 2019-04-01.
  8. ↑ Greskovic, Robert (2015-06-02). „'The Sleeping Beauty' Review: Back to Its Russian Roots“. Wall Street Journal (англиски). ISSN 0099-9660. Посетено на 2019-04-01.
  9. ↑ Erlich, Victor (1973). „Russian Formalism“. Journal of the History of Ideas. 34 (4): 627–638. doi:10.2307/2708893. ISSN 0022-5037. JSTOR 2708893.
  10. ↑ Saussure, Ferdinand de (2011). Course in general linguistics. Baskin, Wade., Meisel, Perry., Saussy, Haun, 1960-. New York: Columbia University Press. ISBN 9780231527958. OCLC 826479070.
  11. ↑ Berger, Arthur Asa. Media analysis techniques. ISBN 9781506366210. OCLC 1000297853.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Murphy, Terence Patrick (2015). The Fairytale and Plot Structure. Oxford University Press. ISBN 9781137547088. OCLC 944065310.
  13. ↑ Dundes, Alan (1997). „The Motif-Index and the Tale Type Index: A Critique“. Journal of Folklore Research. 34 (3): 195–202. ISSN 0737-7037. JSTOR 3814885.
  14. ↑ Kuehnel, Richard; Lencek, Rado. „What is a Folklore Motif?“. www.aktuellum.com. Посетено на 2019-04-08.
  15. ↑ 15,0 15,1 Propp, V. I︠A︡.; Пропп, В. Я. (Владимир Яковлевич), 1895-1970 (2012). The Russian folktale by Vladimir Yakovlevich Propp. Detroit: Wayne State University Press. ISBN 9780814337219. OCLC 843208720.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
  16. ↑ 16,0 16,1 Maranda, Pierre (1974). Soviet structural folkloristics. Meletinskiĭ, E. M. (Eleazar Moiseevich), Jilek, Wolfgang. The Hague: Mouton. ISBN 978-9027926838. OCLC 1009096.
  17. ↑ Aguirre, Manuel (October 2011). „AN OUTLINE OF PROPP'S MODEL FOR THE STUDY OF FAIRYTALES“ (PDF). Tools and Frames. Архивирано од изворникот (PDF) на 2020-09-29. Посетено на 2021-02-12 – преку The Northanger Library Project.
  18. ↑ Oinas, Felix J. (2019). The Study of Russian Folklore. Soudakoff, Stephen. Berlin/Boston: Walter de Gruyter GmbH. ISBN 9783110813913. OCLC 1089596763.
  19. ↑ Oinas, Felix J. (1973). „Folklore and Politics in the Soviet Union“. Slavic Review. 32 (1): 45–58. doi:10.2307/2494072. ISSN 0037-6779. JSTOR 2494072.
  20. ↑ 20,0 20,1 Levchin, Sergey (2014-04-28). „Russian Folktales from the Collection of A. Afanasyev : A Dual-Language Book“.[мртва врска]
  21. ↑ 21,0 21,1 Davidson, H. R. Ellis; Chaudhri, Anna (уред.). A companion to the fairy tale. ISBN 9781782045519. OCLC 960947251.
  22. ↑ Briggs, A. D. P. (1991). Alexander Pushkin : a critical study. The Bristol Press. ISBN 978-1853991721. OCLC 611246966.
  23. ↑ Alexander S. Pushkin, Zimniaia Doroga, ed. by Irina Tokmakova (Moscow: Detskaia Literatura, 1972).
  24. ↑ Bethea, David M. (2010). Realizing Metaphors : Alexander Pushkin and the Life of the Poet. University of Wisconsin Press. ISBN 9780299159733. OCLC 929159387.
  25. ↑ Akhmatova, “Pushkin i deti,” radio broadcast script prepared in 1963, published in Literaturnaya Gazeta, May 1, 1974.
  26. ↑ Nikolajeva, Maria. "Fairy Tales in Society's Service." Marvels & Tales (2002): 171-187.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Руска_сказна&oldid=4977838“