Мариински дворец (Санкт Петербург)

Мариински дворец (руски: Мариинский дворец), познат и како „Дворец Мари“ — последната неокласична империјална резиденција што била изградена во Санкт Петербург. Изграден е помеѓу 1839 и 1844 година, проектиран од дворскиот архитект Андреј Стакеншнајдер. Во неа е сместено Законодавното собрание на градот.

Мариински дворец
Мариински дворец
Мариинскиот дворец ноќе
Дворец Мари
Општи податоци
Место	Санкт Петербург
Земја	Русија
Координати	59°55′51″N 30°18′34″E
Почната	1839
Завршена	1844
Проектирање и изградба
Архитект	Андреј Стакенснајдер

Местоположба

„Поглед на Мариинскиот дворец од Синиот мост“ (1847) од Василиј Садовников

Дворецот е на јужната страна на Плоштадот на Свети Исак, веднаш преку Синиот мост од Катедралата Свети Исак.

Објектот претходно бил во сопственост на Захар Чернишев на која локација била и неговиот дом проектиран од Жан-Батист Вален, кој бил изграден помеѓу 1762 и 1768 година. Чернишев повремено го позајмувал својот дом на странските достоинственици кои го посетувале главниот град, како што бил Луј Анри, Принцот од Конде.

Од 1825 до 1839 година, дворецот Чернишев, како што тогаш бил познат, бил седиште на - Коњаничката школа Николаевска, каде што се знаело дека Михаил Лермонтов учел две години. Дворецот бил урнат во 1839 година, а материјалите биле повторно користени во изградбата на Мариинскиот дворец.

Споменик на Николај I на Плоштадот Свети Исак пред Мариинскиот дворец, 2014 година

Куќа црква Свети Никола, уметност. Григориј Гагарин, 1880-ти

Концепција и стил

„Церемонијална седница на Државниот совет на 7 мај 1901 година“ (1904) од Илја Репин (Руски музеј)

Дворецот го замислил Никола I како подарок за неговата најстара ќерка, Големата војвотка Марија Николаевна, по повод нејзиниот брак со Максимилијан де Бохарне, внук на царицата Жозефина.

Иако црвеникаво-кафеавата фасада е своевидна рустикација и има коринтска колона распоредени во традиционален неокласичен режим, целиот проект е инспириран од францускиот барок од 17 век. Други еклектични влијанија се видливи во ренесансните детали за надворешната орнаментација и внатрешната декорација, при што секоја соба е дизајнирана во различен историски стил. Дворецот сега е обоен во бела боја.

Државен совет

Мариинскиот се вратил во царска сопственост во 1884 година, каде што останал до 1917 година, и Комитетот на министри, кој по 1905 година станал Совет на министри. Големата сала за седниците на Државниот совет ја проектирал Леон Беноа.

На 15 април 1902 година, членот на Социјалистичка револуционерна партија Степан Балмашов го убил Министерот за внатрешни работи, Дмитриј Шипјагин, додека министерот бил на состанок во дворецот.

Едуард Гау, середина XIX века, Синяя гостиная Мариинского дворца

Во 1904 година, сликарот Илја Репин ја завршил Предлошка:Лошо. Сликата е нарачана како комеморација на стогодишнината на Државниот совет. Платното е 4 by 877 метарs (13 ст × 2,877 ст) и содржи 81 историска личност, вклучувајќи го и Никола II. Репин запишал во својот дневник дека сликата била изложена во Зимскиот дворец некое време пред нејзиното поставување во Мариинскиот дворец.

Владина употреба

Привремената руска влада ја презела целосната сопственост на дворецот во март 1917 година, и ја предала на Привремениот совет набргу потоа. По Октомвриската револуција, во дворецот биле сместени различни советски министерства и академии. За време на војната со Германија, дворецот бил претворен во болница и била предмет на интензивно бомбардирање.

По војната, дворецот станал резиденција на Петроградскиот совет. За време на обид за државен удар во 1991 година, Комитетот за вонредни состојби го користел дворецот како база на операции. По должината на периметарот на дворецот биле изградени барикади и тешки утврдувања, кои останале извесно време по задушувањето на државниот удар.

Дворецот е место на Законодавно собрание на Санкт Петербург од 1994 година..

Состанок на Државниот совет во Мариинскиот дворец. 1908. (РГИА)

Надворешни рски

• Belyakova Z.I. Mariinsky dvorets. SPb, 1996.
• Petrov G.F. Dvorets u Sinego mosta: Mariinsky dvorets v Sankt-Petersburge. SPb, 2001.

Литература

• Бенуа, Л. Новый зал для Общего собрания Государственного совета а Мариинском дворце = https://viewer.rusneb.ru/ru/000199_000009_003746608?page=5&rotate=0&theme=white

т-во Р. Голике и А. Вильборг, 1908

• Богдан В., Троянова И. Частные коллекции в музее Академии художеств. Живопись -https://cyberleninka.ru/article/n/chastnye-kollektsii-v-muzee-akademii-hudozhestv-zhivopis
• Выскочков Л. В. Глава 3: В праздничном пространстве Петербург https://books.google.ru/books? Будни и праздники императорского двора
• Зуев Г. И. = Свадебный подарок великой княжне Марии Николаевне Течёт река Мойка
• Иванов А. Л.= Домовая церковь Святителя Николая Чудотворца в Мариинском дворце. К истории воссоздания утраченной росписи
• Кириченко Е. И. = Президент императорской Академии художеств герцог Максимилиан Лейхтенбергский
• Осипов Д. В. =«Помпейские» портики — памятник дворцу герцога Лейхтенбергского, усадьбы «Сергиевка», старый Петергоф
• Петрова Т. А. Мариинский дворец
• Петров Г. Ф.= Дворец у Синего моста: Мариинский дворец в Санкт-Петербурге
• Сназина В. Б. = Мариинский дворец. Взгляд из прошлого(на основе альбома Теофиля Готье «Художественные сокровища древней и новой России. Дворец Великой княгини Марии Николаевны»)