Зорко Јелинчич
Зорко Јелинчич (5 март 1900 - 13 јули 1965) ― словенечки национален деец и културен работник.
| Зорко Јелинчич | |
|---|---|
 | |
| Роден(а) | 5 март 1900 Лог под Мангарт, Горица и Градишка, Австриско Приморје, Австроунгарија |
| Починал(а) | 13 јули 1965 (возр. 65) Трст, СР Словенија, СФРЈ |
| Националност | Југословен |
| Народност | Словенец |
| Познат(а) по | национален и културен работник |
| Сопружник | Фаница Јелинчич, моминско Обида и Даница Јелинчи;ч, моминско Жун |
| Родители | Фердинанд Јелинчич Јосипина Јелинчил, моминско Требше |
| Роднини | Славко Јелинчич (брат) |
Живот и дело
уредиРоден бил во учителско семејство во Лог под Мангарт, Австроунгарија. Основното училиште го посетувал и завршил во родниот град и покрај тоа што татко му бил преместен на други места поради работа. Дипломирал во 1918 година во гимназијата Идрија. Потоа се запишал на Филозофскиот факултет во Љубљана. Во учебната 1923/1924 година, тој и неговиот пријател Клемент Југ се префрлиле на Универзитетот во Падова, но Јелинчич не ги завршил студиите. Во 1924 година се вклучил во Сојузот на просветните друштва во Горица и набргу станал негов секретар. Во исто време станал секретар на студентското друштво Адрија во Горица, кое било основано на 9 август 1902 година, како академско празнично друштво. Како секретар на Сојузот на просветните друштва, тој многу патувал во Горишката област и организирал либерални културни клубови. Тој бил меѓу основачите и водачите на нелегалната револуционерна организација ТИГР. Во 1929 година се оженил со Фаница Обида. Следната година бил уапсен кога нелегалната организација ТИГР (Трст, Истра, Горица, Риека), била откриена од фашистичките власти. Во 1931 година, тој бил главен обвинет меѓу 30-те обвинети, осудени на 20 години затвор од специјалниот суд во Рим, продолжение на првиот судска постапка ТИГР во Трст. Ослободен е после 9 години. По враќањето дома, неговата сопруга починала при раѓањето на втората ќерка. Набргу по избувнувањето на Втората светска војна, тој бил ограничен во покраината Изернјо до капитулацијата на Италија. По распаѓањето на Италија во есента 1943 година, тој им се придружил на партизаните; таму бил член на Покраинскиот народноослободителен комитет за Приморска. По ослободувањето се доселил во Трст, каде што работел главно во културниот оддел на Покраинскиот народноослободителен комитет, а подоцна и во Просветното друштво. Во 1948 година се оженил по втор пат со Даница Жун. Од 1958 година работел во Институтот за етнички прашања во Љубљана и бил еден од иницијаторите за создавање на етнографска карта на територијата на Трст врз основа на изворни стари имиња. Со новинарство се занимавал од 1924 година, објавувајќи написи во различни весници. Тој напишал спомен книга за Климент Југ, напишувајќи два трактати: Д-р Климент Југ (1898-1924) и Југ и планините.