Василиј Голицин (1643)

Принцот Василиј Васиљeвич Голицин (руски: Василий Васильевич Голицын; 1643–1714) бил руски аристократ и државник од 17 век. Тој припаѓал на Голицин, како и на Ромодановски московски благороднички семејства, а главен политички противник му бил неговиот братучед принцот Борис Алексевич Голицин.

Принцот Василиј Голицин

Василиј Голицин

Живот

Голицин ги поминал раните денови во дворот на царот Алексеј Михаилович (владеел 1645-1676), каде постепено се искачил на рангот на болјар. Во 1676 година бил испратен во Украина да ги воздржи Кримските Татари и учествувал во походот на Чигирин во Руско-турската војна од 1676-1681 година. Личното искуството на непријатностите и опасностите од преовладувачкиот систем на претпочитање - т.н. месниченство, или приоритет на ранг, што ги парализирал руските војски со векови - го натерале да предложи негово укинување, што царот Феодор III го изврши во 1678 година.

Мајската револуција во 1682 година го поставила Василиј Голицин на чело на Посолскиот приказ, или Министерството за надворешни работи, и за време на регентноста (1682-1689) на Софија (полусестра на Петар Велики) чиј интимен пријател станал тој, тој служел како главен државен министер (1682–1689) и како чувар на големиот печат, титула што ја добиле само двајца Руси пред него, Афанаси Ордин-Нашчокин (1605-1680) и Артамон Матвејев (1625-1682). Во внатрешните работи неговото влијание било незначително, но неговата надворешна политика се одликувала со Договорот од Нерчинск (1689), кој ја постави руско-кинеската граница северно од реката Амур и со Вечниот мировен договор од 1686 година со Полска, според кој Русија на последниот конечно закрепна Киев . Според условите на истиот договор, Русија пристапи во големата лига против Портата, но двете експедиции на Голицин против Крим (Кримските походи од 1687 и 1689 година) се покажаа неуспешни и го направија крајно непопуларен.

Само со најголема тешкотија Софија можела да го натера младиот цар Петар да го украси поразениот врховен командант како да му вратил на победникот. На политичкиот натпревар помеѓу Софија и Петар од август – септември 1689 година, Голицин со половина срце ја поддржал својата љубовница и ја споделил нејзината руина. Петар го поштедил неговиот живот - заради молењето на неговиот братучед Борис - но го лишел од детството, му ги одзел имотите и го протерал последователно во Каргопол, во Мезењ и во Колмогори, каде што починал на 21 април 1714 година.

Голицин бил невообичаено добро образован. Тој бил голем пријател на странците, кои генерално алудирале на него како „големиот Голицин“. Тој им објасни некои драстични реформски мерки, како што се укинување на кметството, промовирање на верска толеранција и развој на индустриски претпријатија. Бидејќи Голицин бил желен да ги избегне сите форми на насилство и репресија, неговата програма била повнимателна и „пореална“ од онаа на Петар Велики. Политичките пресврти го спречиле да изврши некој од овие планови.