Александар Кокоринов
Александар Филипович Кокоринов (руски: Александр Филиппович Кокоринов, 10 јули 1726 - 21 март 1772) бил руски архитект, еден од основачите, првиот градител, директор (1761) и ректор (1769) на Царската академија на уметностите во Санкт Петербург . Кокоринов бил куќен архитект на семејството Разумовски и Иван Шувалов, првиот претседател на Академијата. Преживеаното архитектонско наследство на Кокоринов, за кое некогаш се верувало дека е значајно,[1] е намалено со неодамнешните истражувања на само две згради, Царската академија на уметностите и палатата Кирил Разумовски во Санкт Петербург.[2] Академијата е дизајнирана од Жан-Батист Валин де ла Моте врз основа на претходниот предлог на Жаќес -Франсоа Блондел, додека Кокоринов управувал со градбата во раните фази (1764–1772).
Животопис
уредиРани години и семејство
уредиАлександар Кокоринов е роден во Тоболск во семејство на државен службеник. Неговиот дедо бил свештеник. На 14-годишна возраст, Александар започнал да тренира со Јохан Бланк (татко на Карл Бланк ), самопрогласен архитект прогонет од Санкт Петербург за вмешаност во наводниот заговор на Артеми Волински (1740). Со вознесението на Елизабет во 1741 година, преживеаните од аферата Волински биле амнестирани и тие се вратиле во Москва, земајќи го Кокоринов со нив. [3]
Образование
уредиПо смртта на Јохан Бланк, во 1745 година Александар Кокоринов и Карл Бланк студирале уметност и архитектура во Москва под раководство на Дмитриј Ухтомски, тогаш водечки московски архитект на барокот Елизабетан и декан на архитектонското училиште со седиште во московскиот Кремљ . Наскоро, Кокоринов бил поканет во групата на Иван Коробов, каде што младиот архитект оддал толку добар впечаток за себе, што го промовирал мајсторот и во 1749 година му била доделена титулата чирак. Оваа титула му дозволувала на Кокоринов сам да гради и да прима приватни нарачки. [3]
Кокоринов исто така, бил задолжен за реконструкција и реставрација на кулите и ѕидовите во Московскиот Кремљ. Наскоро, репутацијата на архитектот толу пораснала што дури и Кирил Разумовски го ангажирал да работи на неговиот имот во Петровско . [3]
Доби диплома за магистер по математика на Московскиот универзитет [4] и во 1754 година Кокоринов положил стручен испит како помлад архитект, па така му се приклучил на персоналот на Франческо Бартоломео Растрели и се преселил во Санкт Петербург каде остварил контакт со грофот Иван Шувалов, основач на Московскиот Државен универзитет (1755) и Царската академија на уметностите (1757). Кокоринов му се приклучил на персоналот на Академијата уште од првите денови.
Кариера
уредиШувалов првично предложил да се формира Академијата во Москва и го назначил Жаќес-Франсоа Блондел да го дизајнира новиот кампус таму.[5] Царицата Елизабет инсистирала на тоа дека Академијата мора да биде со седиште во Санкт Петербург, а задачата за прилагодување на плановите на Блондел му биладоделена на Кокоринов, кој веќе ја дизајнирал сопствената куќа на Шувалов во Санкт Петербург. Кокоринов, цврсто обучен да работи со барокен стил, му било тешко да работи со францускиот неокласичен дизајн на Блондел и во 1759 година Шувалов ангажирал друг Французин да му помогне на Кокоринов. Жан-Батист Валин де ла Моте, братучед на Блондел и неодамна дипломиран на Кралската архитектонска академија, станал помошник на Кокоринов на проектот за Академијата и наскоро го надминал. За дизајнот на зградата се традиционално заслужни Кокоринов и де ла Моте но неодамнешното истражување во француските архиви укажува на тоа дека тоа било дело на самиот де ла Моте, додека нацрти од Кокоринов никогаш не биле пронајдени.[6] Академијата, комплексна конструкција со димензии 140 на 125 метри, носи траги од стилот на Блондел.
Во 1761 година Кокоринов бил назначен за директор на Академијата (подреден на нејзиниот претседател), но дури во 1765 година станал нејзин професор . Тој предавал основна архитектонска теорија и историја на архитектурата, додека де ла Моте предавал напредни архитектонски предмети.[6]
Додека архитектите го финализирале својот предлог, Русија билапотресена од краткото владеење (5 јануари 1762 - 9 јули 1762) и убиството на императорот Петар III, наследено од Катерина Втора . Новата царица го прогонила Шувалов и го поставила Иван Бецкој за нов претседател на Академијата.[6] На 18 март 1764 година, таа го одобрила финансирањето на градежништвото и поставила одбор за градежништво, предводен од Кокоринов.[7] Де ла Моте, кој секогаш бегал од практичната конструкција, не бил активно вклучен на лице место за време на изградбата; за прв пат во руската историја, архитектонската професија била поделена на архитектонски дизајн и управување со конструкцијата.
За време на руско-турската војна од 1768-1974 финансирањето на проектот било запрено, додека Бетској покренал кривична постапка против наводна измама поврзана со градењето. Кокоринов, обвинет за пречекорување на трошоците, починал во 1772 година; неофицијалното мислење е дека тој извршил самоубиство.[8] Де ла Моте ја напушти Русија во 1775 година, зградата ја заврши Јуриј Фелтен во 1788 година.
Наводи
уредиЛитература
уреди- Lisovsky, Vladimir (2006). Leonty Benua i peterburgskaya shkola ("Леонтий Бенуа и петербургская школа художников-архитекторов") (руски). Saint Petersburg: Kolo. ISBN 5-901841-44-1.
- Shvidkovsky, D. S. (2007). Russian architecture and the West. Yale University Press. ISBN 978-0300109122.
- Shuisky, V. K. (2008). Zolotoy vek barocco i classicizma v Sankt-Peterburge (Золотой век барокко и классицизма в Санкт-Петербургу) (руски). Centrpoligraph. ISBN 978-5-9524-3777-7.
- Krasheninnikov, A. F. (2008). Архитектор Александр Кокоринов [Architect Alexander Kokorinov]. Progress-Traditciya (руски). Moscow. стр. 11–192. ISBN 978-5-89826-205-1.