Цер

вид дрво
(Пренасочено од Quercus cerris)
Цер
гранка со листови
Научна класификација
Царство: Plantae
Колено: Magnoliophyta
Класа: Magnoliopsida
Ред: Fagales
Семејство: Fagaceae
Род: Quercus
Отсек: Quercus
Вид: Q. cerris
Научен назив
Quercus cerris
L.
Распространетост на церо
Синоними

Цер (латински: Quercus cerris) – вид даб[1]. Церот е високо листопадно дрво.

Распространетост

уреди

Церот е јужноевропско и западноазиско дрво. Ареалот му се протега од Шпанија и Франција (каде е редок) на запад, преку Апенинскиот и Балканскиот Полуостров до Мала Азија и Сирија на исток. На север се протега до јужна Швајцарија и Австрија, а најсеверно до Моравија.[2]

Опис

уреди

Церот долговечен вид и може да доживее 200 години. Достигнува висина од 30 до 35 метра и дебелина на стеблото од 1,3 м. Рано се развива дебела мртва кора која е темносива, скоро црна, со длабоки надолжни пукнатини црвени на дното и ретки и тесни попречни. Младите гранчиња се влакнести, аглести, зеленикаво сиви.[2][3]

Крошната е густа, темна, со ширококонусен облик. Пупките се доста ситни со бројни ситни, тесни јазичести ливчиња при основата, долги 2 см, карактеристични за церот. Листовите се поединечни, наизменично распоредени. Имаат променлив облик, обично се долги 8-14 см и широки до 8 см, со 7-8 парови засеци или неправилно назабен обод. Пораснатиот лист е нежно кожест, на лице сјаен, со интензивна зелена боја, на опачината посветол и благо влакнест, особено околу нервите. Петелката е долга 0,5-2,5 см. Разлистува нешто подоцна од стежерот, на крајот на април или во текот на мај. Листовите остануваат на гранките до доцна есен.[2][3]

Цветовите се еднополни, машките собрани во долги реси, а женските поединечни во групи по 2-5, на кратки дршки. Цвета истовремено со разлистувањето.[2][3]

Плодот е желад, долг околу 4 см и широк околу 2 см, при врвот малку сплескан, со ситно избраздена површина по должината. До 1/3 или 1/2 е покриен со купулата. Купулата е покриена со кожести стипули (шубареста).[2][3]

Живеалиште

уреди

Церот претежно е ксеротермен вид, приспособен на субмедитеранската и умерено континенталната клима на југоисточна Европа. Најмногу му одговараат подлабоки, доста суви, слабо кисели земјишта. Церот сака светлина. Во висина расте повеќе од плоскачот како и од горунот.[2]

Поврзано

уреди

Наводи

уреди
  1. „Цер“Дигитален речник на македонскиот јазик
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Вукићевић, Емилија (2005). Декоративна дендрологија (2. изд.). Београд: Привредно финансијски водич. стр. 272–304.
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Lanzara, Paola (1982). Drveće. Zagreb: Mladinska kwiga.

Литература

уреди
  • Вукићевић, Емилија (2005). Декоративна дендрологија (2. изд.). Београд: Привредно финансијски водич. стр. 272–304.
  • Grlić, Ljubiša (1986). Enciklopedija samoniklog jestivog bilja. Zagreb: August Cesarec. стр. 83–85.
  • Šumarska enciklopedija. 1, A-Kos. Zagreb: Grafički zavod Hrvatske. 1959. стр. 79.
  • Lanzara, Paola (1982). Drveće. Zagreb: Mladinska kwiga.

Надворешни врски

уреди