Сачка ера

ера според индиски календар со тоа име
(Пренасочено од Шака самват)

Сачка ера (шака самват) или шаливаханска ера (шаливахана шаха) — сметање на времето прифатено од индиската влада како индиски национален календар. Нултата година започнува близу рамноденицата во 78 година. Сачкиот календар започнува на 22 март секоја година со исклучок на престапните години кога започнува на 23 март. Кушанскиот цар Канишка се смета дека е одговорен за воведувањето на Шаковата ера за време на неговото владеење кое започнува во 78 година. По падот на кушаните нивните феудални потчинети, Саки од Уџајин продолжиле да ја користат оваа ера. Астрономот Варахмихир, математичарот Брахмгупта и историчарот Калхана ја користеле Шаковата ера во своите познати дела. Гурџарас од Бинмал, Чалукјас од Бадами и Растркутас од Декан исто така ја користеле Шаковата ера. Всушност Шаковата ера била најупотребувана во историските времиња во Индија и поради оваа причина Комисијата за обнова на календарот ја определила Шаковата ера да стане индискиот национален календар, неговата релативна прецизност во однос на другите индиски календари била уште една причина плус за изборот на овој календар.

Сребрена монета од владетелот на западниот сатрап Рудрасена I (200-222). Оваа монета има датум испишан на позадината со користење на сачката ера на брамиско писмо: 131 Шакова ера, што соодвестува на 209 година. Монетата е со пречник од 16 мм, и тежина од 2,2 грама.
Мохар од Горкхали кралот Притви Нарајан Шах од 1685 Шакова ера (1763 година)

Првиот водач на археолошките истражувања во Индија, Сер А. Канингам во својот извештај од 1864 година, заслугата за воведувањето на Шаковата ера му ја препишува на легендарниот пенџабски крал Шаливахан од Бхатовата династија за да ја прослави својата победа над Саките. Бхатовата династија владеела од Сијалкот во Пенџаб.

Оваа ера се користела и од јаванските дворови во старите јавански времиња сè до 1633 година кога била заменета со јаванскиот календар, мешавина од јаванско-исламски систем.[1] Токму оваа ера им помогнала на историчарите во одредувањето на староста на најстариот напишан документ на Филипините, Лагунскиот натпис на бакарната плоча.

Оваа ера не се користела само во индиските натписи туку се користела и во старите санскритски натписи во југоисточна Азија. Обновениот Индиски национален календае се заснова на оваа ера.

Поврзано уреди

Наводи уреди

  1. M. C. Ricklefs, A History of Modern Indonesia Since c. 1300, 2nd ed. Stanford: Stanford University Press, 1993, pp. 5 and 46.