Финале (музика)
Финале — последен став на соната, симфонија или концерт; завршување на парче невокална класична музика кое има неколку ставови; или, продолжена завршна секвенца на крајот од чин на операта или дело на музички театар.[1]
Мајкл Талбот напишал за финалињата типични за сонати: „Рондото е облик пар екселанс што се користи за последните движења и... неговиот типичен карактер и структурни својства совршено се совпаѓаат со оние размислувања пожелни во финалето на соната од почетокот на деветнаесеттиот век“.[2] Карл Черни (1791–1857) забележал „дека првите ставови и финалиња треба - и во пракса всушност го прават - да ги прогласуваат нивните контрастни ликови веќе во нивните почетни теми.[3]
Во театарската музика, Кристоф Вилибалд Глук бил ран поборник на продолжени финалиња, со повеќе ликови, за да ги поддржи „растечките природни и реалистични“ приказни во неговите опери кои „го подобрија континуитетот и театарската валидност“ вон претходните дела.[4]
Поврзано уреди
Наводи уреди
- ↑ John Alexander Fuller-Maitland, ed. (1890). A Dictionary of Music and Musicians: (A.D. 1450-1889), p. 523, Macmillan and Co.
- ↑ Talbot, Michael (2001). The Finale in Western Instrumental Music, p. 2. ISBN 978-0-19-816695-5.
- ↑ Talbot (2001), p. 2 & 1 n1. Cites: Czerny, Carl (c. 1848). School of Practical Composition, Vol. I, p. 67-69.
- ↑ Koopman, John. "Expressivity 1760–1850", A Brief History of Singing, 1999, Lawrence University Conservatory of Music, accessed June 28, 2012