Таифа

Во историјата на Иберија, зборот Таифа (арапски: طائفة ṭā'ifa, множина طوائف ṭawā'if) се употребувал за независните муслимански кнежевства, обично емиратите или ситни кралства, иако постоела една т.н. олигархија, според која сите тие мали муслимански територии го формирале ел-Андалус. Ниното исчезнување настапило веднаш кога во времето на Реконквистата хрисијанските кралства ги зазеле териториите кои претходно биле владеени во рок од 8 века од страна на муслинаните. Падот на Гранада како и падот на Цариград го означиле почетокот на една нова историја на европскиот континент. Сепак ви тие оделни таифи, исламската култура, јазик и традиција оставиле трага во најразлични региони во денешна Шпанија. Во времето кога таифите биле најсилни, најпрвин во 11 век а подоцна и во 12 век, нивните емири односно владетели се натпреварувале меѓу себеси, не само воен план, туку и на културен.

Карта на таифите во 1031 година

Овој модел на муслиманските таифи подоцна бил користен од страна на Шпанија односно нејзиното колонизирање на Америка, каде биле создавани поголем број на држави. Тие држави, исто како и во ел-Андалус имале дијаметрално спротивни ставови една со друга и покрај тоа што користиле еден ист јазик или имале заедничка култура.

Процесот на “таифизација“ започнал по одвојувањето на Кордопскиот калифат од Северна Африка, кој останал во рацете на Багдад. Населението во таифите било мултиетничко, со доминација на муслиманите особено во јужните делови на Пиринејскиот Полуостров. Освен муслиманите, овде живееле и христијани, евреи итн. кое доведувало до постојани конфликти подпомогнати од соседните христијански кралства на север, како и до постепено слабеење на самите таифи. По падфот на последната таифа дошло до огромна промена на верските и јазичните околности. Арапскиот јазик бил исфрлен од употреба, а на негово место како официјален станал кастилскиот шпански јазик. Следувал процес на асимилација на муслиманското и еврејското население и нивно протерување.