Роман II: Разлика помеѓу преработките

|title =[[Византиски владетели|Цар]] на [[Источно римскоРимско царствоЦарство|Источното римскоРимско царствоЦарство]]

'''Роман II''' ({{lang-el|Ρωμανός Β΄}}, о. 938г. - {{починал на|15|март|963}}г.), бил [[Источно римскоРимско царствоЦарство|византиски]] [[Византиски цареви|цар]] од 959г. до 963г. Тој го наследил неговиот татко [[Константин VII Порфирогенит]] во 959г. на дваесет и една година и починал ненајдено во 963г. Тој бил внук на царот-узурпатор [[Роман I Лакапин]], и претставувал врска помеѓу [[Македонска династија|Македонската династија]] од машка и Лакапините од женска страна.

Тој како дете, според волјата на [[Роман I Лакапин|Роман Лакапин]], бил со вонбрачната ќерка на Хуго од Прованса, но со прераната смрт на малата принцеза оваа врска, понижувачка за легитимниот царски син, престанала уште пред да се престори во вистински брак. Околу [[956]]г. Роман по сопствена волја и од љубов се оженил со Анастаса, ќерка на крчмар, која како царица го добила името [[Теофано]]. Оваа меобично убава, меѓутоа, крајно славољубива и потполно аморална жена во [[Источно римскоРимско царствоЦарство|византиската]] историја одиграла посебна улога. Роман II целосно потпаѓал под нејзиното влијание. Поради нејзината желба царицата-мајка Елена морала да се повлече, а сестрите на царот присилно биле затворени во [[манастир]].<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 341-342.</ref>

По смртта на на [[Константин VII Порфирогенит|Константин VII]] ([[9 ноември]] [[959]]г.) на престолот дошол неговиот син Роман II, слаб и лесноумен младич, кој ја наследил татковата политичка неспособност, но не и неговата љубов кон науката.<ref>Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 341.</ref> За државните работни Роман II воопшто не се грижел, туку му ги препуштал на способниот но безобѕирен и мошне непопуларен евнух Јосиф Вринга. Првата улога во [[Источно римскоРимско царствоЦарство|Царството]], меѓутоа, ја играл големиот војсководец [[Никифор II Фока|Никифор Фока]].<ref name="ReferenceA">Г.Острогорски. Историја на Византија. Скопје, 1992, стр.: 342.</ref>