Славенка Дракулиќ: Разлика помеѓу преработките

'''Славенка Дракулиќ''' (родена{{роден на |4 |јули|1949}}, 1949{{роден годинаво|Риека}}) е— [[хрватска]] новинарка, романсиерка и есеистка чии дела за [[Феминизам|феминизмот]], [[Комунизам|комунизмот]] и посткомунизмот се преведени на многу јазици.<ref>[http://womenineuropeanhistory.org/index.php?title=Slavenka_Drakuli%C4%87 “Slavenka Drakulic”], Women in European History, Nora Augustine</ref>

Дракулиќ е роденродена во [[Риека]], [[Социјалистичка Република Хрватска|Хрватска]], на 4 јули 1949 година. Дипломирала компаративна книжевност и [[социологија]] на Универзитетот во Загреб во 1976 година. Од 1982 до 1992 година, пишувала за ''двонеделникот „Старт'' “ и неделникот ''„Данас“'' (и двата од [[Загреб]] ), пишувајќи главно за феминистички теми. Покрај нејзините романи и збирки есеи, делата на Дракулиќ се појавуваат во ''„Њујорк Тајмс магазинот“'', ''„Њујорк ревија на книги“'', „ ''Зидојче цајтунг“'', „ ''[[ФК Интер|Интернационале“]]'', ''„Ла Национ“'', „ ''Ла стампа“'', „ ''Дагенс нихетер“'', „ ''Франкфуртер алгемајне цајтунг“'', Еврозин, ''Политикен'' и ''[[Гардијан]]'' .<ref>[https://www.theguardian.com/profile/slavenkadrakuli Drakulic author page], ''[[The Guardian]]''</ref> Таа е ко-уредниккоуредник во ''„Нцион“'' .<ref name="nation">{{Наведена мрежна страница|url=https://www.thenation.com/masthead/|title=Masthead|accessdate=May 1, 2018}}</ref> Живее во [[Хрватска]] и во [[Шведска]] .

Дракулиќ од политички причини привремено ја напушта Хрватска и заминува во Шведска на почетокот на 90-тите.<ref>"Blood and lipstick", Melissa Benn, ''[[The Guardian]]'', January 23, 1992 p. 19</ref> За озлогласениот непотпишан напис на ''Глобус од'' од 1992 година (Славен Летица, последователно призна дека таа е авторот) обвинети се пет хрватски писателки, вклучително и Дракулиќ, наречени се „вештерки“ и обвинети се за „силување“ на Хрватска. Според Летица, овие писатели не успеале да заземат дефинитивен став против силувањето, како што се тврди, планираната воена тактика на силите на босанските Срби против Хрватите, и повеќе ја третирале како злосторства на „неидентификувани мажи“ врз жени. Наскоро по објавувањето, Дракулиќ започнала да добива телефонски закани; нејзиниот имот бил вандализиран. Наоѓајќи мала или никаква поддршка од нејзините поранешни пријатели и колеги, таа одлучила да ја напушти Хрватска.<ref>[http://articles.chicagotribune.com/1991-12-15/features/9104220804_1_eastern-europe-eastern-women-croatian Novelist strives for total democracy in Yugoslavia] Gail Schmoller, ''[[Chicago Tribune]]'', December 15, 1991</ref>

Нејзините дела се однесуваат на југословенските војни .<ref>[http://www.berliner-kuenstlerprogramm.de/en/gast.php?id=992 Slavenka Drakulic Biography at the DAAD Artist-in-Residence Program]</ref> ''Како да meме nemaнема'' е дело ''за'' злосторствата врз жените во војната во Босна, а ''Ни на мрава не би згазиле'' е книга во која таа го анализираа нејзиното искуство надгледувајќи ги постапките на [[Меѓународен кривичен суд за поранешна Југославија|Меѓународниот кривичен суд за поранешна Југославија]] во [[Хаг]]. Двете книги се занимаваат со прашањата што ја предизвикало нејзината воена емиграција од матичната земја. Во научните кругови таа е попозната по своите две збирки есеи; „''Како го преживеавме комунизмот'', ''па дури и се смеевме''“ и „''Кафе Европа''“. Овие се нефантастични извештаи за животот на Дракулиќ за време и по комунизмот.

Нејзиниот роман од 2008 година, ''„Фрида или за болката“'', се заснова на биографијата на мексиканската сликарка [[Фрида Кало]] .

Нејзината последна книга есеи ''Водена обиколка низ Музејот на комунизмот: Басни од глушец, папагал, мечка, мачка, крт, свиња, куче и гавран'' е објавена во февруари 2011 година во САД, и доживува широко признание.<ref>[http://www.economist.com/node/18385734?story_id=18385734&fsrc=rss2 Animal farm: the tale of the mouse and the mole], ''[[The Economist]]'', March 17, 2011</ref> Книгата се состои од осум рефлексии раскажани од гледна точка на различно животно. Секое животно рефлектира сеќавања на комунизмот во различни земји во Источна Европа. Иако некои рецензенти ја толкуваа книгата како осуда на комунизмот и неговите долготрајни ефекти,<ref>[http://www.americanthinker.com/2011/02/guided_tour_through_the_museum.html A guided tour through the museum of communism], Drew Belsky, ''[[American Thinker]]'', February 5, 2011.</ref> книгата, сепак ги критикува штетите на економскиот систем што го замени комунизмот. Од второто до последното поглавје, едно романско куче објаснува дека во капитализмот сите се нееднакви „но некои се понееднакви од другите“, превртување на познатиот цитат на [[Џорџ Орвел]] од [[Животинска фарма|од Фарма на животните]] .<ref>[http://www.tnr.com/book/review/museum-communism-slavenka-drakulic Animal nature], ''[[The New Republic]]'', Timothy Snyder, March 3, 2011</ref>

* „„Мермерна Мермерна кожа “кожа“ Хачинсон, Лондон ( [[1993 во книжевноста|1993]] ).

* „ Вкусот„Вкусот на човекот “човекот“ Абакус, Лондон ( [[1997 во книжевноста|1997]] )

* „С-роман за Балканот“ (познат и како: „Како да ме нема“) ( [[1999 во книжевноста|1999]] ). Филмуван „ Како„Како да ме нема“, во режија на Хуанита Вилсон .

* „Фрида или за болката“ Пингвин САД, Newујорк ( [[2008 во книжевноста|2008]] ), (во превод на Кристина П. Зориќ ) <ref>{{Наведена мрежна страница|url=https://www.publishersweekly.com/978-0-14-311415-4|title=Frida's Bed|last=|first=|date=|work=www.publishersweekly.com|archive-url=|archive-date=|accessdate=2019-12-06}}</ref>