Пинк флојд: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
с Правописна исправка, replaced: се до → сè до (4), се додека → сè додека |
|||
Ред 26:
Кога The Tea Set сфатија дека функционираат како друг бенд под истото име, Берет доаѓа со алтернативно име '''The Pink Floyd Sound''', добиено од имињата на двајца [[блуз]] музичари, [[Пинк Андерсон]] (''Pink Anderson'') и [[Флојд Консил]] (''Floyd Council'') (двете имиња ги видел во белешките на албумот [[Blind Boy Fuller]]).<ref>Mason, p. 30</ref><ref>[http://www.uncut.co.uk Uncut, September 2006, p. 54]</ref> Името уште некое време варирало помеѓу ''The Tea Set'' и ''The Pink Floyd Sound'', но подоцна второто било избрано. Зборот ''Sound'' бил отфрлен уште на почетокот, но ''The'' се уште бил употребуван сè до 1970. Остварувањата на групата во Велика Британија во времето на Сид Берет се потпишани како ''The'' Pink Floyd како и првите два синглови во САД. Албумите од 1969 ''More'' и ''Ummagumma'' се дело на Pink Floyd, а продукцијата е на The Pink Floyd, додека на албумот од 1970 ''Atom Heart Mother'' бендот е именуван како The Pink Floyd, а продукцијата е на Pink Floyd. Дејвид Гилмур е познат по тоа што преферирал името на бендот да ја има претставката ''The'' сè до 1984.<ref>Schaffner, p. 276</ref>
[[Џез]] - ориентираниот Клос го напушта бендот само по снимањето на демо,<ref name="Mabbett">{{наведена книга|title=The complete guide to the music of Pink Floyd|first=|date=1995|publisher=Omnibus|year=|isbn=071194301x|location=London|pages=150}}</ref> оставајќи зад себе стабилна постава со Берет на [[гитара]] и [[водечки вокал]], Вотерс на [[бас|бас гитара]] и [[пратечки вокал]], Масон на [[тапани]] и [[перкусија]], и Рајт на [[клавијатура]] и пратечки вокал. Берет наскоро почна со пишување на негови песни, под влијание на американскиот и англискиот психоделичен рок но на негов начин со вметнување на неговиот хумор. Пинк Флојд станаа омилени на [[андеррграунд]] движењето, свирејќи на атрактивни места како УФО Клубот (''UFO Club''), Марки Клубот (''the Marquee Club'') и Раундхаус (''the Roundhouse'').▼
▲}}</ref> оставајќи зад себе стабилна постава со Берет на [[гитара]] и [[водечки вокал]], Вотерс на [[бас|бас гитара]] и [[пратечки вокал]], Масон на [[тапани]] и [[перкусија]], и Рајт на [[клавијатура]] и пратечки вокал. Берет наскоро почна со пишување на негови песни, под влијание на американскиот и англискиот психоделичен рок но на негов начин со вметнување на неговиот хумор. Пинк Флојд станаа омилени на [[андеррграунд]] движењето, свирејќи на атрактивни места како УФО Клубот (''UFO Club''), Марки Клубот (''the Marquee Club'') и Раундхаус (''the Roundhouse'').
На крајот од 1966 бендот бил поканет да направи музика за филмот на [[Питер Вајтхед]] (''Peter Whitehead'') ''[[Tonite Let's All Make Love In London]]''; Во јануари 1967 тие снимиле две песни за филмот и тоа ("[[Interstellar Overdrive]]" и "Nick's Boogie"). Покрај тоа сета музика што била направена за овој филм е издадена во 2005, а изданието носи наслов "London '66/'67".
| |||