За природата на нештата: Разлика помеѓу преработките

Според Епикур, несреќата и деградацијата на човечките суштества во голема мера произлегува од стравот што тие го имаат од силата на божествата и од ужасот на нивниот гнев. Гневот се покажува преку несреќите кои им се нанесуваат на луѓето во овој живот, или пак, од идните вечни страдања кои им следуваат на виновните. Отстранување на тие стравови, а со тоа и постигнување на смиреност во срцето, била целта на неговото учење. Па така, божествата, чие постоење тој не го порекнува, според него живеат вечно во апсолутен мир, ним им се туѓи страстите, желбите и стравовите кои го опседнуваат човечкото срце и тие се целосно индиферентни спрема светот и неговите жители, ниту пак им влијаат доблестите или злоделата на луѓето.

За да го докаже овој став тој се повикува на атомизмот на [[Демокрит]], со цел да покаже дека материјалниот универзум не е создаден од некакво врховно битие, туку преку мешање на основните честички кои постоеле од секогашотсекогаш и се управувани од одредени едноставни закони. Задачата на Лукретиј Кар била јасно да ги изложи и целосно да ги развие овие гледишта на примамлив начин; неговото дело е обид да покаже дека се во природата може да биде објаснето преку природните закони, без потреба од интервенција на божествените суштества.

Лукретиј Кар го поистоветува [[Натприродно|натприроднотонатприродно]]то со идејата дека божествата го создале нашиот свет или дека тие се мешаат во неговото функционирање. Тој аргументира против таквиот страв од божествата, демонстрирајќи преку набљудувања и аргументи, дека операциите во овој свет можат да се објаснат преку природните феномени. Овие феномени се регуларните, но бесцелни движења и интеракции, на ситните атоми во празниот простор. Потоа, тој аргументира против стравот од смртта тврдејќи дека смртта е разложување на материјалниот ум на човекот. Лукретиј Кар ја користи аналогијата со садот, велејќи дека физичкото тело е садот кој ги содржи умот (mens) и духот (anima) на човекото суштество. Ниту умот, ниту духот не можат да преживеат независно од телото. Лукретиј Кар вели дека откако садот (телото) се растура (умира), неговата содржина (умот и духот) не можат повеќе да постојат. Па така, ако смртта е едноставно престанување, тогаш таа не може да биде ниту добра, ниту зла. Ако е целосно без сетилност и мисла, човекот е мртов и не може да му недостига да биде жив. Според Лукретиј Кар, стравот од смртта е проекција на ужасите и стравовите искусени во животот, на болката што само живиот ум може да ја почувствува. Лукретиј Кар исто така го изнесува ‘аргументот на симетрија’ против стравот од смртта. Во него, тој вели дека луѓето што се плашат од можноста за вечно непостоење после смртта треба да погледнат назад кон вечноста на непостоење пред нивното раѓање, кое веројатно не им претставувало некакво страдање.<ref name="ramsay">Ramsay, 1867, стр. 829–30</ref>

Поемата се состои од шест ненасловени книги напишани во [[хексаметар]]. Првите три книги даваат основен приказ на [[Битие|битиетобитие]]то и ништоста, [[материја]]та и просторот, [[атом]]ите и нивните движења, бескрајноста на универзумот во однос на времето и на просторот, регуларноста на репродукцијата, природата на умот (animus, управувачка мисла) и духот (anima, sentience) како материјални телесни ентитети и нивната смртност, затоa што според Лукретиј Кар, тие и нивните функции (свеста, болката) завршуваат со телата во кои се содржат и со кои се преплетени. Последните три книги даваат [[атомизам|атомистичко]] и [[Материјализам|материјалистичко]] објаснување на феномените кои се однесуваат на видот и сетилата, сексот и репродукцијата, природните сили и земјоделството, небото и болестите.

Поемата почнува со повикување на [[Венера (божица)|Венера]], на која Лукретиј Кар ѝ се обраќа како алегориска претстава на репродуктивната моќ, по што делото продолжува со разгледување на претставата на природата на божествата која води до суеверие и ужаснување од истите. Потоа следува долго објаснување на [[Аксиома|аксиоматааксиома]]та дека ништо не може да настане од ништо и дека ништо не може да биде сведено на ништо (Nil fieri ex nihilo, in nihilum nil posse reverti), што произлегува од дефиницијата на атомите, бесконечни по број, кои заедно со празниот простор, со бескрајно протегање, го сочинуваат универзумот. Првите две книги ги опфаќаат следниве теми: обликот на атомите, нивните својства, нивните движења, законите според кои тие се соединуваат и заземаат форми и квалитети восприемливи преку сетилата; некои други прелиминарни прашања за нивната природа и влијание; побивање на приговори и противставени [[Хипотеза|хипотези]].<ref name=ramsay />

Во третата книгa, општите концепти кои се веќе предложени се применети со цел да се покаже дека виталните и интелектуални принципи, Anima и Animus, се исто толку дел од нас колку што се и нашите органи, но како што тие органи немаат одвоено и независно постоење, така и душата и телото живеат и исчезнуваат заедно. Доказот оди во насока на докажување на безумноста на ужасот од смртта, затоа што со смртта ќе исчезне и секакво чувствување.<ref name=ramsay /> Четвртата книга е посветена на теоријата на [[Сетилни органи|сетилата]], видот, слухот, вкусот, мирисот, спиењето и [[Сон|соништатасон]]иштата и завршува со расправа за [[Љубов|љубовтаљубов]]та и [[секс]]от.<ref name=ramsay />

Петтата книга се осврнува на потеклото на светот и сите нешта во него, движењето на [[астрономско тело|небесните тела]], промената на [[Годишни времиња|годишните времиња]], денот и ноќта, подемот и напредокот на човештвото, општеството, политичките институции и измислувањето на разните уметности и науки кои го облагородуваат животот.<ref name=ramsay /> Шестата книга содржи објаснување на некои од највпечатливите природни појави, особено громот, молњата, градот, дождот, снегот, мразот, студот, топлината, ветрот, земјотресите, вулканите, изворите и местата штетни за животинскиот живот што води до расправа за болестите. Тука тој дава еден опис на големата чума што ја погодила [[Атина]] за време на [[Пелопонеската војна]] и тука книгата завршува. Ненадејниот крај предложува дека Лукретиј Кар не успеал да го заврши уредувањето на поемата пред неговата смрт.