Пјер Дебо
Пјер Дебо (Мазер сир Сала, 9 јули 1925 — Тулуза, 22 јануари 2001) — француски модернистички архитект и ерудит. Тој е познат по градбите како опсерваторијата на Пик ди Миди де Бигор, Пожарникарската станица Жак Вион и Споменик во слава на Движењето на отпорот во Тулуза и Вила Прадие во Тарн — и двете се регистрирани француски национални знаменитости. Тој е опишан во архивите на Горна Гарона како „најинвентивниот архитект на неговото поколение“.[1][2][3]
| Пјер Дебо | |
|---|---|
 | |
| Роден(а) | Пјер Амеде Бернар Дебо 9 јули 1925 Мазер сир Сала |
| Починал(а) | 22 јануари 2001 (возр. 75) Тулуза, Горна Гарона, Франција |
| Националност | Француска |
| Зданија | Противпожарна станица Жак Вион Споменик во слава на Движењето на отпорот Вила Прадие |
| Проекти | Пик де Миди де Бигор |
Животопис
уредиПјер Амеде Бернар Дебо е роден на 19 јули 1925 година во Мазер-сир-Сала. Неговиот татко, Франсоа Жан Бернар Дебо (1901–1984) бил електроинженер кој предавал индустриски дизајн на Училиштето за ликовни уметности и на средното училиште Пјер-де-Ферма во Тулуза. Семејството Дебо живеело во Тулуза и имало втор дом во Сен Дени-ле-Мартел во Лот.[4]
Учел во средното училиште Пјер-де-Ферма во Тулуза од 1935-1943 година и матурирал со математика, а потоа се стекнал и со диплома по филозофија под менторство на Жан-Пјер Вернан. Останал жесток обожавател на елинизмот на Вернан во текот на целиот свој живот, а исто така бил под влијание на вклучувањето на Вернан во Отпорот.
Дебо се здобил со диплома по архитектура од Националната виша школа за уметност во јуни 1950 година со проект за ковач за земјоделски алатки. Ја добил наградата за најдобра национална диплома и станал регистриран архитект во 1950 година.[5][6]
Во текот на 1960-тите и 1970-тите, бил на неколку големи истражувачки патувања за да открие различни култури и наследства: Сибир и Кина (1966); Еквадор, Перу, Колумбија, Бразил и Боливија (1967 и 1971); Индија, Непал и Кашмир (1968); Мексико (1969); Сибир и Јапонија (1970); Индонезија и Шри Ланка (1972); и Турција (1974). Овие патувања додале ориенталистичко влијание врз работата на Дебо.[7]
Галерија
уреди-
Опсерваторија Pic du Midi de Bigorre -
Водна кула (Chateau d'eau) на болницата Маршан -
Августински музеј -
Противпожарна станица Жак Вион, главна фасада -
Противпожарна станица Жак Вион, „Гранд Ал“ -
Противпожарна станица Жак Вион, структурни детали -
Противпожарна станица Жак Вион, гимназиум -
Противпожарна станица Жак Вион, детали на балконот
Наводи
уреди- ↑ Armand, Sophie (2016). „189 J Fonds Pierre Debeaux architecte (1925–2001)“. Archives Départementales de la Haute-Garonne (француски). Посетено на 2023-06-24.
- ↑ Patrimoines Midi-Pyrénées, Archives d'architectes. Patrimoines Midi-Pyrénées. Toulouse: Conseil régional Midi-Pyrénées. 2013.
- ↑ Faham, Bryan (2023-09-16). „La caserne Vion, symbole des Trente Glorieuses, devient un monument historique“. www.lejournaltoulousain.fr (француски). Посетено на 2023-09-16.
- ↑ Saint-Pierre, Raphaëlle (2019-03-06). „LES GÉOMÉTRIES VIRTUOSES D'UN MODERNE“. AMC (француски).
- ↑ „Sauver le chef-d'œuvre de Pierre Debeaux“. AMC (француски). 2023-01-31.
- ↑ „Pierre Debeaux, dans l'ombre de Le Corbusier“. ladepeche.fr (француски). Посетено на 2023-07-09.
- ↑ Gruet, Stéphane (2005). Pierre Debeaux, architecte: L'artiste et le géomètre (1925–2001). Éditions POÏESIS. стр. 104. ISBN 978-2951895317.