Нотна глава (француски: tête [de la note], англиски: [note]head, италијански: test[in]a, германски: Notenkopf) — елипсовиден дел од нотата.

Делови на осмината:
1. Глава
2. Врат
3. Знаменце

Нотните глави можат да бидат целосно црни или бели, што ја означува нотната вредност (т.е. времетраењето на нотата), додека положбата на нотата во линискиот систем ја означува нотната висина и ѝ го дава називот.

За помали нотни вредности (почнувајќи од половина нота), на нотната глава ѝ се додава врат, а за уште пократки нотни вредности (почнувајќи од осмина нота), се додава барјаче.

  • На долната слика е прикажано систематско намалување на нотните вредности, а со тоа и различните нотни глави, додавањето на нотниот врат и зголемувањето на бројот на барјачиња:

Историја уреди

 
Punctum

Денешните облици на нотите поминале низ многу фази на развој. Главите за белешки доаѓаат од неум (грчки: знак), првите музички ноти од пред повеќе од 1000 години, кои биле користени за бележење на грегоријанскиот корал.

Наједноставниот облик е претставен со пунктум (видете ја сликата на десната страна), што јасно укажува на современата глава на ноти. Познатиот средновековен музички теоретичар Гвидо од Арецо (995 — 1050)[1] ги поставил темелите на системот на нотација со тоа што утврдил дека невумите се пишуваат на 4 реда. На нивниот почеток, тој ги напишал клучовите, така што положбата на главата на нотата го означува тонот.

Со текот на времето, немите прераснуваат во хорска нотација; го промениле обликот и станале црни квадрати.

Композиторот и музички теоретичар Франко од Келн околу 1280 година ги објаснил постојните правила на мензурална нотација во неговото дело Уметноста на мензуралното пеење, каде должината на нотата е означена со нејзиниот облик. Нотните глави биле правоаголници, квадрати или ромбоиди. Овој систем бил проширен за време на Арс нова.

За време на ренесансата, композиторите додале пократко нотно траење со пополнување на нотните глави.

Кон крајот на XVI век, квадратниот и ромбоидниот облик на нотите бил заменет со кружните глави што се користат и денес.

Поврзано уреди

Наводи уреди

  1. Гвидо Аретински, Пристапено 17. 4. 2013.

Надворешни врски уреди