Наравоучение

Наравоучение или поука — порака која се пренесува преку некој настан или приказна. Наровоучението може да биде оставено на читателот или слушателот сам да го сфати, но може да биде и ескплицитно дадено во максима. Пример за вториот случај е крајот на Езоповата басна за Желката и зајакот, каде упорната желка ја добива трката против брзиот самобендисан зајак, каде поуката е: „полека, но сигурно до победа“.

Јан Лујкен, илустрација на Параболата за пријателот на полноќ.

Тука се употребуваат типизирани ликови како начин на пренесување на поуката, елиминирајќи ја комплексноста на карактерите кои меѓусебно соделуваат, и така давајќи му на авторот лесен начин на пренесување на пораката. Кај пооформените ликови, како оние во Шекспировите пиеси, поуката може да биде суптилна, но не помалку присутна, или пак писателот може да избере друг начин да го изведе тоа (како да речеме „Прологот“ на „Ромео и Јулија“.)

Низ историјата на пишаната книжевност, големиот дел од белетристиката служела не само за забава, туку и за поука, информирање и карактерно подобрување на читателите. Во класичната драма да речеме, улогата на хорот била да коментира на случувањата и да влече наравоучение за публиката; романите на Чарлс Дикенс пак, се двигатели на поуки во врска со социјално-економските прилики во Викторијанска Британија.

Наравоучението е најочигледно во детската литература, каде понекогаш тоа се дава дури и со самите зборови, „Наравоучение:“ или „Поуката од оваа приказна е....“ Ваквите експлицитни практики денес во голема мера се демодирани, и се пишуваат само од иронични причини. Како што Оскар Вајлд накратко забележал: „Добрите завршија среќно, а лошите несреќно. Ете тоа ти е приказна.“