Лудницата (Гоја)
Лудницата (шпански: Casa de locos ) или Азил (шпански: Manicomio ) — таблосликартво од Франциско Гоја. Тој го направил помеѓу 1812 и 1819 година врз основа на сцена на која бил сведок во тогаш познатиот ментален азил во Сарагоса. [1] Го прикажува душевниот азил и жителите во различни состојби на лудило. Креацијата дошла по бурниот период од животот на Гоја во кој тој страдал од сериозна болест и доживеал тешкотии во неговото семејство.
| шпански: Casa de locos | |
| |
| Творец | Франсиско Гоја |
|---|---|
| Година | 1812–1819 |
| Димензии | 46 см × 73 см |
| Место | Академија де Белас Артес де Сан Фернандо, Мадрид |
Состав
уредиСликата е обележана со нејзината пиранезиска, клаустрофобна архитектура, единствениот извор на светлина на сликата е забранет прозорец високо на ѕидот, наменет да ги потисне фигурите долу. Овие фигури се различни ликови и гранични карикатури, сите ангажирани во гротескно и сожалувачко однесување - еден носи нешто што изгледа како да е наметка со диви пердуви, друг се бори и има капа од трирог, друг прави гест на благослов кон гледачот, додека многу од другите се голи. Некои од фигурите можат да се толкуваат и алегорично, како галерија на пародии на моќни личности во општеството, како што се свештенството или војската (претставена од човекот во трирогот). Ја развива темата „светот на соништата“ (шпански: „ mundo al revés “) и е поврзан со серијата гравури на Гоја „Los disparates“ .
Инспирација
уредиПсихијатриските институции биле популарна тема во салоните на шпанското просветителство околу тоа време, особено нивните практики, како што е менаџирањето на пациентите. [2] Ментално болните се сметале за опседнати и честопати се наоѓале себеси како субјекти на јавна забава. [2] Гоја имал искуство од прва рака со лудилото, бидејќи неговата тетка и вујко страдале од тоа. [2] Тој, исто така, бил запознаен со страдањето од болест, бидејќи во 1792 година се разболел екстремно, борејќи се да одржи рамнотежа и да оди, како и страдајќи од делумно слепило и глувост. [2] Додека на крајот се опоравил, останал глув до крајот на својот живот, а се шпекулирало дека боледувал од синдромот Вогт-Којанаги-Харада, иако не е познато што навистина е тоа. [2] За време на неговото закрепнување, тој страдал од напади на депресија, велејќи дека се нашол себеси „понекогаш беснее со расположение што јас самиот не можам да го поднесам“. Отприлика во тоа време ја доживеал и смртта на неговиот зет од болест. [1] Овој период од животот на Гоја инспирирал промена во композицијата на неговите дела кон потемни композиции отколку во почетокот на неговиот живот. Зборувајќи за сетот слики што го заклучи „Лудницата“, Гоја рекол; „Успеав да направам набљудувања за кои вообичаено нема можност во нарачани дела, кои не даваат простор за фантазија и изум. [3]
Сродни дела
уреди
Гоја веќе ги допрел прашањата за менталните болести и страдањата на неговата слика од 1794 година „Двор со лудаци“ . Двор со лудаци ги прикажува маничните пациенти кои се пуштаат во дворот на азилот, каде централните фигури се борат додека чуварот се обидува да ги задржи. [1] Ова дело би било напишано околу времето кога Гоја се опоравувал од својата болест. [1] Дворот со лудаци е уникатен за своето време поради прикажувањето на жителите, отстапувајќи од стереотипните прикази на лудите и наместо тоа прикажува пореалистични однесувања и постапки. [1]
Лудницата се разликува од Дворот со лудаците со тоа што ги става субјектите во мрачна просторија, притоа прикажувајќи ги како луѓе кои страдаат, наспроти луѓе кои треба да бидат воздржани за нивно добро. Овие две дела кои прикажуваат азил не биле единственото искажување на страдањето на Гоја. Во периодот од 1810-1820 година, тој создал осумдесет и три бакрописи кои станале серија наречена „Ужасите на војната“ (шпански: Los Desastres de la Guerra ). Не објавена до 1863 година, триесет и пет години по неговата смрт, серијата ги прикажува злосторствата извршени од силите на Наполеон и за време на востанието Дос де Мајо и за време на Полуостровската војна. Во овие дела, Гоја ги соголува околните елементи за да ја принуди публиката да се фокусира на шокантната природа на темата. Се смета дека бакрописите немаат наратив, бидејќи секоја од нив прикажува сцена независна од другите. [4] Гоја станал познат по своите прикази на овие теми на насилство и страдање поради неговата подготвеност да ја изостави убавината на уметноста и наместо тоа да создаде парчиња што го шокираат и вознемируваат гледачот.
Критички прием
уредиКритичарите не постигнале консензус за значењето или целта на Лудницата (како и Двор со лудаци ). Некои тврдат дека тоа е пример за тоа како Гоја изгубил контакт со јавноста (бидејќи тоа не е дело што обично би го обесувало во домашен амбиент), додека други велат дека се вклопува на истиот пазар како и парчињата што прикажуваат насилство. [5] [6] [7] Исто така, се дебатирало за тоа колку е ефективна, ако воопшто, оваа работа била во движењето за реформирање на азилите (на чело со Филип Пинел и Вилијам Туке), и дали воопшто се обидувал да предизвика промени или наместо тоа, го потврдувал верувањето дека ментално болните треба да бидат ограничени во окови. [8]
Наводи
уреди- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Harris, James C. (2003-11-01). „Yard With Madmen (El Corral de Locos)“. Archives of General Psychiatry (англиски). 60 (11): 1068. doi:10.1001/archpsyc.60.11.1068. ISSN 0003-990X. PMID 14609881.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Emery, Alan E. H. (2003-06-01). „The Madhouse by Francisco Goya“. Practical Neurology (англиски). 3 (3): 178–183. doi:10.1046/j.1474-7766.2003.09150.x. ISSN 1474-7758.
- ↑ Грешка во наводот: Погрешна ознака
<ref>; нема зададено текст за наводите по име:22. - ↑ Sontag, Susan (2003). „3“. Regarding the Pain of Others. Farrar, Straus and Giroux. ISBN 978-0-374-24858-1.
- ↑ Licht, Fred (1979). Goya: The Origins of the Modern Temper in Art. Palgrave Macmillan. ISBN 978-0876632949.
- ↑ Symmons, Sarah (1988). Goya: In Pursuit of Patronage. Fraser. ISBN 9780860920755.
- ↑ Klein, Peter K. (1998). „Insanity and the Sublime: Aesthetics and Theories of Mental Illness in Goya's Yard with Lunatics and Related Works“. Journal of the Warburg and Courtauld Institutes. 61: 198–252. doi:10.2307/751250. ISSN 0075-4390. JSTOR 751250.
- ↑ Held, Jutta (1980). Francisco de Goya: In Selbstzeugnissen und Bilddokumenten. Rowohlt. ISBN 978-3499502842.
Надворешни врски
уреди- (на шпански) Casa de locos on «Artehistoria.com». Архивирано на 25 август 2015 г.
Податотеки поврзани со Лудницата (Гоја) на Ризницата
