Википедија

Контрафобичен став

Контрафобичниот став е одговор на анксиозност која, наместо да бега од изворот на страв, на начин на кој би сакала да го избегне изворот фобијата, активно го бара, со надеж дека ќе ја надмине првобитната вознемиреност.[1]

Спротивно на избегнувачкото растројство на личноста, контрафобичното претставува помалку вообичаен, но не и сосема невообичаен одговор кон стравот. Контрафобично се однесува човек кој бара или трага по она кое го плаши, наместо да бега од него.[2] Козависните луѓе може да спаѓаат во подкатегорија на оваа група, криејќи ги своите стравови од приврзаност во прекумерна зависност.[3]

Дејство (Акција) уреди

Активностите на смело-ѓаволот (dare-devil) често се преземаат во контрафобичен дух, како негирање на стравовите поврзани со нив, кои можат да бидат само делумно успешни.[4] Ивршување на анти-социјални активности генерално може да има контрафобичен извор,[5] како одраз на лажно јас презагрижено со компулсивно ивршување на активностите за да се зачува чувство на моќ и контрола.[6]

Сексот е клучна област за контрафобична активност, понекогаш поттикнувајќи ја хиперсексуалноста кај луѓето кои всушност се плашат од предметите за кои веруваат дека ги сакаат.[7] Адолесцентите, плашејќи се од сексуална игра (физички активности кои не инволвираат директна генитална пенетрација), може да прескокнат до еден вид лажна целосна сексуалност;[8] возрасните може да го преценуваат сексот за да го покријат несвесниот страв од штетата што може да ја предизвика.[9] Таквиот контрафобичен пристап може да е општествено прославен[10] во постмодерната визија за сексот како гимнастичка изведба или хигиена,[11] поттикната од она што Кен Вилбер го опишал како „бујна и бестрашна плиткост“.[12]

Сообраќајните несреќи се поврзани со контрафобичен, маничен став кај возачот.[13]

Јазик уреди

Јулија Кристева сметала дека детето во развој може да го користи јазикот како контрафобичен предмет,[14] како заштита од анксиозност и загуба.[15]

Психологијата на егото укажува дека преку нејаснотијата и двосмисленоста на јазикот, конкретните значења на зборовите можат да го разбијат контрафобичниот став и да ја вратат состојбата на страв кај детето.[16]

Фројд уреди

Дидие Анзие ја гледал теоретизацијата на психоанализата на Фројд како контрафобична одбрана од анксиозноста преку интелектуализација: трајна контемплација на инстинктивниот, емоционален свет кој всушност бил вистинскиот предмет на стравот.[17]

Вилхелм Флајс се сметало дека ја игра улогата на контрафобичен објект за Фројд за време на периодот на Фројдовата самоанализата.[18]

Терапија уреди

Ото Фенихел сметал дека поништувањето на систематизираните контрафобични одбрани е само прв чекор во терапијата, кој треба да биде проследен со анализа на самата оригинална анксиозност.[19] Тој исто така сметал дека психолошката траума може да ги разбије контрафобичните одбрани, со резултати кои „може да бидат многу болни за пациентот; тие се, од терапевтска гледна точка, поволни“.[20]

Дејвид Рапапорт ја нагласил потребата од претпазливост и екстремна бавност во анализата на контрафобични одбрани.[21]

Културни примери уреди

Се смета дека привлечноста на хорор филмовите лежи во контрафобичен импулс.[22]

Актерите често имаат срамежлив карактер, кој е ослободен контрафобично во условите на изведбата.[23]

Документарниот филм Болен, во кој се работи за мазохистичкиот уметник Боб Фланаган, зборува за контрафобичниот став на Фланаган. Тој се обидел да избега од хроничната болка на неговата цистична фиброза со тоа што се ангажирал во екстремни масохистички активности.

Поврзано уреди

Наводи уреди

 

  1. ↑ Otto Fenichel (1946). The Psychoanalytic Theory of Neurosis. Routledge. стр. 480–481. ISBN 9780203981580.
  2. ↑ Martin Kantor (2010). The Essential Guide to Overcoming Avoidant Personality Disorder. стр. 30. ISBN 978-0313377525.
  3. ↑ Martin Kantor (2010). The Essential Guide to Overcoming Avoidant Personality Disorder. стр. 36. ISBN 978-0313377525.
  4. ↑ Salman Akhtar (2009). Comprehensive Dictionary of Psychoanalysis. стр. 60. ISBN 978-1855758605.
  5. ↑ Judy Cooper (2011). Speak of Me as I Am:The Life and Work of Masud Khan. стр. 66. ISBN 9780367327064.
  6. ↑ Rosalind Minsky (1996). Psychoanalysis and Gender:An Introductory Reader. стр. 122. ISBN 978-0415092210.
  7. ↑ Otto Fenichel (1946). The Psychoanalytic Theory of Neurosis. Routledge. стр. 516. ISBN 9780203981580.
  8. ↑ D. W. Winnicott (1973). The Child, the Family, and the Outside World. стр. 218. ISBN 978-0140136586.
  9. ↑ Julia Segal (2001). Melanie Klein. стр. 46.
  10. ↑ Lesley Caldwell, уред. (2010). Sex and Sexuality:Winnicottian Perspectives. стр. 116. ISBN 9781855759091.
  11. ↑ Elisabeth Roudinesco (2008). Philosophy in Turbulent Times. стр. xi. ISBN 9780231143004.
  12. ↑ Ken Wilber (2000). Sex, Ecology, Spirituality: The Spirit of Evolution. стр. 7. ISBN 978-1570627446.
  13. ↑ Graham P. Bartley (2008). Traffic Accidents. стр. 166.
  14. ↑ Julia Kristeva (1982). Powers of Horror. стр. 41. ISBN 978-0231053471.
  15. ↑ Adam Phillips (1994). On Flirtation. стр. 82–83. ISBN 9780674634404.
  16. ↑ Selma H. Fraiberg (1987). The Magic Years. стр. 123–125.
  17. ↑ Didier Anzieu (1986). Freud's Self-Analysis. стр. 182, 577–581.
  18. ↑ Lydia Flem (2003). Freud the Man. стр. 59.
  19. ↑ Otto Fenichel (1946). The Psychoanalytic Theory of Neurosis. Routledge. стр. 485. ISBN 9780203981580.
  20. ↑ Otto Fenichel (1946). The Psychoanalytic Theory of Neurosis. Routledge. стр. 549–553. ISBN 9780203981580.
  21. ↑ David Rapaport (nd). „The Autonomy of the Ego“. Во Glen T. Morris (уред.). Dimensions of Psychology. стр. 14.
  22. ↑ Robert Newman (1993). Transgressions of Reading. стр. 63.
  23. ↑ Martin Kantor (2010). The Essential Guide to Overcoming Avoidant Personality Disorder. стр. 62. ISBN 978-0313377525.


Понатамошно читање уреди

Надворешни врски уреди

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Контрафобичен_став&oldid=5022975“