Вија де ла Плата
Вија де Ла Плата (Сребрен пат) — древна комерцијална и аџилак патека што го преминува западниот дел на Шпанија од север кон југ, поврзувајќи ја Мерида со Асторга. Продолжениот облик започнува појужно во Севиља и стигнува на север до Бискајскиот Залив во Хихон. Патеката се користи од современите автопати А-66 и АП-66, како и од постариот магистрален пат N-630.
Име
уредиИмето Вија де ла Плата вообичаено се смета дека потекнува од современиот шпански збор за сребро, плата. Името всушност потекнува од арапскиот збор ал-балат, што значи калдрма и го опишувал патот како што бил проектиран од Римјаните.[1]
Сребрениот пат, и покрај неговото име, никогаш не бил пат по кој се одвивала трговија со сребро. Таквата деноминација се должи, како и во други прилики, на популарната еволуција поради фонетска конфузија. Во периодот на Андалусија, оваа рута се нарекувала ал-Балат (асфалтиран пат), збор многу чест и во други области на Шпанија и збор од кој потекнуваат имињата на местата како Албалат и Албалате.[2] Можно е овој изговор да ги навел луѓето да го пренесат звукот на благородниот метал и затоа почнал да се нарекува Вија де ла Плата на неодреден датум, но пред 1504 и 1507 година, кога за првпат бил документиран од Кристофер Колумбо и Антонио де Небрија, соодветно. Во првата се појавува едноставно како Плата[3], а во втората во овој облик:
Est praeterea eiusdem Lusitanie via nobilissima: Argentea vulgo dicitur. Quod Licinius pontifex primum stravit, deinde Traianus Caesar refecit, et deinceps Aelius Pertinax aliiqui imperatores restituerunt, id quod ex lapidibus intelligitur: quibus millia passuum distinguuntur.
Друга хипотеза за името е дека тоа можело да дојде од доцната Вија Делапидата,[4] иако истата отвора одредени прашања, како што е на пример тоа што на патот нема камења, т.е. калдрма, истите не биле вообичаени на неградски патишта.[5] За да се реши оваа тешкотија, нова хипотеза го објаснува значењето на последната Вија Делапидата како „пат обележан со милјокази“ (од класичниот и средновековниот латински, „милјоказ“).
Предримско раздобје
уредиИсториското потекло на овој пат е неизвесно. За време на протоисториското раздобје, што се совпаѓа со присуството на културата Тартес на југот на полуостровот, има извештаи за постоење на комерцијални контакти со шпанскиот запад благодарение на различни археолошки откритија, по патека позната од некои научници како „Вија де ла Естањо“, бидејќи се претпоставува дека голем дел од овој метал би циркулирал на полуостровот.
Во следните векови тој продолжил да се користи, без притоа да биде посебно именуван, станувајќи, до доаѓањето на Рим, еден од главните патишта на комуникација на шпанските градови, веднаш по таканаречената Вија Хераклеја, која минувала низ целата територија. на Левант, од Кадис до преминот на Пиринеите.
Модерни времиња
уредиСоодветноста на поставеноста на трасата се демонстрира и денес. Се користи од современите автопати А-66 и АП-66, како и од постариот магистрален пат N-630. Некои делови, сепак, минуваат низ урбаните области како Севиља, каде што Вија де ла Плата поминува покрај Гвадалкивир. Вија де ла Плата станала сè попопуларна како алтернатива на францускиот пат за аџиите кои пешачат, возат велосипед или возат до Сантјаго де Компостела. Големи делови се горе-долу исти како и пред две илјади години.
Поврзано
уредиНаводи
уреди- ↑ Antonio Migu Nogues-Pedregal, "When the Desirable and the Feasible Converge Through Tourism Space," in Antonio Migu Nogues-Pedregal, ed., Culture and Society in Tourism Contexts (Emerald Group Publishing, 2012), 82, available online, accessed May 27, 2013
- ↑ „Vía de la Plata“. www.celtiberia.net (шпански). Посетено на 2020-05-08.
- ↑ Díaz-Trechuelo, Lourdes (2006-06-01). Cristóbal Colón (шпански). Palabra. ISBN 978-84-9840-020-5.
- ↑ „LA_CALZADA_DE_QUINEA“ (PDF). Посетено на 8 May 2020.
- ↑ El tipo de zahorra o gravilla apisonada que remataba las calzadas no urbanas, tenía su propia denominación en latín: glareae.