Винко Брешан
Винко Брешан (3 февруари 1964) е хрватски филмски режисер, кој се појави во меѓународна слава со три критички ценети и наградувани филмови кои, на секој на свој начин, скршија дел од согледаните табуа на хрватското кино во 1990-ти години.
| Винко Брешан | |
|---|---|
 Винко Брешан во 2009 | |
| Роден(а) | 3 февруари 1964 Загреб, Хрватска, СФРЈ |
| Занимање | режисер |
| Активен | 1994–денес |
| Сопружник | Сандра Ботица |
| Деца | 2 |
| Роднини | Иво Брешан (татко) Јела Годлар-Брешан (мајка) |
Животопис
уредиБрешан е роден во Загреб, од писателката Јелена Годлар, која беше со еврејско потекло [1] и познатиот драмски писател Иво Брешан. Студирал филозофија и компаративна книжевност на Универзитетот во Загреб, како и режија филм и телевизија на академијата за драмски уметности на универзитетот. Како студент, тој бил награден со дебитантската награда Оберхаузен за неговиот краток филм Наша бурза („Нашата берза“) во 1988 година.
Во 1994 и 1995 година, Брешан беше награден со наградата Октавијан на фестивалот Денови на хрватскиот филм за Заједнички ручак („Ручек заедно“) и Ходник.
Неговиот прв долгометражен филм Kako je počeo rat na mom otoku („Како започна војната на мојот остров“), е хумористична микрокосмичка преземање на Југословенските војни поставени во далматинскиот Јадран . Филмот беше награден со „Гранд златна арена“ за кинематографија на Филмскиот фестивал во Пула и Голема награда на филмскиот фестивал Котбус. Се покажа како огромен трговски успех, победувајќи го Денот на независноста во 1996 година со над 300.000 гледачи,[2] и беше прикажан на 32 меѓународни филмски фестивали, вклучувајќи ги Торонто и Монтреал.
Брешан оствари сличен меѓународен и домашен успех со неговата црна комедија „ Маршал Титовиот дух“ во 1999 година, сатиричен поглед на тоа како непокајничките комунисти и новите капиталисти реагираат на пријавениот изглед на духот на Маршал Тито на нивниот мал јадрански остров. Беше доделена на наградата Волфганг Стауд и доби специјално споменување од жирито на читателите на Берлинер Цајтунг на меѓународниот филмски фестивал во Берлин во 2000 година. Брејан исто така го освои најдобриот режисер на Меѓународниот филмски фестивал Карлови Вари за филмот во истата година. Маршал, како и неговиот претходник, беше испишана во соработка со драмски писател на таткото на Брејан, Иво, а исто така и стана хит во хрватските кина.
Можеби најконтроверзниот дел од опусот на Брешан досега е воената драма Свједоци во 2003 година („Сведоци“), заснована врз романот „Овце од гипса“ („Овци од гипс“) од Јурица Павичиќ . Потсетувајќи се на Рашомон на Акира Куросава, таа ги истражува човековите комплексности и моралната нејасност на војната преку повеќе перспективи и ретроспективи околу несаканото убиство на наводен српски шверцер од страна на тројца хрватски војници кои се враќале од фронтот во Карловац. Филмот беше номиниран за Златна мечка на 2004 Берлинале и доби награда за мир филм, како и Специјално признание од Вселенската жирито. Исто така, ја доби наградата Филип Морис во Карлови Вари во истата година.
Винко Брешпан е оженет со Сандра Ботица, со која има два сина - Иван (р. 1996) и Нико (р. 2000).
Тој беше назначен за директор на Загреб филм во декември 2004 година.
Филмографија
уреди- Како започна војната на мојот остров ( Kako je počeo rat na mama otoku, 1996)
- Духот на Маршал Тито ( Маршал, 2000)
- Сведоци ( Свједоци, 2003)
- Нема да заврши тука ( Није Крај, 2008)
- Децата на Свештеникот ( Свеќејкова дјеца, 2013)
- Каква земја! ( Која је ова држава, 2018)
Наводи
уреди- ↑ Ferić, Diana (2012-03-31). „Roman Jele Godlar uvršen u Antologiju hrvatske židovske književnosti“. MOK Šibenik News - portal grada Šibenika (хрватски). Архивирано од изворникот на 2013-07-02. Посетено на 2013-05-11.
- ↑ Vinko Brešan profile - HR film database
Надворешни врски
уреди- Vinko Brešan на
Семрежната филмска база на податоци (англиски)
- Профил на Винко Бречан - Кино клуб „Загреб“ (хрватски)
- Награди за Винко Бречан
- Хрватски филм во 1990-тите Архивирано на 14 мај 2008 г.