Википедија

Џорџ Стиглер

американски економист

Џорџ Џозеф Стиглер (англиски: George Joseph Stigler; 17 јануари 1911 — 1 декември 1991) — американски економист. Ја добил Нобеловата награда за економија во 1982 година и бил клучен предводник на Чикашката економска школа, заедно со Милтон Фридман.

Џорџ Стиглер
Чикашка економска школа
Џорџ Стиглер
Роден17 јануари 1911(1911-01-17)
Сиетл, Вашингтон, САД
Починал1 декември 1991(1991-12-01) (возр. 80)
Чикаго, Илиноис, САД
НационалностАмериканец
УстановаУниверзитет Колумбија
Универзитет Браун
Чикашки универзитет
Државен универзитет Ајова
Полеекономија
Алма матерУниверзитет Вашингтон (дипломец)
Универзитет Нортвестерн (магистер)
Чикашки универзитет (докторанд)
Влијанија одФренк Најт, Џејкоб Винер, Хенри Сајмонс, Милтон Фридман
Влијаел врзЖак Дрезе
Томас Совел
Марк Блауг
ПридонесиРегулаторна стапица
НаградиНобелова награда за економија (1982)
Национален научен медал (1987)
Информации на IDEAS/RePEc

Живот и кариера

уреди

Стиглер е роден во Сиетл, Вашингтон, како син на Елзи Елизабет (Хунглер) и Џозеф Стиглер.[1] Има германско потекло. Дипломирал на Универзитетот Вашингтон во 1931 година, а потоа поминал една година на Универзитетот Нортвестерн каде ја добил магистерската титула во 1932 година. Додека бил на студии на Нортвестерн, Стиглер развил интерес за економијата и се одлучил за академска кариера.[2]

Поради стипендијата која ја добил од Чикашкиот универзитет, Стиглер се запишал на универзитетот во 1933 година да учи економија и да го добие својот докторат во економија, кој го добил во 1938 година. Неговото искуство со предавање започнало во 1936 година на Државниот колеџ Ајова, каде предавал до 1938 година. Поголем дел од Втората светска војна на Универзитетот Колумбија, изведувајќи математичко и статистичко истражување за проектот Менхетен. Потоа поминал една година на Универзитетот Браун.

Додека бил во Чикаго, бил под влијание на Френк Најт, неговиот професор за докторатот. Фридман, негов пријател повеќе од 60 години, коментирал дека е извонреден успех бидејќи само тројца или четворица студенти успешно ја заокружиле нивната докторска дисертација кај Најт во неговите 28 години на Чикаго. Џејкоб Винер и Хенри Сајмонс исто така влијаеле на него и помеѓу неговите студенти, Ален Волис и Милтон Фридман.

Стиглер е најпознат по развивањето на „Економската теорија на регулација“, исто така позната како регулаторен плен, која вели дека интересните групи и другите политички учесници ќе ги користат регулаторните и принудните сили на владата да ги обликуваат законите и регулациите на начин од кој имаат корист. Оваа теорија е компонента на општествениот избор на полето на економија. Исто така, спровел опсежно истражување за историјата на економските теории.

Најважниот придонес на Стиглер кон економијата бил прикажан во неговата статија насловена „Економија на информации“.[3] Според Фридман, Стиглер „всушност создал нова област за учење за економистите“. Во оваа статија, Стиглер ја истакнал важноста на информацијата при пишување, „некој треба да им каже на академците дека информацијата е вреден ресурс: знаењето е моќ. Сепак претставува само гето во рамките на градот на економијата“.[2]

Неговата статија од 1962 година за „Информација на пазарот на труд“ ја развила теоријата на фрикциска невработеност.[4]

Бил познат по неговиот остар хумор и напишал бројни сатирични есеи. Во неговата книга „Интелектуалното и пазарот“ на пример, предложил „Стиглеров закон на еластичноста на побарувачката и понудата“, во кој „сите криви на понудата се нееластични и сите криви на понудата се нееластични исто така“. Есејот наведува студии кои дошле до заклучок дека многу добра и услови се нееластични на долг рок и понудил наводен теоретски доказ; завршил со најавата дека во следниот есеј ќе прикаже дека ценовниот систем не постои. Друг есеј, „Вистината во предавањето“ ги опишува последиците на одлуките на судот со кои универзитетите се правно одговорни за последиците за грешките при предавање.[5] Стиглеровата диета е наречена по него.

Стиглер напишал бројни статии за историјата на економијата, издавал во бројни водечки списанија и повторно објавнил 14 од неговите трудови во 1965 година. Критиката во American Economic Review велела „многу од овие есеи станале познати, кој ниеден ученик во ова поле не смее да не биде запознаен со нив“.[6][7] Меѓутоа, економистот Дердр Меклоски подоцна го нарекол Стиглер како „еден од најлошите историчари на економската мисла во историјата на дисциплината“, кој „читал многу но немал внимание“.[8]

Стиглер бил основач на Друштвото Мон Пелерен и претседател од 1976 до 1978 година.

Во 1987 година го добил Националниот научен медал.

Библиографија

уреди
  • ([1941] 1994). Production and Distribution Theories: The Formative Period. Њујорк: Macmillan. Preview.
  • (1961). “The Economics of Information,” Journal of Political Economy, 69(3), pp. 213–225 Архивирано на 21 јуни 2010 г..
  • (1962a). "Information in the Labor Market." Journal of Political Economy, 70(5), Part 2, pp. 94–105.
  • (1962b). The Intellectual and the Marketplace. Selected Papers, no. 3. Chicago: University of Chicago Graduate School of Business. Reprinted in Sigler (1986), pp. 79–88.
  • (1963). (With Paul Samuelson) "A Dialogue on the Proper Economic Role of the State." Selected Papers, no.7., pp. 3–20. Архивирано на 27 мај 2010 г. Chicago: University of Chicago Graduate School of Business.
  • (1963). Capital and Rates of Return in Manufacturing Industries. National Bureau of Economic Research, Princeton, N.J.: Princeton University Press.
  • (1965). Essays in the History of Economics. Chicago: University of Chicago Press.
  • (1968). The Organization of Industry. Homewood, IL: Richard D. Irwin
  • (1970). (With J.K. Kindahl) The Behavior of Industrial Prices. National Bureau of Economic Research, New York: Columbia University Press.
  • (1971). "The Theory of Economic Regulation." Bell Journal of Economics and Management Science, no. 3, pp. 3–18.
  • (1975). Citizen and the State: Essays on Regulation.
  • (1982). "The Process and Progress of Economics," Nobel Memorial Lecture, 8 December (with bibliography).
  • (1982). The Economist as Preacher, and Other Essays. Chicago: University of Chicago Press.
  • (1983). The Organization of Industry.
  • (1985). Memoirs of an Unregulated Economist, autobiography.
  • (1986). The Essence of Stigler, K.R. Leube and T.G. Moore, ed. Scroll or page-arrow to respective essays. ISBN 0-8179-8462-3
  • (1987). The Theory of Price, Fourth Edition. New York: Macmillan.
  • (1988), ed. Chicago Studies in Political Economy.

Наводи

уреди
  1. ↑ [1]
  2. ↑ 2,0 2,1 Milton Friedman (1992). "George Joseph Stigler January 17, 1911 – December 1, 1991," Архивирано на 9 февруари 2005 г. Biographical Memoirs. National Academy of Sciences.
  3. ↑ George J. Stigler (1961). “The Economics of Information,” Journal of Political Economy, 69(3), pp. 213–225 Архивирано на 21 јуни 2010 г..
  4. ↑ George J. Stigler (1962a). "Information in the Labor Market." Journal of Political Economy, 70(5), Part 2, Oct., pp. 94–105.
  5. ↑ George J. Stigler, 1973. "A Sketch of the History of Truth in Teaching," Journal of Political Economy, 81(2, Part 1), pp. 491–495.
  6. ↑ Thomas Sowell, review in American Economic Review (1965) 55#2 p 552
  7. ↑ George J. Stigler, Essays in the history of economics (U. of Chicago Press, 1965)
  8. ↑ Deirdre McCloskey, "The So-Called Coase Theorem," p.1

Надворешни врски

уреди
 
Викицитат има збирка цитати поврзани со:
  • Биографски мемоари: Џорџ Џозеф Стиглер Архивирано на 9 февруари 2005 г. од неговиот пријател и колега Милтон Фридман
  • Џорџ Џ. Стиглер (1911–1991). The Concise Encyclopedia of Economics. Library of Economics and Liberty (2.. изд.). Liberty Fund. 2008.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Џорџ_Стиглер&oldid=5030836“