Франческо Фео

Франческо Фео (1691 – 28 јануари 1761) бил италијански композитор, познат главно по неговите опери. Тој бил роден и умрел во Неапол, каде што биле премиерно прикажани повеќето негови опери.

Франческо Фео.

Животот

Фео студирал музика на Конзерваториумот на Санта Марија дела Пиета во Неапол, почнувајќи од 3 септември 1704 година. Меѓу другите композитори што ги запознал биле Леонардо Лео, Џузепе де Мајо (кој подоцна се оженил со неговата внука) и Николо Џомели. Негов прв учител бил Андреа Басо, а по 1705 година Никола Фаго, кој штотуку бил назначен. Фео останал на конзерваториумот извесно време, околу 1712 година.

Во 1713 година ја претставил својата прва опера, L'amor tirannico, ossia Zenobia (Тиранска љубов или Зенобиј ), а за карневалот од 1714 година Il martirio di Santa Caterina (Мачеништвото на Света Катерина Египетска), ораториум. Неговата слава почнала да се зголемува со светите дела за локалните цркви, како што е неговата Миса дефункторум (Мис на реквием) во 1718 година, и со неговите рецитативи, арии и комични сцени за изведби на опери од други композитори кога биле поставени во Неапол. Во 1719 година, Фео ја напишал La forza della virtù (Моќта на доблеста), а потоа и неговата опера серија Teuzzone во 1720 година. Вистинската слава дошла само со неговата оперска серија Siface, re di Numidia (Сифакс, кралот на Нумидија), за театарот Сан Бартоломео во 1723 година. Либретото бил првиот обид за драма по музика на 25-годишниот Пјетро Метастасио, кој штотуку пристигнал во Неапол.

Со неговата зголемена популарност, Фео бил назначен за учител во Конзерваториумот на Сант Онофрио а Порта Капуана, каде што работел заедно со Габриеле Прота и ја презел функцијата од Никола Грило. Во следните шеснаесет години тој станал познат како еден од најважните учители во Неапол. Меѓу неговите ученици на Сант Онофрио биле Николо Џомели, Никола Сабатино, Матео Капраника и Џенаро Мана. Во 1739 година го напуштил Сант Онофрио за да предава на Конзерваториумот на Повери ди Гесу Кристо, за да го замени Франческо Дуранте кој штотуку се пензионирал. Фео останал таму до 1743 година, со помош на Алфонсо Каги, а подоцна и Џироламо Абос. За време на неговото време таму, тој ги подучувал Џакомо Инсангвин и Џан Франческо де Мајо.

Фео ги напишал повеќето од неговите ораториуми помеѓу 1723 и 1743 година, заедно со добар дел од неговите кантати и многу друга света музика. Неговиот најпознат ораториум бил Сан Франческо Салесио, Апостоло дел Шаблаис (Свети Франциско де Салес, апостол од Шабле, 1734), кој бил изведен многупати во следните дваесетина години низ Италија. За Рим и Торино напишал уште шест оперски серии и неколку интермеци. Исто како што на неговиот пријател Џовани Батиста Перголези бил нарачан во 1734-35 година од страна на Кавалиери дела Вергине деи Долори да напише нов Стабат Матер за да го замени немодерниот напишан од Алесандро Скарлати, така и Фео добил задача да ја замени Страста на Свети Јован на Скарлати. Фео го составил серенатот Орест и Полиница за Мадрид во 1738 година, а за отците на светиот крст во Прага го напишал ораториумот La distruzione dell'esercito dei Cananei con la morte di Sisara (Уништувањето на ханаанската армија и смртта на Сисара, 1739). Неговата последна опера, Арсаче, била изведена во Торино за повторното отворање на Театро Реџо во 1740 година. Неговиот последен ораториум, Рут, бил изведен во Рим во 1743 година.

Во 1743 година, Poveri di Gesù Cristo бил укинат и претворен во семинарија. Фео се повлекол од наставата, но продолжил да компонира света музика за неаполските цркви, вклучувајќи ја и Сантисима Анунзијата Маџоре, каде што станал маестро ди капела во 1726 година. Неговата последна композиција со автограм била Quoniam tu solus sanctus (За само ти си свет), 1760 година, за тенор и жици.

Песни

опери:

• Љубовта Тирана, Осија Зенобија (1713)
• Лусио Папирио (1717)
• La forza della virtù (1719)
• Теузоне (1720)
• Siface, re di Numidia (1723)
• Морано и Росина (1723)
• Дон Чишиот дела Мансија (1726)
• Коријандо ло специјале (1726)
• Иперместра (1728)
• Аријана (1728)
• питоми (1729)
• Ил ведово (1729)
• Андромака (1730)
• L'Issipile (1733)
• Орест (1738)
• Полиница (1738)
• Арсакија (1740)
• Passio secundum Joannem (Свети Јован Страст).
• Маса. Confitebor a 5.

Извори

• Оксфордскиот речник на операта, од Џон Ворак и Јуан Вест (1992), 782 страници,ISBN 0-19-869164-5

Надворешни врски

• Free scores by Francesco Feo at the International Music Score Library Project (IMSLP)