Големиот раскол: Разлика помеѓу преработките
| [непроверена преработка] | [непроверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
с Бот Менува: an:Gran Scisma d'Orient |
сНема опис на уредувањето |
||
Ред 40:
Со распадот на црквата, [[Католицизам|католицизмот]] од своја страна придонел за создавање на еден конфесионален систем од страна на [[папи|папите]]кој [[Православие|Православната црква]] не го прифаќа. Повеќе од [[папа|папата]] го форсираат унијатството: така [[Пиј IX]] во енциклопедијата "Litterae ad Orientales" ([[1848]]), [[Лав XII]]I во "Praeclara Gratulationis" (1894), Пиј во "Rerum Orientalis" ([[1928]]) и "Lux veritas" (1931). Во декември [[1854]] година, [[папи|папите]][[Пиј IX]], [[папа]] кој во [[1864]] година исто така ќе објави "Syllabus", прогласува без консултација на ниту еден собор, "Bulu Ineffabilis". Во [[1894]] година, [[папа|папата]] [[Лав XIII]] повторно се вратил на унијатството и повторно го подновил апелот за враќање на апостолскиот римски престол, додека во [[1950]] година, во ноември [[папи|папите]][[Пиј ХII]] прогласил доклад за телесното воскресување на небото на [[Дева Марија]] (во апостолската конституција ,,Munificentissimus").
На вториот ватикански собор (концил) , (окт. 1962 - дец. 1965) бил донесен нов доклад за црквата, "Lumen Gentium ", каде биле повторени сите одлуки донесени на Првиот ватикански концил , "Pastor aeternus", и тоа дека целите на наследниците на Свети Петар се видливи во главната цел на самата црква (бр. 18 и 25), како и декрет "Unitatis Redintegratio", во кој се изјавува дека единствена права црква е Римокатоличката црква, а другите се одвоени од апостолскиот римски престол и составуваат различни [[концентрични кругови]].
Во [[јануари]] [[1964]] година [[папа|папата]] [[Павле VI]] го посетил [[Ерусалим]] каде се сретнал со Вселенскиот [[патриарх]] [[Атинагором I]]. Во есен истата година Православната црква решила да се започнат припреми за отварање на теолошки дијалог на “еднакви нози“ со Римокатоличката црква.
| |||