Антонио Салиери: Разлика помеѓу преработките

Во Виена во доцнежните 1780-ти години, Волфганг Амадеус Моцарт спомнал неколку “сплетки“ од Салиери што се однесува до неговата нова опера Cosi fan tutte. Така што Моцартовата музика постана повеќе позната над повеќе декади, Салиепиевата музика била во поголема мерка заборавена. Да поцетокот од 19-ти век, зголемувајќи го национализмот што водел кон тенденција на преобразба на Австриската Моцартова генијалност, додека улога од неговиот лош антагонизам Albert Lortzing’s Singspiel Szenen aus Mozars Leben LoWN28 (1832) Салиери , [[клише]] од љубомора покушавајќи да ја попречи Моцартовата кариера. Во 1772, апсолутната владетелка Maria Theresa била коментирана за нејзината склоност кон Италијанските композитори наспроти Германските како Gassmann, Salien или Gluck. Иако е италијанец по потекло, Салиери живееше во царска Виена уште од неговата 16 годишна возраст и се сметаше за Германски композитор.

Биографот Alexander Wheelock Thayer верува дека Моцартовите сомнежи за Солиери можело да произлезат од еден инцидент во 1781 кога Моцарт се пријавил за да биде наставник по музичко на принцезата од Wurttemberg, и Салиери наместо тоа бил одбран заради неговата репутација како наставник по пеење, следната година Моцарт повторно не успеал да биде одбран како доцнежен учител по пијано на Принцезата, кога Моцартовата Le nozze di Figaro не била примена ниту една од Императорот Џозеф II или од Моцартовата публика што го обвинувала Салиери за неуспехот “Салиери и неговото племе ќе ја предизвикаат небесата и земјата за да се скрши отпорот што настанал“ , Леопалд Моцарт пишуваше на неговата ќерка Nannerl. Но, во тоа време примиерата на Фигаро, Салиери беше зафатен со неговата нова Француска опера Les Horaces.

Моцартовиот Davide penitente K469 (1785), неговиот пијано концерт во Е-вокално К482 (1785); кларинет квантет К581 (1789) и големата симфонија во Г-мол К550 беше примиерна по сугестија на Салиери, кој наводно диригирал една претстава од тоа во 1791. Во неговото последно преживеано писмо од октомври 14 , 1791, Моцарт и кажува на неговата жена дека тој ги собрал Солиери и Катарина Кавалиери во неговата кочија и ги довел нив на опера и за Салиериевото присуство во неговата опера Die Zauberflote K620, зборувајќи ентузијастички: “ То слушнал и видел со сето негово внимание, и увертира на последниот хор, немаше ниту еден дел да се изнуди со браво или добро за него.“ Салиеровото здравје се нарушуваше во неговите подоцнежни години, и тој беше на кратко хоспитализиран пред неговата смрт. Накратко откако тој умрел се озборувало, најпрвин се ширело дека тој се има исповедано за Моцартовото убиство на неговата посмртан постела, Салириевите две мидициски сестри, Gottlieb Parsko и Georg Rosenberg, исто така како и фамилијарниот доктор Joseph Rohrig, сведочеа дека тој никогаш не рекол ваква работа. Во најмала рака еден од овие тројца луѓе бил со него од почеток, докрај на неговата хоспитализација.

Во период од неколку месеци од Салиериевата смрт во 1825, Александар Пушкин ја напишал неговата “Мала трагедија“ Моцарт и Цалиери (1831) како драматична студија за гревот на зависта. Рускиот композитор Николај Римски-Корсаков ја адаптирал Пушкиновата драма како опера од истото име во 1898. Едно популарно овековечување за приказната беше во Питер Шаферовата драма Aniadeus (1979) и во Оскаро-победничкиот 1984 филм режиран од Милош Форман на база од него, Салиери беше портретиран во филмот од F. Murray Abraham кој ја доби Наградата на академијата за најдобар глумец.