Медицина: Разлика помеѓу преработките

[проверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
с →‎Историја: Правописна исправка, replaced: етиринаесети → етиринаесетти
с →‎Историја: Правописна исправка, replaced: етнаесети → етнаесетти (2)
Ред 11:
На почетокот, медицината била комбинација од емпиризам, суеверие и разни теории и хипотези, иако некои познати стари лекари (како Хипократ) покажувале големо критичко мислење и расудување. Постепено медицината се поставувала на солидни научни основи и се служела со сите природни науки (физика, хемија, математика итн.) како помошни средства. Во 19 и во 20 век медицината постигнала голем напредок и нејзината природа се угледувала во многубројните области, кои се однесувале не само на лечење на болестите, туку и на нивното спречување (превентивна медицина), но не само кај луѓето туку и кај животните (ветеринарна медицина).
 
Најстарите пишани документи се од старата медицина на индискиот полуостров, а тука се и античката египедска медицина, традиционалната медицина и античката грчка медицина. Грчкиот доктор Хипократ е наречен татко на медицината, а Гален ги поставил темелите на рационалниот пристап кон медицината. Во 750 година муслиманите ги превеле делата на Хипократ и Гален, а исламските физичари започнале важни медицински истражувања. Освен Хипократ други истакнати научници од полето на медицината се: Ависениј (Avicenna), кој исто како Хипократ е познат како татко на медицината, потоа Абулкасис (Abulcasis) кој е познат како татко на хирургијата, Авензоар (Аvenzoar) татко на екперименталната хирургија, Ал Нафис (al-Nafis) татко на циркулаторната физиологија и Раез (Rhazes) татко на педијатрија. Во четиринаесеттиот и петнаесетиотпетнаесеттиот век „црната смрт“ уништувала како низ Европа, така и низ средниот исток. Се смета дека западна Европа подобро се заштити од пандемијата за разлика од средниот исток. Во почетокот на модерната ера во Европа се појавуваат важни личности за медицината и анатомијата.
 
Во четиринаестиот и петнаесетиотпетнаесеттиот век за време на „црната смрт” главна промена во медицината беше одбивањето на традиционалниот пристап кон науката и медицината. Новите научни биометриски истражувања (каде што резултатите треба да се тестираат и да се проверат) почнаа да ги заменуваат западните традиции кои се базираа на хербализмот. Модерната ера започна во 1880 година со откритијата на Роберт Кох за пренесувањето на болестите со бактерии и секако откривањето на антибиотиците во 1900 година. Кон крајот на 18 век се појавија повеќе истражувачи од Европа. Од Германија и Австрија докторите Рудолф Вирхов (Rudolf Virchow), Вилхем Конрад Рентген (Wilchelm Conrad Rontgen), Карл Ландштајнер (Karl Landsteiner) и Ото Леви (Otto Loewi). За најпознати доктори од Велика Британија се сметаат: Александар Флеминг (Alexander Fleming), Џозеф Листер (Joseph Lister), Франсис Крик (Francis Crick) и Флоренс Најтингејл (Florence Nightingale). Од Австралија Морис Вилкинс (Maurice Wilkins), Хауард Флори (Howard Florey) и Френк Мекфарлејн Барнет (Frank Macfarlane Burnet) итн.
 
Во Европа сè до крајот на 18 век беа употребувани животински и растителни производи, но исто така и делови и течности од човековото тело.