Нуклеинска киселина: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
с Јазично подобрување, replaced: протеини → белковини (3) |
с Јазично подобрување, replaced: хеликс → завојница (4) |
||
Ред 14:
|Се среќава највеќе во јадрото и други [[Органела|органели]] ([[хлоропласт]]и, [[Митохондрија|митохондрии]])||Се среќава во јадрото и во [[цитоплазма]]та.
|-
|Се состои од две [[Комплементарност|комплементарни]] полинуклеотидни низи ([[
|-
|Во својата структура го содржи [[моносахарид]]от [[деоксирибоза]]||Во својата структура го содржи [[моносахарид]]от [[рибоза]]
Ред 43:
{{Details|ДНК}}
[[Податотека:DNA animation.gif|thumb|Анимација на
Кај повеќето живи организми (освен кај [[вирус]]ите), генетската информација се чува во молекулата на деоксирибонуклеинската киселина, или ДНК (DNA). ДНК се создава и чува во [[Клеточно јадро|јадрото]] на живите [[Клетка|клетки]]. Таа го носи своето име по јаглехидратната молекула која се наоѓа во нејзиниот скелет ([[деоксирибоза]]); меѓутоа, нејзиното значење е резултат од уникатната структура која ја поседува. Во ДНК се среќаваат четири различни нуклеотидни бази: [[аденин]] (А), [[цитозин]] (С), [[гванин]] (G) и [[тимин]] (Т).
Ред 49:
Разнообразието на ДНК доаѓа од фактот што самата молекула е всушност изградена од два синџира. Нуклеотидните бази од ДНК молекулата образуваат комплементарни парови: еден нуклеотид се поврзува преку [[водородна врска]] со друг нуклеотид во синџирот (ланецот) спротивен на оригиналниот. Ова поврзување е специфично, и аденинот секогаш се сврзува со тиминот (и обратно), а гванинот секогаш се сврзува со цитозинот (и обратно). Ова поврзување се случува низ целата молекула, водејќи до двојно-синџирест систем.
Во раните [[1950]]-сетти, четворица научници, [[Џејмс Вотсон]] и [[Френсис Крик]] од [[Универзитет во Кембриџ|Универзитетот во Кембриџ]], како и [[Морис Вилкинс]] и [[Розалинд Франклин]] од [[Кингс колеџ]]от, ја детерминираа вистинската структура на ДНК од податоци и [[рендген]]ски снимки на молекулата која ја изолирала Франклин. Во [[1953]], Вотсон и Крик објавиле статија во научниот журнал "''Nature''" каде ги опишале овие истражувања. Вотсон, Крик, Вилкинс и Франклин покажаа дека не само што молекулата на ДНК е двојно-синџиреста, но и дека двата ланци се замотуваат еден околу друг при што формираат спирала, односно [[
Двојно-синџирестата молекула на ДНК ја има уникатната способност што може да прави исти копии на себе, односно да се самореплицира. Кога на организмот му е потрбно поголемо количество на ДНК (како при процесот на [[размножување]] или растењето на клетките), тогаш водородните врски помеѓу нуклеотидите се раскинуваат и двата ланци на ДНК се одделуваат. Нови комплементарни бази се донесуваат во клетката и се спаруваат со секој од двата одделени ланци, формирајќи притоа два нови, идентични, двојно-синџирести ДНК молекули. Овој процес е попознат како [[репликација на ДНК]].
| |||