Зенон (цар): Разлика помеѓу преработките

|full name = ''Тарасикодиса'' (до 460-те)<br>''Флавиј Зенон ''(како императорцар)

| title = Византиски императорцар

'''Флавиј Зенон''' ([[латински]]: ''Flavius ​​Zeno''; [[грчки]]: ''Ζήνων'') бил византиски императорцар во периодот од [[9 февруари]] [[474]] до [[9 јануари]] [[475]] година и за вторпат од август [[476]] [[до 9 април]] [[491]] година. Зенон е еден од најистакнатите рани источноримски императорицари од Тракиската односно од Лавовата династија.

ИмператоротЦарот [[Лав I (владетел)|Лав I Тракиецот]] решил да ја зголеми улогата на исавриците како начин за спротиставување на силната фракција на [[Готи]]те<ref name="Croke_166">Croke, pp. 166–168.</ref>. Лав I го забележил Тарасикодиса, откако во ококу [[464]] година тој му покажал [[466]] документи кои го направиле [[Ардабур]], синот на војсководец [[Аспар]] осомничен дека подготвува државен удар<ref name="Croke_185">Croke, pp. 185–186.</ref>.

Лав го повикал Тарасикодиса во [[Цариград]], за да го направи еден од главните војводи во борбата против [[Готи]]те. Потоа тој бил направен зет и престолонаследник на царот, оженувајќи се за царската ќерка [[Елија Аријадна]]. Во тоа време тој го променил своето име во Зенон, а по смртта на царот Лав I во јануари [[474]] година, Зенон станал соимператорсоцар на малолетниот [[Лав II (владетел)|Лав II]], негов син од [[Аријадна]] . Кога Лав II се разболел и предвремено починал при нејасни околности, само по околу девет месеци од заедничкото управување, Зенон биол прогласен за источноримски (византиски) императорцар (во ноември 474 година) и покрај општото незадоволство.

Во времето на Зенон бил ставен крај на [[Западната Римското Царство]], по соборувањето на последниот императорцар [[Ромул Августул]]. Овој настан од повеќето историчари го одбележуваат како крајот на античката епоха.

Во септември [[476]] година, само неколку недели по второто искачување на престолот на Зенон, германскиот водач [[Одоакар]] го детонизирал на Ромул Августул во [[Равена]]. Тој имал избор или да владее преку некој императорцар, кого би го контролирал, или да владее како клиент на византискиот цар. Одлучил формално да му ја врати царската власт на византискиот цар Зенон во Цариград. Зенон го прогласил за воен командант (''dux'') на [[Италија]] и го ставил меѓу патрициите. Одоакар ковал златници во име на Зенон, со што покажувал дека ја почитува формалната власт на [[Византија]]. Неспособен да се меша во политиката на [[Одоакар]], Зенон конечно го испратил Теодорик против него.

Во 479 и 480 година поддржувачите на [[Маркијан (узурпатор)|Маркијан]], внук на царот [[Маркијан]], кренале две востанија против Зенон, и тоа во престолнината и во Мала Азија. Во востанието во Цариград, Зенон излегол како победник, а Маркијан бил испратен во манасрир но подоцна повторно учествувал во заговор против власта. Во 484 година исавријскиот генерал [[Ил]] и повторно Верина, тешта на Зенон, застанале против императоротцарот, обидувајќи се да го наметнат неговиот ривал Леонтиј на престолот, но тие конечно биле разбиени во [[Мала Азија]] четири години подоцна.

Во [[482]] година Зенон го издал едикт ''Енотикон'' (Henotikon, "Покајание") со цел да го реши спорот меѓу монофизитите и православните христијани. Во едиктот биле објавени решенијата од првите три вселенски собори, но најважното прашање за Христовата природа намерно не била засегната. Потпишувањето на "''Енотикона''" од египетскиот патријарх Акакиј станало повод за негово анатемосвање од папата Феликс. Така започнала т.н. [[Акакиева шизма]] која траела 35 година, во кој период немало никаков контакт меѓу источната и западната христијанска црква. Зенон во тоа време станал еден од најомразените императорицари во Цариград, што најмногу се должело на неговото потекло и постојаните немири во власта.