Пресадување на коскена срж: Разлика помеѓу преработките

'''Хематопоетичка трансплантација на коскена срж''' (ХТКС) е трансплантација на матични клетки од крвта кои се делат од коскената срцевина (во овој случај позната како трансплантација на коскена срцевина) или крв. Трансплантацијата на коскената срж е медицинска постапка од областа на хематологијата и онколгијата и најчесто се врши врз луѓе со заболување на крвта, коскената срцевина или одредени типови на рак. Со помош на матичните клетки факторите за растење GM-CSF и G-CSF, повеќето од хематопоетичките процеси на трансплантација на коскена срж се изведуваат со помош на матични клетки собрани од перифералната крв а поретко од коскената срцевина. Собирањето на матичните клетки од перифералната крв обезбедува поголеми шанси за собирање на транспланти кои можат да се пресадат за кратко време и да започнат да произведуваат матични клетки со што би се подобрила ситуацијата на пациентот, а воедно не бара донаторот да биде подложен на општа аменстезија при собирањето на истите. Хематопоетичка трансплантација на коскена срж претставува многу ризична постапка која се одликува со многу можни компликации, по традиција оваа операција се врши врз пациенти кои страдаат од тешко излечливи болести. Понекогаш се користат експирементално кај болести со немалигнинезлоќудни и нехематолошки симптоми како опасни заболувања и спречување на авто-имунолошки и кардиоваскуларни болести, ризикот од фатално оштетување е многу голем.

Автоложната ХТКС бара извлекување на хомеопоетичните матични клетки (ХМК) на пациентот и складирање на истите во фридижер. Пациентот во тој момент е подложен на лекување со големи дози на хемотерапија со или без зрачење, со намера да се искоренат малигнитезлоќудните клетки кај пациентот со делумно или со целосно заменување на коскената срцевина (уништување на коскената срцевина на пациентот да не може да произведува нови крвни клетки). Собраните матични клетки од телото на пациентот повторно се враќаат во неговото тело, со намера да го заменат уништеното ткиво и повторно да го овозможат нормалното производство на крвни клетки кај пациентот. Автоложната трансплантација дава попозитивни резултати од другите типови на трансплантации бидејќи постои помал ризик од инфекции за време на имунолошко-компромитирачкиот дел на третманот поради брзото подобрување на имунолошкиот систем.Иако многу ретко, постојат и случаи кога се јавува одбивање или телото не може да го поднесе пресадувањето поради појавата на разлики кај примателот и дарителот. Оваа предност на лекувањето со автоложни трансплантации го имаат утврдено како еден од стандардните второстепени лекувања за болести како што се лимфомата. Но, како и да е кај другите болести како што е Акутната Миелоидна леукемија, смртноста е намалена освен ако дојде до отфрлање на автогените кои се внесуваат со автоложните ХКТС од страна на телото а со тоа да се зглоеми веројатноста од повторна појава на ракот и да предизвика смрт па поради тоа алогенските лекувања бараат добри услови. Според записите има многу малку истржувања во кои се користеле не-миелоаблативни хематопоетички коскени ќелии за трансплантација како и можни третмани за тип I (зависни од инсулин)кај деца и возрасни кои боледуваат од дијабетес. Засега резултатите ветуваат но уште е многу рано да се прогнозира за тоа колку ефикасни би биле овие експерименти во лекувањето на дијабетесот.