Јулијан Отпадникот: Разлика помеѓу преработките

роден-место=[[КонстантинополЦариград]] |

Се родил во [[КонстантинополЦариград]] во семејството на [[Јулиј Константиј]] (консул во [[335]] година), брат на [[Константин Велики]], и неговата втора сопруга Василина, двајцата христијани. Мајка му умрела скоро по неговото раѓане, а во [[337]] година како дете Јулијан го видел убиството на својот татко, извршено по наредба на чичко му [[Константиј II]]. Тој и неговиот полубрат [[Гал]] прво растеле во [[Витинија]], а потоа во императорската вила Мацелум, [[Кападокија]], [[Мала Азија]]. За нивното воспитание се грижел арианскиот епископ на [[Никомедија]] [[Еусебиј]]. За разлика од Гал, којшто бил свиреп и распуштен, Јулијан многу читал, имал одлична памет, освен грчки знаел и латински. Со голема желба учествувал во воените вежби, бил мошне мобилен и силен иако не бил висок. На 18 годишна возраст се преселил во КонстантинополЦариград. Бидејќи му се допаѓало да се шета низ градот како обичен човек и да зборува со луѓето, почнале да зборуват за него дека би можел да управува добро со Римското Царство. Тоа го загрижило императорот и наскоро по тоа го испратил во [[Никомедија]]. Тука се сретнал со [[Максим Ефески]], прочуен со својата омраза кон христијанството. Во тие години почнал да учи [[неоплатонизам]] прво при филозофот [[Едесиј Кападокијски|Едесиј]], а потоа и при неговиот ученик [[Максим Ефески|Максим]], упорно читал и за пророкувањa. [[354]] година бил повикан во дворот во [[Милано]] и држан таму. На следната година добил дозвола да се школува во [[Атина]], каде што се сретнал со свети [[Григориј Назијански]] и свети [[Василиј Кесаријски]].

[[360]] година [[Шапур II]] навлегол во римската империја и по 73 дневна опсада зазел градот [[Диарбеќир|Амида]]. Императорот почнал да се подготвува за нов поход против [[Сасанидското Царство]], каде војната се одвивала на римска територија, во [[Месопотамија]] и [[Ерменија]] . Азијатските војски требало да бида поткрепени од европските и императорот, загрижен од порастот на неговата популарност, наредил да дојдат најдобрите легиони на Јулијан. Јулијан тоа го примил како знак за недоверба, а и без војска не би можел да ја штити [[Галија]]. Самата војска исто така била незадоволна од таква одлука и се кренала на бунт прогласувајќи го Јулијан за император во [[Париз|Лутеција]]. Самиот Јулијан упорно одбивал секакви понуди, пружел раце, се молел, маѓепсувал да не вршат недолични дела, но накрај се согласил. Константиј II бил известен за тоа во [[Кесарија]], Кападокија. Во своите писма Јулијан се обидел да се оправда за тој чин. Константиј II барал да се одвој на секој начин од тие дела, но војската го охрабрувала и Јулијан се решил на војна. Бидејќи му било невозможно на Константиј II да возврати на предизвикот поради војната со персите, дури во [[361]] година успеал да тргне против узурпаторот. Меѓувреме Јулијан набргу ги победил [[Франки]]те и ги натерал да се согласат на мир. По тоа извршил мошне бргу дислокација, заземајќи ги алпските премини и ставил под своја власт [[Панонија]], [[Илирик]] и [[Италија]]. Само неочекуваната смрт на Константиј II на 3 ноември [[361]] година ја спречила меѓусебната војна. На 11 декември [[361]] година Јулијан влегол во [[КонстантинополЦариград]] како римски император. Набргу потоа формирал трибунал и следбениците на Константиј II биле жестоко прогонувани.

Кога седнал на императорскиот престол се зафатил со низа административни реформи. Неговиот личен аскетизам нашол одраз и во живот во дворецот. Најпрвин формирал трибунал за истрага и казнување на корумпираните службеници на [[Константиј II]]. Некои од нив биле осудени на смрт, други фрлени во затвор,а најповеќе биле избркани од дворецот, така што според современиците личел на пустиаа. Биле исфрлени илјадници слуги, евнуси, готвачи итн., т.е. сите непотребни луѓе. Тоа бил неговиот напад врз стариот систем, неефективен, корумпиран, скап и расипнички. Биле разрешени стотици тајни агенти и административни службеници. Неговата трпеза често била само од обично овошје и бил неуморен во работата. За време на денот решавал управнички прашања, давал аудиенции, диктирал писма, а вечер во библиотеката работел на други дела. Како што самиот пишувал често бил со несечени нокти и црни прсти, не носел диадема. Во обраќането бил прост и сакал да имитира добродетелта на првите принцепси. Кога биле бирани нови консули ги пресретнувал стоејќи, а по тоа ги придружувал одејќи пеш. Често посетувал константинополскиотцариградскиот сенат и одржувал говори, со што таа пројава на стара републичка традиција ги воодушевувала современиците.

По својата смрт, Јулијан бил пренесен во пагански храм во [[Тарс]], [[Киликија]]. Нешто по тоа телото му е пренесено кај гробовите на неговите роднини во [[КонстантинополЦариград]] и ставено во црквата „Свети Апостоли“, заедно со тоа на неговата сопруга, во пурпурен саркофаг, но без да биде опеано, како што заслужувал еден отпадник.