Маријански реформи: Разлика помеѓу преработките

Кога Мариј станал конзул во 107 година п.н.е. и бил назначен за задача да ја заврши војната со Југурта, тој немал војска. Армијата што Метелус ја командуваше во Африка му беше доделена на постариот конзул Луциј Касиус Лонгинус за да ги протера Цимбри, кои уште еднаш напаѓаа во римската провинција Трансалпинска Галија ( Галија Трансалпина ). МариусМариј немал војници со кои би можел да ја води војната во Африка, бидејќи подобрените граѓани од кои можеше да регрутира војска бешебиле сериозно исцрпенаисцрпени од претходните воени катастрофи и проширувањето на [[Латифундија|латифундијата]] на штета на малите земјопоседници. СтанувашеСтанувало јасно дека последица од постоењето на привремена армија, главно базирана на доброволци со нефлексибилни услови за подобност, е ограничената достапност на регрути и краткорочни воени недостатоци. За да се надмине тој проблем, тој вовел голем број реформи.

Најистакнатиот дел од Маријанските реформи е вклучувањето на римските граѓани кои не поседувале земја, луѓе кои немале имот за да бидат запишани на пописот. Наместо тоа, тие само биле пребројувани. Мажите сега биле во можност да се регрутирани, иако немале значителен имот. Бидејќи сиромашните граѓани не можеле да си купат сопствено оружје и оклоп, Мариј организирал за државата да ги снабдува со оружје. Така, тој им понудил на обесправените маси трајно вработување за плата како професионални војници и можност да имаат и добивка во кампањата. Со малку надеж дека би добиле статус на други начини, сиромашните се собирале да му се придружат на Мариј во неговата нова армија. Покрај тоа, професионалните војници биле регрутирани за мандат од 16 години, што подоцна се зголемило до 20 години целосна служба и 5 години како евокати по реформите на [[Октавијан Август|Август]]. Опуштањето на имотните побарувања и обезбедувањето висококвалитетна опрема (наместо да се потпира на претходно утврденото богатство на една личност) масовно ја зголемило достапноста на регрути, а со тоа и големината на римската армија.

Втората важна реформа спроведена била формирање постојана армија. Мариј белбил критичен кон доброволната организација на армијата, која би се распуштила по привремената служба. Тој наместо тоа вовел професионални војници, со договор за вработување и стандардизирана обука и опрема. Обуките би се одвивале во текот на целата година, дури и во време на мир, не само при војна. Со стандардизираната опрема, добро обучениот легионер станал столб на римската војска.

Мариј организирал [[Римска легија|римската легија]] во систем на [[Кохорта|кохорти]] наместо [[Манипула|манипули]]. Вкупниот број на војници во легија била околу 4800 војници. Внатрешната организација на легијата се состоела од 10 кохорти од кои што сите имаат по 6 центурии. Центуријата се состоела од 80 легионери и била водена од [[центурион]]. Секоја центурија била поделена повторно на 10 контубернии предводени од деканус. Контуберниумот се содржел од 8 легионери. Центуријата се борела како единица, марширала како единица и кампувала како единица. Центуријата со себе го носела оружјето и додатоците потребни за да се нахрани и одржи како борбена единица. Секој војник бил одговорен за носење на своите залихи, оружје и повеќедневни оброци. Оваа логистичка промена драстично ја намалила големината на позадинската единица потребна за армијата и ја направила армијата многу поподвижна. Меѓу 2 и 6 легии групирани заедно сочинувале војска. Легиите се одржувале во врвна физичка состојба и дисциплина со постојан тренинг. Во битка, кохортите биле поставени во покомпактна линија од претходните манипули за да помогнат во подобрувањето на моралот и дисциплината.

Третата реформа што Мариј ја вовел билабиле пензиски бенефиции во форма на земјишни грантови. Војниците кои го завршиле својот мандат, би имале пензија и парцела во освоениот регион на која билесе очекуваниочекувало да живеат.<ref>Evans На(1994), S. 117f.</ref> офицеритеОфицерите и командантите би добиле парични награди кои биле 10 до 25 пати поголеми од оние на обичен војник.