Општествени науки: Разлика помеѓу преработките

Главна статијa: '''Социологија'''

 

Социологијата првично беше основана од Огист Конт ( 1798-1857) во 1838. Конт настојувал да ја изедначи историјата, психологијата и економијата низ описнсо разбирање на социјалната реалност. Тој предложил дека социјално болните може да бидат лекувани низ социологичен позитивизам, епистемолошки пристап претставен во Курсот на позитивната филозофија (1830 – 1842) и Генерален поглед на позитивизмот (1844). Иако, Конт генерално се смета за “татко на социологијата”, дисциплината била формално основана од друг француски мислител, Емил Диркем (1858- 1917) кој го развил позитивизнот како темел на практично општествено истражување. Диркем го поставил првиот Европски оддел за социологија на Универзитетот на Бордо во 1895, издавајќи ја неговата Правила на социјалниот метод. Во 1896, тој го започнал весникот L’Anee Sociologigue. Антологискиот монограф на Диркем, “Самоубиство” (1897), станува студија за случајот на самоубиствените стапки меѓу популациите на католиците и протестантите, различна социолошка анализа од психологијата и филозофијата.

Карл Маркс го одбил позитивизмот на Конт но сепак се трудел да воспостави наука за општеството врз база на историскиот материјализам, станувајќи познат како основачка фигура на социологијата постхумно како што терминот добил пошироко значење. Во пресвртот на XX век, првиот бран на германски социолози, вклучувајќи го Макс Вебер и Георг Димел, развиле социолошки антипозитивизам. Областа можела да биде широко признаена воглавно како амалгам на трите начини на општествена мисла: Дирксисистички позитивизам и структурен функционализам, Марксистички историски материјализам и теорија на конфликт, Веберски антипозитивизам и анализа на разбирање. Американската социологија широко се издигала на одделна траекторија, со мало Марксистичко влијание, со акцент на ригорозна експериментална методологија и тесна поврзаност со прагматизмот и социјалната психологија. Во 1920-тите,школата во Чикаго, развила симболичен интеракционизам. Во меѓувреме во 1930-тите, Франкфуртската школа ја предводело идејата за критична теорија, интердисциплинарна форма на Марксистичката социологија која земала замав меѓу мислителите различни како Зигмунд Фројд и Фридрих Ниче. Критичката теорија станува дел од животот после Втората светска војна, влијаејќи на литературниот критицизам и Бирмингемската школа како основа на културните студии.