Андре Шенје: Разлика помеѓу преработките

Сосема предвидливо, Шенје го мрази гарнизонскиот живот во [[Стразбур]], каде е стациониран полкот кон кој се приклучува во [[1782]] година како благородник-кадет. Војнички живот издржува само шест месеци, потоа се вратил во [[Париз]]. Наредните три години ги поминува во налудничаво и огнено пишување, комплетно подржан од неговото [[семејство]]; тогаш настануваат познатите [[идили]] и [[пасторали]], вдахновени од античките вредности, под влијанието на [[Теокрит]], [[Бион]], и патувањата во [[Неапол]] и [[Помпеја]]. Во овој период се напишани, или во најмала рака скицирани ''Слепецот'', ''Болната млада'', ''Бахус'', ''Ефрозина'' и ''Младата Тарантинка''. И покрај тоа што многу твори, сепак, ништо не објавува. Во [[ноември]] [[1787]] година му се укажува прилика да замине како конзул во [[Лондон]], која тој ја прифаќа, но воопшто не е среќен во главниот град на [[Англија]]. Можеби многу повеќе е заинтересиран за творештвото на [[Џон Милтон]] или [[Џемс Томсон]], а најмногу за она на [[Шекспир]], кое остава печат и врз неговиот израз. Привлечен од револуционерните настани кои веќе се одвивале во [[Франција]], тој повеќе не може да издржи во Лондон и се враќа во Париз, во [[1790]] година, затекувајќи ја својата земја на работ на анархија. Станува член на „Општеството ’89“, умереното крило на револуционерната партија, држи говори во клубот „[[Фејани]]“, објавува статии во ''Журнал де Пари'', почнувајќи ја својата кратка кариера како политички новинар; се бори со елоквенција против [[анархија]]та, неправдата и тиранијата. Иако ја поздравил Револуцијата, сепак не ги одобрувал постапките на [[Јакобинци]]те. По затворањето на [[Луј XVI]], тој чувствува дека одбраната на принципите на [[Револуцијата]] во рамките на умереноста, законот и редот се утописка драма, и со горчливо разочарување, решава да се повлече од јавниот живот. Го напушта Париз извесно време, но, премногу фасциниран од политичките случувања, не може да се воздржи, а да не се врати повторно назад – што било фатална одлука. Бидејќи се залагал за ослободување на кралот Луј XVI, тој бил осомничен дека соработува со [[Монархија|монархистите]] и дека подготвува завера против Револуцијата.<ref name="Alphonse Daudet 1986">Alphonse Daudet, ''Pisma iz mog mlina''. Zagreb: Znanje, 1986, стр. 18.</ref>

Поет до последната минута од својот живот, чекори по ''dernière charrette'', или ''последниот пат'' заедно со Руше, својот пријател од затворот. Двајцата рецитирајќи стихови од [[Жан Расин|Расин]]овата [[Андромаха]], се движат кон гиlотината. Шенjе, политичкиот маченик, е обезглавен на [[25 јули]] на плоштадот Бариер Ранверсе (сега Плоштад Венсен). Во миговите пред да биде ставен на страшната направа, го допира своето чело и извикува: ''„Сепак, тука имаше нешто!“'' Запаметен е како една од последните еминентни жртви во времето на власта на [[Теророт]], која завршува само три дена подоцна – со смртта на [[Робеспјер]] за кого се верува дека не ги заборавил памфлетите на Шенjе и лично се ангажирал околу обвинението (најчесто егзекуциите се извршувале на Плоштадот на Револуцијата, претходно Плоштад [[Луј XV]], а денеска Плоштад [[Конкорд]] – но за време на последните денови на Теророт, имало толку многу смртни казни, што морало да се постават уште неколку губилишта на повеќе места). Шенjе, поетот-маченик бил откриен дури во [[1819]] година, кога [[Анри де Латуш]] ги објавува неговите комплетни поетски дела, дотогаш чувани од неговото семејство како бесценета реликвија; тоа е период кога монархијата повторно е воспоставена, а револуционерните турбуленции се одамна минато.

Левантската позадина (татко му пред службата во амбасадата во Истанбул бил трговски претставник во [[Венеција]]) и луксузот и совршенството во кое тој е воспитан, Шенје го прават привлечен бонвиван кој потполно ужива во лесната ноншалантност од париските салони, но и будоари. Во исто време во него постои и чувствителен уметник, надарен со богат внатрешен живот, она што му овозможува да се изолира од напорниот свет наоколу и да се вивне во сферите на [[медитација]]та и поетската инспирација. Единствен вистински поет на своето време, ја возобновува и реоткрива грчката класична литература и ѝ ја дава возобновената убавина во своите моќни [[стих]]ови, помирувајќи ја [[антика]]та со модерната мисла и ревитализирајќи ја одамна загубената [[лирика]] во француската [[поезија]].

Шенје останал запаметен по суптилниот и грациозен стил, по примерот на старогрчките и латинските поети. Поради тоа, тој бил наречен „последен поет на [[Класицизам|класицизмот]] и прв [[Романтизам|романтик]]“.<ref> name="Alphonse Daudet, ''Pisma iz mog mlina''. Zagreb: Znanje, 1986, стр. 18.<"/ref>