Латинска книжевност: Разлика помеѓу преработките

Овој период претставува [[есен]] во веќе обраното [[лозје]]. Во него, [[христијанство]]то, кое излегува од своите катакомби, ја сочинува претходницата на поробените маси во борбата против Рим, а границите на [[РимскаРимско ИмперијаЦарство|Римската Империја]] се загрозени од [[варвари]]те.

Посткласичниот период го обележуваат библиографот [[Светониј Транквил]], историчарите [[Енеј Флор]], [[Евтропиј]], [[Марцелин]], [[Касидор Сенатор]], [[Аврелиј Виктор]] и [[Павле Орозиј]], [[антиквар]]от [[А. Гелиј]], романописецот [[Апулеј]], поетите [[Клаудијан]], [[Авсониј]], граматичарот и полихисторот [[Макробиј]], црквените писатели [[М. Феликс]], [[Тертулијан]], [[Арнобиј]], [[Фирмик Матерно]], [[Амброзиј]], [[Хиероним]], [[Августин]] и филозофот [[Боетиј]]. Царот [[Јустинијан]] го собрал и го објавил дотогашното законодавство заедно со коментарите на римските правници, кои пресудно влијаеле на настанувањето и развитокот на литературниот [[латински јазик]]. Со затворањето на [[Платонова академија|Платоновата академија]] во [[Атина]], овој цар ја оттргнал и последната пречка на христијанството, која оттогаш постанува културна претходница на [[Европа]].