Тегобност (роман): Разлика помеѓу преработките

'''Тегобност''' ([[Француски јазик|француски]]: ''„La Nausée“'') е роман на [[филозофија|филозофот]] [[егзистенцијализам|егзистенцијалист]] [[Жан Пол Сартр]] издаден во [[1938]] година. Тоа е негов прв роман.<ref>{{cite web|url=http://nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/1964/sartre-bio.html|title=Jean-Paul Sartre - Biography|last1=|first1=|last2=|first2=|date=|work=Nobelprize.org|publisher=Nobel Media AB|accessdate=29 Dec 2010}}</ref> и според негово мислење, едно од неговите најдобри дела.<ref>{{cite book|last=Charlesworth|first=Max|title=The Existentialists and Jean-Paul Sartre|year=1976|publisher=University of Queensland Press|isbn=0-7022-1150-8|page=154|quote="I would like them to remember Nausea, one or two plays, No Exit and The Devil and the Good Lord, and then my two philosophical works, more particularly the second one, Critique of Dialectical Reason. Then my essay on Genet, Saint Genet.... If these are remembered, that would be quite an achievement, and I don't ask for more."}}</ref>

Интиутивното осознавање на физичкото битие е и темата на Сартровиот роман „Тегобност“. Романот претставува филозофско размислување или една обемна анализа на [[Психологија|психолошката состојба]] на главниот јунак АнтуанАнтоан Рокантен. Дејството, односно отсуството на дејство преточено во анализа се одвива во вид на дневник што Рокантен започнува да го води за да ги открие во себе и околу себе причините што ги предизвикува некаква чудна психофизиолошка состојба која се појавува во него, Рокантен е [[историја|историчар]] кој по долго патување низ [[Европа]], [[Централна Африка]] и [[Далечен Исток|Далечниот Исток]] доаѓа во градот [[Бувил]] за да го изучува минатото на маркизот Ролбон и да пишува книга за него.

Еден ден Рокантен со збрканост и страв открива дека нешто се случува во него,. тојТој почнува да го чувствува оној [[егзистенцијализам|егзистенцијалистички страв]] и забележува дека му се јавува одвратност кон [[реалност|реалните нешта]]. Улиците, низ кои луѓето спокојно се шетаат за него се извор на физичка тегобност, камчето на брегот што ќе го допре со рака, извалканата хартија што се тркала во калта, испотената рака на неговиот познаник... сето тоа го доживува кога ќе ја допре кваката, кога ја гледа чашата со пиво, па дури и кога се гледа себеси во огледалото. Рокантен не може да најде спокојтво ни во сопствената соба каде што е опкружен со обични предмети, ниту на улицата исполнета со луѓе, обични, глупави вршители на секојдневните работи, несвесни за своето постоење.

Кај АнтуанАнтоан Рокантен чувството и сознанието дека постои почнува да се јавува ненадејно, кога во еден градски парк во Бувил го набљудува коренот на едно големо [[костен]]ово дрво и доаѓа до сознанието дека фактот за постоењето се состои всушност во присутноста/да постоиш тоа значи да бидеш тука, да егзистираш.