Иван Бунин: Разлика помеѓу преработките

'''Иван Алексеевич Бунин''' ([[22 октомври]] [[1870]], [[Воронеж]], [[Русија]] - [[8 ноември]] [[1953]], [[Париз]], [[Франција]]) бил руски поет и прозаист, добитник на [[Нобеловата награда за литература]] во 1933 година за уметноста со која ја продолжува класичната руска традиција во прозата. По потекло бил од разорена дворјанска фамилија.<ref>''Преводи на литературни дела на добитници на Нобелова награда'', НИД„Микена“НИД „Микена“, Битола, 2009.</ref>

Бунин потекнувал од сиромашно благородничко [[семејство]]. Детството и дел до малдоста ги поминал на татковиот имот Бутирка, во Орловската губернија. Поради материјалните тешкотии, на возраст од 14 години, Бунин морал да го прекине школувањето и завршил само [[гимназија]]. Воспитан во љубов спремакон науката[[наука]]та, поезијата[[поезија]]та и музиката[[музика]]та, Бунин читал многу и се самообразовал, така што самостојно добро го научил [[Англиски јазик|англискиот јазик]]. Ги обиколил [[Русија]] и [[Украина]], работејќи како коректор, [[Библиотека|библиотекар]], театарски[[театар]]ски критичар, рецезент и [[публицист]]. ПатувалИсто така, често патувал низ [[Европа]], [[Азија]] и [[Африка]]. Во 1909 година бил избран за почесен академик, а во 1920 година емигрирал во [[Франција]], каде што останал до крајот на животот.<ref>Lav Zaharov, „Proza Ivana Bunjina“, во: Ivan Bunjin, ''Gospodin iz San Franciska i druge pripovetke''. Beograd: Rad, 1964, стр. 133.</ref>

Расказите и повестите на Бунин„Село“Бунин „Село“ (1910) и „Суводол“ (1911) се поврзани со селсиот живот и со животот на дворјанството. Обработувал и современи теми - повеста „Господинот од Сан Франциско“ (1915), новелата „Љубовта на Матија“ (1925), за да им се врати на мемоарите во афтобиографскиот поман „Животот на Арсенев“ (1930). Преведувал дела од англиски од полски јазик. Бунин бил почецен член на Петербушката академија на науките (1909). Во 1920 година емигрирал во [[Франција]].