|
=== Теориите од XX век ===
Теориите од [[20 век|20. век]] ги одбиваат теориите од [[19 век|19. век]] „спротивставеноста на митот и науката“. Општоземено, „теориите на 20. век се движат кон тоа на митот да не се гледа како на застарен дел од науката. Според тоа, современиците не се приморани да го напуштаат митот за науката.“
ШветскиотШведскиот психолог [[Карл Јунг]] (1873г. – 1961г.)се пробалобидел да ја разбере психологијата[[психологија]]та зад светските митови. Јунг наметнувасмета дека сите луѓе делат одредени вродени несвесни психички моќи, што се нарекуваат архитипови. ЈунгСпоред верува деканего, сличностите меѓу митовите од различни култури го откриваат постоењето на овие универзални архитипови. [[Џозеф Кембел]] мисли дека постојат два различни поделби на митологијата: дека има митови што се „метафори на духовниот потенцијал на човечките суштества“, и митови што „имаат врска со одделни општества“. [[Клод Леви-Строс]] тврди дека митовите изразуваат карактеристики на мислите, и тие карактеристики ги толкува како зацврстени умствени структури – особено спротивностите (пр. добро/зло, внимателност/грубост) – наместо несвесни чувства или потреби. Во „Митовите, соновите и мистериите“ и во „Митот за вечното враќање“, [[Мирче Елиаде]] ја опишал загриженоста на современиот човек за одбивањето на митовите и смислата на светот. Во 1950, [[Роланд Бартес]] објавил серија есеи што содржат истражувања за современите митови и процесот на нивното создавање во неговата книга „Митологии“.
<br />
Според полскиот писател и [[Филозофија|философ]], [[Бруно Шулц]], „нашите најтрезвени поими и определби се далечни изведенки од митовите и дамнешните приказни. Нема ниту ронка од нашите идеи, а да не потекнува од митологијата – да не е преобразена, осакатена, преточена митологија“. Според него, „митологизацијата на светот не е довршена. Тој процес само бил сопрен од развојот на науката, истиснат во некое странично корито, каде што живее не сфаќајќи ја својата суштинска смисла. Но, и науката не е ништо друго, освен градење мит за светот, бидејќи митот е веќе во самите елементи и надвор од митот воопшто не можеме да излеземе. Човечкиот дух е неуморен во толкувањето на животот со помош на митови, кои ги користи во „осмислувањето“ на реалноста.<ref>Бруно Шулц, ''Митизација на реалноста''. Скопје: Бегемот, 2015, стр. 81-82.</ref>
Џозеф Камбел мисли дека постојат два различни поделби на митологијата: дека има митови што се „метафори на духовниот потенцијал на човечките суштества“, и митови што „имаат врска со одделни општества“.
Клод Леви-Строс тврди дека митовите изразуваат карактеристики на мислите, и тие карактеристики ги толкува како зацврстени умствени структури – особено спротивностите (пр. добро/зло, внимателност/грубост) – наместо несвесни чувства или потреби.
Во овој додаток за Митовите, Соновите и мистериите и во Митот за вечното враќање, Мирче Елиаде ја опишал загриженоста на современиот човек за одбивањето на митовите и смислата на светот. Во 1950., Роланд Бартес објави серија есеи што содржат истражувања за современите митови и процесот на нивното создавање во неговата книга „Митологии“.
=== Компаративна митологија ===
|
