Второ Бугарско Царство: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето |
|||
Ред 73:
И покрај некои успеси на [[Византија]] во времето на [[Мануел I Комнин]], сепак земјата започнала полека да се распаѓа. [[Михаил I Комнин]] во голема мера се обидел да воспоставил контрола над [[Јужна Италија]] и да ги протере [[Селџуци|турските Селџуци]] од [[Мала Азија]], но во [[Битка кај Мариокефалон|битката кај Мариокефалон]], турските Селџуци успеале да му нанесат голем пораз на императорот и да воспостават трајна контрола врз дел од [[Мала Азија]]. Во исто време во внатрешноста на [[Византија]] се појавиле [[феудализам|феудалци]] кои во голема мера ја потисниле централната власт, во однос на нивните посакувања. Во земјата [[корупција|корупцијата]] започнала се повеќе да се шири, настапило социјално незадоволство помеѓу народот. Сиромашните семејства биле принудени своите деца да ги продаваат како робови за имаат можност од што да преживеат.
Кон [[1183]] година, во северниот дел на земјата инвазија извршиле [[Унгарци|Унгарците]], кои ги ограбиле регионите околу [[Ниш]] и [[Средец]], и според некои извори ги украле моштите на [[Свети Јован Рилски]].<ref>http://www.pravoslavieto.com/life/07.01_sv_Ivan_Rilski_moshti.htm Моштите на Свети Јован Рилски</ref> По само две години, [[Нормани|Норманите]] ги нападнале градовите [[Драч]] и [[Солун]]. По нивното
== Востанието на Асен и Петар ==
Ред 96:
На [[13 април]] [[1204]] година, крстоносците во текот на [[Четврта крстоносна војна|Четвртата крстоносна војна]] го [[Опсада на Константинопол (1204)|зазеле]] [[Константинопол]], по кое дошло до привремено распаѓање на Источното римско царство односно Византија. Од териториите на Византија се создале неколку помали држави и тоа: [[Никејска империја]], која се смета како директен наследник на Византија, [[Епирско деспотство]] и [[Трапезундска империја]]. Во заземаните територии, крстоносците основале свои држави и тоа: [[Солунско кралство]] и [[Латинска империја]]. Веќе на [[8 ноември]] бил склучен сојуз според кој папата ја дал титулата крал на Калојан (пониска титула од цар) и титулата [[примас]] на бугарски духовен татко, кој според папата одговарале на цар и патријарх. Царот Калојан во исто време потпишал заклетва според која тој се задолжил да ја признае [[Римокатоличка црква|Римокатоличката црква]] и нејзината надмоќ врз овие простори, со кои тој требало да се потчини на секое решение земено од страна на папата. Но со заземањето на Константинопол од страна на крстоносците, на повеќе пати биле нападнати бугарските територии. Така, царот Калојан испратил писмо до [[Балдвин Фландриски]] со предлог да се склучи договор за мир. Но императорот ова не го прифатил, и борбите продолжиле. Така кон почетокот на [[1205]] година, Калојан склучил договор со византиската аристократија за заеднички воени походи против Латинската империја.
Така, скоро сите тракиски тврдини и области застанале на страната на Калојан. Во [[Едрене]] (или [[Одрин]]), Калојан ја испратил куманската коњаница каде рицарите и крстоносците доживеале голем пораз. Во таа битка бил заробен и самиот император [[Балдвин Фландриски]] и однесен како заробеник во [[Трновградска тврдина|Трновградската тврдина]]. По битката кај Едрене, бугарската армија зазела големи делови од [[Тракија]] и [[Македонија]]. Поради страв да не биде нападната и расцепканата византиска држава, византиската аристократија се откажала од договорот кој бил склучен со Калојан. Поради тоа, царот Калојан го зазел денешниот град [[Пловдив]]. Во [[1207]] година војната се проширила го голема мера, за да на крај повторно биде склучено примирје за заедничко дејство против [[Константинопол]] односно Латинската империја. Следувала опсада на Едрене и неуспешна опсада на престолнината на Латинската империја. Како главна причина се смета повлекувањето на куманите од опсадата. По ова, бугарските позиции се насочиле кон [[Солун]]. Сепак, опсадата и можното
== Иван Асен II ==
Ред 118:
== Падот на царството ==
По смртта на царот Иван Асен II, бугарската држава започнала постепено да се распаѓа и да ја губи својата моќ. [[Монголска инвазија|Монголската инвазија]] за Балканските земји била катастрофална. Бугарија била принудена да плаќа даноци на [[Златна Орда|Златната Орда]]. Во времето на [[Михаил II Асен]] ([[1246]]-[[1256]]), синот на Иван Асен ги загубил градовите [[Сер]], [[Ќустендил|Велбужд]], [[Мелник]], [[Скопје]], [[Прилеп]] и.т.н. на сметка на византијците. Бугарската држава загубила една третина од својата територија. [[Белград]] и [[Браничево]] биле заземени од страна на [[Кралство Унгарија]]. Во времето кога на престолот дошол [[Калиман II]] ([[1256]]), царското семејство имало големи противници, пред се ова се однесува на [[Ротислав Михаилович]], татко на својата сопруга. Ротислав своите војски ги упатил кон [[Трново]] а царот бил изоставен од страна на неговите подржувачи, по кое Коломан побегнал од престолнината. По “''
Во времето на [[Константин Асен]] ([[1257]]-[[1277]]), бугарската држава, која била во граѓанска војна, успеала да ги врати [[Северин]] и дел од [[Банат|Банатската област]], но во [[1261]] година новиот унгарски крал [[Стефан V (Унгарија)|Светаф V]] успеал да ги зазеде [[Видин]] и [[Лом]]. Во [[1264]] година, Константин Асен учествувал во походот против [[Византија]] заедно со околу 40.000 војска на Златната орда, но сепак оваа воена кампања не ги подобриле позициите на земјата на Балканот. Наслединк на Константин Асен станал [[Иваило од Бугарија|цар Иваило]] ([[1277]]-[[1280]]). Тој во почетокот успеал да организира походи против Византија во [[1277]] година. Но во летото на истата година тој морал да се исправи и против монголските [[Татари]] од Златната орда. Тој успеал да победи во неколку битки против Татарите. Следувала повторната граѓанска војна, во која византискиот император сакал најмногу да ја искористи. [[Византија]] се решила да застане на страната на синот на Мицо Асен, [[Иван Асен III]] ([[1279]]-[[1280]]). Но, во [[1278]] година, царот Иваило влегол во градот [[Трново]]. Во [[1278]] година, најпрвин забележал победи против византиските војски а по ова ја започнал поредната војна со Татарите. Тој се нашол во опсада во тврдината Драстер ([[Силистра]]). Опсадата продолжила три месеци, а во Трново се појавиле слухови дека Иваило загинал. Така, приврзаниците на [[Иван Асен III]] влегле во Трново, но неочекувано за нив, царот Иваило по краток период се појавил пред ѕидините на градот. Во исто време, од страна на [[Византија]] била пуштена армија од 10.000 војници. Иваило успеал да ги победи византиските војски кај [[Девња]]. Иван Асен успеал да побегне од престолнината а во меѓувреме за нов цар бил избран [[Георги I Тертер]] ([[1280]]-[[1292]]). Поради поредната граѓанска војна, и трите претенденти побарале помош од страна на Татарите, а во крајна сметка Иваило не ја добил и тој бил убиен.
Ред 124:
[[Податотека:Bulgaria-second half of the 13th century.png|thumb|right|230px|Бугарија во текот на 13 век.]]
Во времето на цар [[Смилец]] ([[1292]]-[[1298]]), започнала поредната војна со [[Византија]], во која Бугарија била поразена. Во [[1296]] година ја оженил својата ќерка со [[Стефан Урош III Дечански]]. Тој бил под директно влијание на Златната орда. Во [[ноември]] [[1298]] година царот починал. Неговата смрт до денеска е сѐ уште загатка. Во времето на [[Тодор Светослав]] ([[1300]]-[[1322]]), позициите на Бугарија привремено се зацврстиле на Балканот. Неговото владеење се карактеризира со добрата спроведена политика и стабилизација на земјата. Во [[1304]] година водел војна со [[Византија]],
[[Михаил III Шишман Асен]] ([[1323]]-[[1330]]) бил основач на новата царска [[династија Шишман]]. Тој е можеби последниот бугарски цар од Второто бугарско царство којшто се стремил за создавање на бугарската воена и политичка хегемонија на Балканскиот полуостров. Во [[1330]] година се одвила [[Битка кај Велбужда|битката кај Велбужда]] во која [[Рашка]] и нанела голем пораз на бугарската држава во кој бил убиен и самиот цар.
| |||