Лав III Сириец: Разлика помеѓу преработките

|title =[[ВизантискиЦар императорна Византија]]

'''Лав III Исавријанин''' ([[грчки]]: ''Λέων Γ' ο Ίσαυρος'', [[латински]]: ''Leon III. ho Isaurós‚ Leon der Isaurier, Leo III''), ({{роден на|||675}} во денешен [[Караманмараш]] - {{починал на|18|јуни|741}} во {{починал во|Константинопол}}) бил— [[византиски императорцар]] кој владеел во периодот од [[717]] до [[741]] година<ref>{{cite book|last1=Craig, Graham, Kagan, Ozment, and Turner|title=The Heritage of World Civilazations|publisher=Prentice Hall|isbn=978-0-205-80766-6|page=321|accessdate=21 January 2015}}</ref>.

Младиот Лав бил пастир заедно со својот татко, кога детонираниотсоборениот императорцар Јустинијан II патувал кон Константинопол (705 година) за повторното негово зазимање на престолот со бугарска помош. Лав му подарил 500 овци за неговите војници. Од благодарност Јустинијан го прогласил за спатариј (Spatharios), офицер во царската гарда. Така тој ја започнал својата воена кариера. Лав учествувал во воени походи во северен Кавказ, каде по крајот на походот, императоротцарот [[Анастасиј II (владетел)|Анастасиј II]] го назначил за стратег ([[713]]- [[715]]<ref>[http://www.bbkl.de/l/Leon_III.shtml BBKL],</ref>) или воено-административен началник на источната војска која броела околу 15,000 војници во тема [[Анадолија (тема)|Анадолија]].

Во [[717]] година Лав направил заговор заедно со генералот [[Артавазд Иконољубец|Артавазд]] против императорцарот [[Теодосиј III]]. Генералот [[Артавазд Иконољубец|Артавазд]] бил верен со неговата ќерка [[Ана (сопруга на Артавазд Иконољубец)|Ана]]<ref>{{cite book

На [[25 март]] [[717]] година Лав III бил крунисан во [[Аја Софија|Света Софија]] по абдикацијата на Теодосиј III. Во тоа време империјата се наоѓала во многу тешка положба, губејќи ја војната со Арапите, кои ја [[Опсада на Цариград (717)|опседнале престолнината]] [[Константинопол]] во текот на една година. Опкружен од сите страни, градот бил на работ на пропаст. Арапските сили во даден момент имале над 100,000 војници<ref>{{fr icon}} Guilland, Rodolphe. "L’expédition de Maslama contre Constantinople (717–720)" in ''Études Byzantines''. Paris: Presses universitaires de France, 1959, pp. 109–133.</ref>, но во арапскиот камп, како и во опсадата на византиската престолнина, се појавил глад. Голем број на муслимански војници починале од различни болести и глад, а оние кои останале биле принудени според некои современи извори, да ги јадат мртвите коњи, тела и слично. Со бугарска помош од страна на [[Тервел]] како и со силното византиско оружје т.н. [[грчки оган]]<ref>Treadgold. ''History of the Byzantine State'', p. 347.</ref>, императоротцарот успеал да ги натера на [[Арапи]]те да ја повлечат опсадата. Како резултат на битката Византиската империја била спасена од распаѓање, а [[југоисточна Европа]] била спасена од арапската инвазија во наредните векови. Оваа е една од најважните и решавачки борби во [[Историја на Византија|историјата на Византија]].

По прогласувањето на Лав за императорцар на Византија бил ставен крајот на периодот од историјата на Византија познат како Дваесетгодишна анархија, кој бил исполнет со голем број на меѓусебни конфликти и нестабилност во империјата. Лав III го ставил почетокот на Сириската династија, која со земјата управувала до 802 година.

Во 718 година бил задушен бунтот во Сицилија, а во 719 година бил спречен обидот на поранешниот императорцарот Анастасиј II да се врати на престолот. Во управувањето на Лав III империјата доживеала нов период на политичка стабилизација, постигнувајќи успеси во војните со Арапите. Во текот на неговото владеење биле склучени договори и сојузи со Бугарите, Хазарите и Грузијците против Арапскиот калифат. Биле привлечени словенски доселеници во сосема пусти погранични области на империјата.

Како поранешен стратег на [[Анадолија (тема)|Анадолија]], императорцарот Лав III останал претставник на воено-земјишната аристократија и до крајот на владеењето ги бранел нејзините интереси. Со цел да ја зацврсти императорскатацарската власт, тој извршил голем број на реформи, вовел ред во државната администрација и финансии. Лав III исто така издал нов зборник со закони ''Ecloga'' објавена во [[726]] година. Тој ја ограничил примената на смртна казна и го забранил ропството во Византија, вовел нов даночен и судски систем во корист на малите сопственици и создал нови теми во егејскиот регион.

Во [[726]] година бил издаден едикт според кој иконите биле забранети<ref>Treadgold. ''History of the Byzantine State'', pp. 350, 352–353.</ref>. Но, едиктот бил пречекан со силно противење од константинополски патријарх [[Герман I Цариградски|Герман]] и од страна на клирот и народот. [[Папа Григур II]] и [[Јован Дамаскин]], исто така, го кренале своjот глас во заштита на [[Православие]]то, како и повеќето теолози и монасите, поради што тој започнал гонење и страшно мачење и убивање на истите. Како незадоволство од таа одлука, во [[Грција]] се дигнала буна, која во [[727]] година била задушена. Патријарх Герман I не сакал да го потпише императорскиотцарскиот декретуказ и дал оставка, а на негово место Лав III го поставил неговиот истомисленик – [[Анастасиј Цариградски|патријархот Анастасиј]]<ref>Treadgold. ''History of the Byzantine State'', p. 353.</ref>.

Папата Григур II во својата преписка со императоротцарот му укажал на грешката, но тој не сакал да се покае, по кое западниот дел од црквата одбил повеќе да не плаќа данок на [[Константинопол]]. Во времето на [[папа Григур III]] бил свикан синод од 93 епископи на кој била донесена одлука дека секој кој ќе оди против иконите, ќе биде екскомунициран од црквата. Како одговор на тоа, Лав сакал да се одмазди, одземајќи ја областа Илирик, како и Калабрија и Сицилија од јурисдикцијата на римскиот папа и префрлувајќи ја на константинополскиот патријарх<ref>Treadgold. ''History of the Byzantine State'', pp. 354–355.</ref>. Ова дополнително ги влошило односите меѓу двете страни. Така папата решил да побара помош во западните земји.

Во 727 година, во Равена, Италија, избувнало востание против византискиот императорцар. Испратената византиска флота потонела во бура кое довело до губење на останките од т.н. Равенски Равенски екзархат.