Пер Лагерквист: Разлика помеѓу преработките

'''Пер Фабијан Лагерквист''' (23 мај [[1891]] - 11 јули [[1974]]) бил истакнат шведски писател. Роден е во [[Векше]], како најмлад од седумте деца во традиционално и длабоко религиозно семејство. Наспроти побожните верувања на своите родители и на секојдневното читање од [[Библијата]] дома, Лагерквист развил ''алтернативен'' поглед на религијата.Со годините ќе станел, спред сопствените зборови, ''„верник вез вера, религиозен атеист“''. Со четворица пријатели ја формирал групата под назив „Црвен прстен“, каде се разговара за религијата, [[анархијата]], [[социјализмот]] и [[еволуцијата]]. Дарвиновото дело ''„Потекло на видовите“'' длабоко влијаело на оваа млада група. Лагерквист подоцна напишал дека Дарвиновото дело ја разнишала „самата основа на трансценденталниот поглед на светот“. <ref name="a">Преводи на литературни дела од автори кои добиле Нобелова награда, НИД„Микена“, Битола,2010</ref>

Своето прво дело го објавил во [[1912]] година, под наслов ''Човечки„Човечки суштества''суштества“, а неговата следна објава била ''Уметноста„Уметноста на зборот и ликовната уметност''уметност“ го етаблирал на книжевна сцена во [[Шведска]] како млад [[Писател|писател]], со еволуциски идеи. Неговите следни дела: ''Болка''„Болка“ (1916, песни), ''Хаос''„Хаос“ (1919,песни и раскази и драмата ''Тајната„Тајната на небото''небото“) и ''Театар„Театар“ ''(1918,три драми) се силни експертистионистички слики за космичката осаменост на човекот и неговиот страв од животот и смртта на еден '''индеферентен'''„индиферентен“ свет. Потоа следувале драмите ''Невидливиот„Невидливиот човек''човек“ (1923) и кошмарните раскази ''Свирепи„Свирепи приказни“ приказни''(1924).Романот за детството ''Гостин„Гостин на реалноста''реалноста“ претставува еден од ретките увиди што '''Лагерквист''' ги дава за својот живот.<br />

'''Новата етапа''' во развојот на Лагерквист ја започнала со ''Триумфделото „Триумф над животот''животот“ (1927), каде во визионерски пасуси ја прогласува својата [[филозофија]]. Како и [[Албер Ками]] после него, Лагерквист заговара '''„побуна“''' против очајот. Следните негови дела ја третирале тоталитарната закана на [[Европа]]. Најважните негови дела во тие години биле ''Џелат''„Џелат“ (1933), хумористичкиот манифест ''Стегнатата„Стегнатата тупаница''тупаница“ (1934), како и драмата за политичкото убиство, ''Човек„Човек без душа''душа“ (1936).<ref name="a"/>

По [[Втора светска војна|Втората светска војна]], Лагерквист почесто се свртувал кон формата на романот. ''Романот„Романот Џуџе''Џуџе“ (1944) е лоцирансместен во време на италјанска ренесанса, но сепак се однесува и на Втората светска војна и на човекот воопшто, во сите места и времиња. Со '''„Варава“''' (1950), можеби неговото на најпознато дело, започнала низата романи кои се занимаваат со средба на човекот со божественото и неговата потрага по разбирање и спасение. Оваа тема ја продолжува во ''Сибила''„Сибила“ (1956), ''Смртаа„Смртаа на Абазир''Абазир“ (1960), ''Аџија„Аџија на море''море“ (1962) и во ''Светата„Светата земја''земја“ (1964). Неговиот последен роман, '''„Миријам“''' (1967) користи симболистички консталации кои се појавуваат честопати неговите книги.<ref name="a"/>

Во [[1951]] година Шведската академија му ја додели на Лагерквист [[Нобелова награда за литература|Нобеловата награда за литература]] за „неговата уметничка моќ и длабоко вкоренета независност што ги демонстрира во своето пишување, во барањето одговори на вечните прашања на човештвото“. Неговите креативни достигнувања му донесоа углед на „гигант на модерниот [[класицизам]]“.<ref name="a"/>