Симфонија бр. 89 (Хајдн)

Симфонија бр. 89 во Ф-дур, Хобокен I/89, ― симфонија напишана од Јозеф Хајдн во 1787 година, а изведена под покровителство на Николаус Естерхази во дворецот Естерхаза. Понекогаш се нарекува Буква W што се однесува на постар метод за каталогизирање на симфониското творешство на Хајдн. Вториот и четвртиот став на оваа симфонија се засновани на движењата на Концертот за Lire Organizzata во Ф, Хоб. VIIh/5, што Хајдн го составил во 1786 година, една година пред ова дело, за Фердинанд IV, кралот на Неапол. За да се сместат другите оркестри, Хајдн ги аранжирал сите негови концерти за лири да се свират со флејта и обоа како соло инструменти наместо со две лири. Слични измени биле направени приспособувајќи ги ставовите во симфониски облик, давајќи му на ова дело дефинитивно дувачки вкус.

Движења

Делото е во стандарден облик на четири става и е во партитура за флејта, две обои, два фаготи, две хорни и жици.

1. Виваче ,
2. Анданте кон мото во Ц-дур, 6
   8
3. Менует, 3
   4
4. Виваче асај, 2
   4

Првиот став е отвора со пет форте стакато акорди проследени со лелеава мелодија на пијано. Развојниот дел го одржува тематскиот редослед на изложбата, но ја развива хармоничната структура. Потоа во рекапитулацијата музиката останува во тоника, но се развиваат самите теми. Ова има ефект на мелодиска размена на деловите за развој и рекапитулација додека ги одржуваат нивните хармонични улоги. Хајдн претходно го користел овој ефект во неговата 75-та симфонија.

Вториот став е сичилијано во 6
8 со следствена тема. Поради потеклото на движењето како концерт за лири (кој може да биде свирен само со неколку клучни сигнатури), ова е едно од поедноставните сичилијански движења на Хајдн.

Третото движење е менует во кој доминантна улога имаат дувачките инструменти. Ниту еден друг симфониски менует не започнува само со дувачка секција. Триото ја истакнува соло флејта.

Како што е наведено погоре, четвртиот став е исто така изведен од претходното лире кончерто. Тројното финале на концертот е проширено на рондо (облик ABACA) со проширена кода за симфонијата. Новата втора епизода е контрапунктен ф-мол дел кој е прилично турбулентен и му дава симфониска тежина на ставот што не би звучело добро во претходните концерти. Во рефренот, Хајдн користи необична музичка ознака кога дел А се повторува во вториот вид – страшандо – што им наложува на изведувачите да го влечат почетокот на оваа тема додека се враќа.