Сизиф (грчки: Σίσυφος) ― дело за кое се тврди дека е еден од дијалозите на Платон. Дијалогот е сочуван и бил вклучен во изданието на Стефан (Анри Естјен), објавено во Женева во 1578 година. Сега е општо признаено дека е неточно. Делото веројатно датира од четвртиот век п.н.е., а авторот се претпоставува дека бил ученик на Платон.[1]

Синопсис

уреди

Станува збор за дијалог меѓу Сократ и Сизиф од Фарсал. Сизиф верува дека размислувањето овозможува да се најде најдобриот начин на дејствување, но Сократ е збунет од тоа што е размислување и зошто тоа би требало да се разликува од претпоставките. До крајот на дијалогот, станува јасно дека Сизиф не знае што е тоа размислување.[1] Се чини дека дијалогот вклучува идеја за добро размислување (евбулија) за која Исократ бил забележан експонент.[1][2] Авторот го користи поимот „дијалегесте“[3] на неплатонски начин за да се однесува, не на дијалектиката, туку на она што Платон го сметал за еристично.[4]

Датирање

уреди

Карл Вернер Милер вели дека делото Сизиф може да биде датирано од средната третина на 4 век п.н.е., и, препоставувајќи дека наводот кон „Калистрат“[5] е до Калистрат од Афидне, до периодот помеѓу Калистратовата смртна казна во 361 година и неговото погубување (до 350 година), кога никој немал потреба да праша „Кој е Калистрат?“ туку постојаното менување на местоположбата од страна на Калистрат, се сменило вистинското прашање во „Каде е Калистрат?“.[6] Франческо Аронадјо исто така го датира делото во Платоновиот животен век и го сместува во рамки на кругот на Платотовата Академија.[7] Шлајермахер имал мислење дека делото можеби било напишано во Мегарската школа.[8]

Дијалогот е слободно парафразиран во „За советувањето“ на Дион Златоуст (говор 26), најраниот пример на познат автор кој се повикува на дело на Appendix Platonica (нотеуомени).[9]

Забелешки

уреди
  1. 1,0 1,1 1,2 D.S. Hutchinson, introduction to "Sisyphus," in John M. Cooper and D. S. Hutchinson (eds.), Plato, Complete works, Indianapolis: Hackett, 1997, pp. 1707-8.
  2. Carl Werner Müller, Die Kurzdialoge der Appendix Platonica, Munich: Wilhelm Fink, 1975, pp. 79-82.
  3. Pseudo-Plato, Sisyphus, 338d8, 390b6
  4. Müller 1975, p. 104
  5. Pseudo-Plato, Sisyphus, 388c
  6. Müller 1975, p. 103
  7. John M. Dillon, review of F. Aronadio, Dialoghi spuri di Platone (Торино, 2008), in Bryn Mawr Classical Review 2010.03.05.
  8. Friedrich Schleiermacher, Kritische Gesamtausgabe, Berlin: Walter de Gruyter, 1988, part 1 (Schriften und Entwürfe), vol. 3 (Schriften aus der Berliner Zeit, 1800-1802), p. 366.
  9. C.W. Müller, "Appendix Platonica und Neue Akademie: Die pseudoplatonischen Dialoge Über die Tugend und Alkyon," in Döring, Erler, and Schorn (eds.), Pseudoplatonica (Stuttgart, 2005), p. 155.

Надворешни врски

уреди