Севилскиот бербер
Севилскиот бербер или Залудната претпазливост — опера буфа во два чина од Џоакино Росини по либретото на италијански од Чезаре Стербини. Либретото се базира на француската комедија „Севилскиот бербер“ од Пјер Бомарше (1775). Премиерно е изведена на 20 февруари 1816 година во римскиот Театро Аргентина, со дизајни на Анџело Тосели.
| Севилскиот бербер | |
|---|---|
| Опера буфа од Џоакино Росини | |
.jpg) Литографија од Александре Фрагонард од 1830 | |
| Изворно | Il barbiere di Siviglia, ossia L'inutile precauzione |
| Либрето | Чезаре Стербини |
| Јазик | Италијански |
| Според | Комедијата „Севилскиот бербер“ од Пјер Бомарше |
| Премиерна изведба | |
| Датум | 20 февруари 1816 |
| Место | Театро Аргентина, Рим |
Севилскиот бербер од Росини се истакна како едно од најголемите ремек-дела на комедија во музичката индустрија, и се опишува како опера буфа на сите „опери буфа“. И по двесте години, сè уште е популарно дело.[1]
Компонирање на операта уреди
Во операта на Росини се повторуваат настаните од првите три чина на францускиот драматург Пјер Бомарше, кои се вртат околу паметниот и друштвен лик Фигаро, берберот од насловот. Операта на Моцарт „Свадбата на Фигаро“, компонирана 30 години претходно во 1786 година, се базира на вториот дел од трилогијата на Бомарше. Првата драма на Бомарше првично била замислена како комична опера, но како таква била отфрлена од Театарот на италијанска комедија.[2] [3] Претставата, каква што ја знаеме денес, е премиерно изведена во 1775 година во театарот Тилери во Париз.[4]
Росини е познат по тоа што е исклучително продуктивен, завршувајќи во просек по две опери годишно во текот на 19 години; а во некои години завршувајќи дури и четири. Музиколозите веруваат дека музиката за Севилскиот бербер е компонирана за помалку од три недели, иако познатата увертира е преработка од две претходни опери од Росини (Аурелиано во Палмира и Елизабета, англиската кралица).[5]
Улоги уреди
| Улоги [6] | Глас тип [7] | Изведувачка екипа на премиерата, Диригент : Џоакино Росини |
|---|---|---|
| Грофот Алмавива | тенор | Мануел Гарсија |
| Бартоло, доктор по медицина, старател на Розина | бас | Бартоломео Ботичели |
| Розина, богата ученичка во куќата на Бартоло | контраалт | Гелтруд Ригети-Giorgорѓи |
| Фигаро, бербер | баритон [8] | Лујџи Замбони |
| Базилио, наставник по музика на Розина, лицемер | бас | Зенобио Витарели |
| Берта, стара гувернанта во куќата на Бартоло | сопран | Елизабета Лојселет |
| Фиорело, слуга на Алмавива | бас [9] | Паоло Бјагели |
| Амброзио, слуга на Бартоло | бас [10] | |
| Полициски наредник („Службеник“) | бас [11] | |
| Нотар | тивок | |
| Хор: Офицери, војници, улични музичари | ||
Дејствие уреди
Чин 1 уреди
Младиот и симпатичен гроф Алмавива, маскиран како Линдоро катадневно пее под прозорецот на Розина со цел да ја освои. Розина е млада девојка која го чува и се грижи за стариот Бартоло, кој не ѝ дава премногу слобода зошто има намера да се ожени со неа кога таа ќе потпорасне.
Фигаро (берберот од насловот) порано бил слуга на грофот Алмавива, и затоа грофот бара помош од него да му помогне да се сретне со Розина, нудејќи му пари ако успее. Фигаро го советува да се маскира како пијан војник кому му е наредено да се сретне со Бартоло и така да влезе во куќата.
Розина која е веќе вљубена во Линдоро (незнаејќи дека тој е всушност грофот Алмавива), му пишува љубовно писмо, а сомнежот кај Бартоло расте.
Грофот Алмавива, маскиран како војник и преправајќи се дека е пијан, влегува во куќата и бара да биде сместен. Бартоло му кажува на „војникот“ дека има официјален документ со кој тој е изземен од должноста да сместува војници во неговиот дом, и додека го бара документот во неговата работна маса, Алмавива и шепнува на Розина дека тој е маскираниот Линдоро и ѝ го покажува љубовното писмо. Бартоло го забележува тоа и бара да му се покаже што пишува на ливчето. Започнува кавга, и по кратко време влегува надзорник. Бартоло бара од него да го уапси „пијаниот војник“, но Алмавива тивко му го открива својот вистински идентитет на надзорникот и тој се повлекува.
Чин 2 уреди
Грофот Алмавива повторно се појавува кај Бартоло, овој пат маскиран како Дон Алонсо, свештеник и учител по пеење, кој го заменува наводно болниот Базилио. За да ја добие довербата на Бартоло, Дон Алонсо му кажува дека нашол писмо од Линдоро до Розина и вели дека Линдоро е слуга на грофот Алмавива, со нечесни намери кон Розина. Додека Алмавива се преправа дека ѝ држи лекција за пеење на Розина за пеење, пристигнува Фигаро да го избричи Бартоло. Не сакајќи да ја остави Розина сама со наставникот по пеење, Бартоло инсистира Фигаро да го избричи токму таму во музичката соба. Одеднаш се појавува Базилио на закажана музичка лекција, но Алмавива го поткупува со полна чанта пари и го убедува да замине. Бартоло го слуша заговорот меѓу љубовниците и луто ги брка сите од собата.
Бартоло му наредува на Базилио да го подготви нотарот за неговата женидба со Розина таа вечер. Базилио заминува и пристигнува Розина. Бартоло ѝ го покажува на Розина писмото што му го напишала на „Линдоро“, сакајќи да ја убеди дека тоа е доказ дека Линдоро си поигрува со неа по налог на Алмавива. Розина верува во приказната и дава согласност да се омажи за Бартоло.
По некое време, Алмавива и Фигаро се качуваат по скали до балконот и преку прозорец влегуваат во собата на Розина. Розина го обвинува Алмавива, за кој верува дека е Линдоро, дека ја измамил. Алмавива го открива својот идентитет и двајцата се смируваат. Додека Алмавива и Розина се восхитени еден од друг, Фигаро постојано ги повикува да заминат. Се слушаат две лица како се приближуваат кон влезната врата. Тоа се Базилио и нотарот. Грофот, Розина и Фигаро се обидуваат да заминат по скалите, но откриваат дека се тргнати. Со закани и подмитување, Алмавива го принудува нотарот да го ожени за Розина, со Базилио и Фигаро како сведоци. Влегува Бартоло, придружуван од полицаецот и чуварите, но предоцна; бракот е веќе склучен. Збунетиот Бартоло се помирува со тоа што ќе му биде дозволено да го задржи миразот на Розина. Операта завршува со химна за љубовта ("Amor e fede eterna, si vegga in noi regnar!" ; „Нека љубовта и вербата вечно владеат во нас“).
Наводи уреди
- ↑ Fisher, Burton D., The Barber of Seville (Opera Classics Library Series). Grand Rapids: Opera Journeys, 2005.
- ↑ Weinstock 1968.
- ↑ C. Osborne 1994.
- ↑ Cordier 1883.
- ↑ „For 'Elisabetta' et al., a Long-Overdue Introduction“. Вашингтон Пост (washingtonpost.com). 11/05/2003. Проверете ги датумските вредности во:
|date=(help) - ↑ Roles are listed as given in the 1816 libretto „архивски примерок“. Архивирано од изворникот на 2017-03-10. Посетено на 2021-10-21.CS1-одржување: бот: непознат статус на изворната URL (link) (Rome: Crispino Puccinelli).
- ↑ The voice types given here refer to the original cast as listed in a 2010 program book from Fondazione Teatro La Fenice di Venezia (see Il barbiere di Siviglia, p. 37 [pdf p. 51]), except for Figaro. Although the program book lists Figaro as a bass, all other sources cited here have baritone.
- ↑ Listed as baritone by R. Osborne 1992; C. Osborne 1994; Gossett & Brauner 2001; and Kobbé 1997.
- ↑ Also listed as bass by R. Osborne 1992; C. Osborne 1994; and Kobbé 1997. Listed as baritone by Gossett & Brauner 2001.
- ↑ The very elderly servant yawns aloud a few times, and speaks one or two words expressing his desire to sleep.
- ↑ He has only one solo line, but it's a very significant one.
- ↑ The plot synopsis is partly based on Melitz 1921, with updates, clarifications, and modifications to its often out-of-date language.
- ↑ R. Osborne 1992.