Помошен глагол

Помошен глагол — глагол кој има граматичка функција и додава граматичко значење на дел-реченицата во која се наоѓа. Помошниот глагол најчесто е добиен од лексички глагол кој ако се користи како помошен го губи лексичкото значење. Помошниот глагол се користи за да се искаже глаголско време, глаголски вид, модалност, залог, потенцирање и слично. Во најголем број случаи помошниот глагол е проследен со лексички глагол, па така во таквата конструкција лексичкиот глагол го дава семантичкото значење на дејството, а помошниот го дава граматичкото значење.

Примери

Македонски јазик

Во македонскиот јазик постојат само два помошни глаголи, глаголот „сум“ и глаголот „има“. Овие глаголи се користат да се создадат и искажат посложени граматички времиња.

Така на пример реченицата:

„Јас сум работел во полиција“.

глаголот „сум“ нема лексичко значење, туку истиот се користи да се искаже минато неопределено свршено време, поточно се искажува видот во комбинација на глаголската л-форма, додека лексичкото значење го врши глаголот „работи“. Истото значење и истите функции може да се искажат и со глаголот „има“:

„Јас имам работено во полиција“.

Англиски јазик

Во англискиот јазик има три помошни глаголи (невклучувајќи ги модалните глаголи кои се групираат како посебна категорија), односно: „има“ (have), „сум“ (be) и „прави“ (do). Глаголот „сум“ најчесто се користи за искажување на продолжениот залог (progressive или continuous aspect), „има“ се користи за искажување на перфектен залог (perfect и non-perfect aspect), a „прави“ се користи во сегашните и минатите времиња.

He does not eat cheese. — „Тој не јаде сирење.“

She is working in the garden. — „Таа работи во градината“.

We have published the book. — „Ние ја издадовме книгата“.

Поврзано

Наводи

Allerton, D. 2006. Verbs and their Satellites. In Handbook of English Linguistics. Aarts 7 MacMahon (eds.). Blackwell.
Adger, D. 2003. Core syntax. Oxford, UK: Oxford University Press.
Bresnan, J. 2001. Lexical-Functional Syntax. Malden, MA: Blackwell Publishers.
Culicover, P. 2009. Natural language syntax. Oxford, UK: Oxford University Press.
Crystal, D. 1997. A dictionary of linguistics and phonetics, 4th edition. Oxford, UK: Blackwell Publishers.
Engel, U. 1994. Syntax der deutschen Sprache, 3rd edition. Berlin: Erich Schmidt Verlag.
Eroms, H.-W. 2000. Syntax der deutschen Sprache. Berlin: de Gruyter.
Finch, G. 2000. Linguistic terms and concepts. New York: St. Martin's Press.
Fowler's Modern English Usage. 1996. Revised third edition. Oxford, UK: Oxford University Press.
Jurafsky, M. and J. Martin. 2000. Speech and language processing. Dorling Kindersley (India): Pearson Education, Inc.
Kroeger, P. 2004. Analyzing syntax: A lexical-functional approach. Cambridge, UK: Cambridge University Press.
Lewis, M. The English Verb 'An Exploration of Structure and Meaning'. Language Teaching Publications. ISBN 0-906717-40-X
Osborne, T. and T. Groß 2012. Constructions are catenae: Construction Grammar meets Dependency Grammar. Cognitive Linguistics 23, 1, 165-216.
Radford. A. 1997. Syntactic theory and the structure of English: A minimalist approach. Cambridge, UK: Cambridge University Press.
Radford, A. 2004. English syntax: An introduction. Cambridge, UK: Cambridge University Press.
Rowlett, P. 2007. The syntax of French. Cambridge, UK: Cambridge University Press.
Sag, I. and T. Wasow. 1999. Syntactic theory: A formal introduction. Stanford, CA: CSLI Publications.
Tesnière, L. 1959. Éleménts de syntaxe structurale. Paris: Klincksieck.
Warnant, L. 1982. Structure syntaxique du français. Librairie Droz.

Оваа статија од областа на лингвистиката е никулец. Можете да помогнете со тоа што ќе ја проширите.