Миклoш Ижo

Миклoш Ижo (унгарски: Izsó Miklós, германски: Nikolaus Izsó); 9 септември , 1831, Дизносхорват, денес Ижофалва, Унгарија - 29 мај 1875, Будимпешта, бил унгарски вајар чиј вајарски стил ги интегрирал елементите на класицизмот и академскиот стил^[1].

Животопис

Во 1848 година, седумнаесетгодишниот Миклош бил активен учесник во револуцијата од 1848-1849 година во Унгарија.

По задушувањето на востанието, тој живеел во егзил. Од 1851 до 1856 година, под водство на вајарот Иштван Ференци, студирал вајарство во Римавск-Собота (сега Словачка).

Во 1856 година се пресели во Пешта. Со поддршка на млади писатели, уметници и музичари, тој заминал во Виена, каде што работел во вајарската работилница на Г. Гасер и Мјунхен.

Од 1859 година студирал во Виенската академија за ликовни уметности. По враќањето во Унгарија во 1862 година, тој создал циклус бисти на неговите современици (Ј. Аран, Б. Егризи, А. Фаи, И. Зриниј и други)^[2].

Творештво

Тој бил првиот унгарски вајар што прикажувал фигури од народот. Првиот голем успех го доживеал со неговата скулптура „Бесениот овчар“ создадена во Минхен (ова е неговото најпознато дело)^[3].

Покрај големите скулптури кои го отсликуваале народниот живот, тој направил и бисти на многу негови познати современици^[4].

Починал од туберколоза, релативно млад, неуспевајќи да ги заврши своите големи замисли и скулптури.